Mamma, het stinkt hier!

Mamma, het stinkt hier! (15-02-2012)

Jacco heeft de vervelende eigenschap om door de week uit te willen slapen om dan vervolgens in het weekend om 5.45 uur naast ons bed te staan met de mededeling:  ‘Ik wil niet meer slapen, mag ik televisie kijken!’

Vanmorgen moest ik hem dus ook weer wakker maken om 7.00 uur, want de taxi staat om 7.40 voor de deur. Nu ben ik niet echt een ochtendmens , dus spreek ik  mezelf streng toe en strompel naar zijn kamer.

‘Jacco je moet wakker worden, je moet naar school!’

‘Ik wil niet naar school, ik wil uitslapen!’

‘Dat kan niet, want je moet naar school, kom opstaan!’

‘Neehee, ik ben moe, ik wil uitslapen.’

‘Nee, je moet nu echt opstaan’.

‘Jij pest mij steeds’.

Vervolgens trek ik de dekens maar  van hem af en probeer hem op deze manier uit bed te krijgen.

Hij begint echter wild om zich heen te slaan, waarna hij het uitschreeuwt:

‘Mamma, jij stinkt!’

‘Nou, dat valt best mee, kom uit bed.’

Ik geef toe dat ik ’s morgens nou niet echt naar viooltjes ruik, maar zo erg als Jacco het zich voordoet is het volgens mij toch ook weer niet.

Hij laat zich op de grond zakken en schreeuwt het uit: ‘Jij stinkt, mamma!.’

Dan besluit ik hem wat hardhandiger naar de badkamer te brengen. Hij laat zich echter vallen op de badkamervloer en schreeuwt het uit: ‘Het stinkt hier mamma, jij stinkt!’ Wanneer ik hem  dan eindelijk onder de douche heb gezet, verdwijnt gelukkig zijn boosheid en gaat de rest van het ochtendritueel eigenlijk best gezellig.

Tijdens het avondeten vindt zo’n zelfde scenario plaats. Terwijl wij gezellig patat eten, zegt Jacco opeens :

‘Mamma het stinkt hier. Wil je Ruben verschonen?’

‘Ik ruik niets Jacco, ga maar lekker eten.’

‘Ja, maar Ruben stinkt naar poep.’

Ruben begint spontaan te huilen: ‘Ik heb geen poep, Jacco!’

‘Mamma, het stinkt hier ongelòfelijk, je moet Ruben verschonen!’

Ik ruik echt helemaal niets en zeker Ruben niet. Jacco is echter niet meer te stoppen en zet het op een brullen. ‘Het stinkt hier naar poep!’

Dan besluit ik het pedagogisch aan te  pakken:

‘Jacco, ik heb je gehoord. Zal ik de deur open zetten, zodat de stank naar boven gaat?”

‘Nee, je moet het raam open zetten!’

‘Het is buiten vreselijk koud, dat ga ik echt niet doen!’ ( het is buiten -8 graden)

Weer zet hij het op een brullen.

Wat nu?

We besluiten de maaltijd snel te eindigen, want volgens mij is Jacco gewoon vreselijk moe.

Geen Bijbellezen, geen afsluitend gebed. Hup naar boven.

Ik pak een wat langer voorleesboekje uit de kast om hem enigszins tot rust te brengen.

Een paar maanden geleden kon ik namelijk midden in de nacht zijn slaapkamerraam open zetten omdat meneer het vond stinken in zijn kamer.

 

Ik heb in een blad over epilepsie gelezen dat wanneer je epilepsie hebt,  je dingen kunt ruiken die een ander niet ruikt. Dit verklaart een hele hoop, maar maakt het er absoluut niet makkelijker op.

Trouwens Jacco had voor zijn epilepsie ook een extreem gevoelig reukorgaan.

Hij riep vaak: ‘Mamma,  ik ruik nààr poep!’ in plaats van: ‘Ik ruik poep!’

Ik zie mezelf nog over straat lopen met een driftige peuter die het uitschreeuwt:

‘Mamma , ik ruik naar poep!’

Of bij de V &D in de rij bij de kassa:

‘Mamma, ik ruik naar poep’.

‘Nou, dan heb jij vast een scheetje gelaten!’

‘Nee, hij daar!’

Jacco wees vervolgens naar een jonge soldaat die voor ons in de rij stond. Deze man had het zeker gehoord, maar liet dit gelukkig niet blijken.

Ik deed het echter bijna in mijn broek van het lachen.

 

Epilepsie of niet, de overgevoelige neus van Jacco blijft een lastig fenomeen!