De Superopkikkerdag, 2

De Superopkikkerdag, 2

(16-03-2012)

Na een heerlijke, maar heel snelle lunch moeten we weer vertrekken naar ons volgend avontuur. Alleen hebben wij geen idee wat voor avontuur! Onze vrijwilligster heeft het programma in handen en heeft de opdracht gekregen dit strikt geheim te houden. En zij houdt zich zeer plichtgetrouw aan deze opdracht! Dat maakt deze hele dag voor ons heel bijzonder en super spannend.

Opeens hoor ik haar op een heel geheimzinnige manier vertellen: ‘Wanneer je goed luistert, dan hoor je wat we nu gaan doen!’ Het enige wat ik hoor is een enorm lawaai én ik hoor wieken draaien. ‘O nee, we gaan toch niet vliegen?’ piep ik zeer angstig. ‘Jaha, in een helikopter.’ en ik kijk in het stralende gezicht van onze vrijwilligster. Nu vind ik alles leuk, behalve vliegen. Ik heb maar één keer in mijn leven gevlogen en dat wil ik vooral zo houden. Vooral bij het opstijgen en het dalen kneep ik Jaap zijn hand helemaal fijn, waarbij mijn nagelafdrukken in zijn handpalmen zaten. Bovendien zag ik volgens hem helemaal groen van angst.

Tussen de bomen zie ik dé 2 helikopters af en aan vliegen en ik vind het dus echt helemaal niet leuk. Jacco vindt het echter meteen geweldig en hij straalt aan alle kanten. Het liefste wil hij meteen instappen en wegvliegen. Ik weet dat Jaap het ook geweldig leuk vindt, maar gelukkig heb ik een lotgenoot in Ruben. Hij is ook niet zo’n held, net als ik. Ik heb al mijn hoop dus op Ruben gevestigd. Ik weet zeker dat hij zal zeggen: ‘Ruben hoeft niet, Jacco mag wel.’ Tja… en er moet toch iemand bij Ruben blijven, toch?

Helaas voor mij is Ruben meteen wild enthousiast!!! Hij springt op en neer en gilt het uit: ‘Ik wil mee, ik wil mee!’ Terwijl ik naar een wild enthousiast, springend ventje kijk, gieren mijn zenuwen door mijn hele lijf en mijn maag draait zich drie keer om. Dit is echt niet leuk!!!

Tijdens het telefonisch intake gesprek werden er allemaal vragen gesteld en één van de vragen was of we wilden of mochten vliegen. Eigenlijk dacht ik dat ze een grapje maakte en ik zei dan ook: ‘Ze mogen wel vliegen, alleen ik heb enige vliegangst. Ik zal mij daar proberen overheen te zetten.’

Tja… en nu gaan we dus echt vliegen en nog wel in een heel kleine helikopter.

Na enige heldenmoed te hebben verzameld, draai ik mijn spreekwoordelijk knop om en besluit om gewoon te gaan. Als Ruben durft, dan kan ik toch niet achterblijven? En trouwens wanneer krijg ik weer zo’n kans om in een echte helikopter te vliegen!!! Nooit weer!!

Na zo’n 20 eindeloze minuten wachten zijn Ruben en ik aan de beurt. Zodra we naar de heli toe lopen raak ik al heel wat zenuwen kwijt, gelukkig. Ruben stapt snel in en gaat heel lief zitten. Hij wordt vastgemaakt, daarna stap ik in word vast gemaakt, de deur gaat dicht en daar gaan we!!!

Ik houd Rubens hand heel stevig vast en dat is niet voor zijn geruststelling!!!

Voordat ik er erg in heb zijn we al de lucht in! Het gaat heel rustig en het is heel stil in de helikopter. Ik verbaas mij hierover en langzaam ontspan ik iets. Ruben zit stil naast mij met zijn knuffel op zijn schoot. Hij vertrekt geen spier. Ik zie aan zijn gezicht niet of hij het leuk vindt of niet.

Na een paar minuten houd ik zijn hand los en wijs hem op de windmolens waar we overheen vliegen. Hij vertrekt nog geen spier. Ik kijk echter steeds meer om mij heen, maar ik kijk niet naar beneden!!!!! Dat moet ik echt niet doen!!!!

Eigenlijk vind ik het steeds leuker worden! Alleen de bochten vind ik wel heel spannend en ik moet er vooral niet aan denken dat wij zo hoog in de lucht zitten in een heel klein helikoptertje!

Vond ik die 10 minuten van de vlucht eerst een eeuwigheid duren, nu vliegen ze letterlijk voorbij! Daar zie ik de mensen al weer staan te wachten! Jaap en Jacco zijn nu aan de beurt en zwaaien enthousiast naar ons.

Opgelucht maar zeer voldaan van deze heldendaad van mij stap ik uit de helikopter. Ondertussen neemt Jaap allemaal foto’s van Ruben en van mij.

Vervolgens stappen Jaap en Jacco in de helikopter. Jacco vindt het meteen geweldig en Jaap heeft ook een grote lach op zijn gezicht. Hij neemt de fotocamera mee om onderweg foto’s te maken! Slim.

Ruben en ik staan ze met nog bibberende benen uit te zwaaien en daar gaan ze!

Na 10 minuten komen ze weer terug. Ze zijn heel enthousiast! Jacco mocht zelfs even sturen van de piloot! De heli maakte toen wel even een  hele rare draai, zei Jaap…

En weet je wat? Eigenlijk vond ik deze helikoptervlucht stiekem wel heel erg leuk!!!