Hoe gaat het met jou?
Hoe gaat het met jou? (21-02-2012)
Ik schuif deze vraag steeds opzij om er maar niet over na te hoeven denken. Hoe gaat het eigenlijk met mij, niet als moeder of als vrouw van…, maar gewoon met mij?
Ik weet hoe het met mijn man gaat. Hij is erg druk op zijn werk. Nu het wat rustiger met Jacco gaat, kan hij zich weer meer op zijn werk concentreren.
Ik weet hoe het met Jacco gaat. Sinds hij anderhalf jaar geleden epilepsie kreeg, is het nog nooit zo rustig geweest wat betreft het aantal aanvallen. Hij is veel vrolijker en geniet weer van korte activiteiten. Hij is nu zo stabiel dat hij getest kan worden op school om te kijken wat zijn ontwikkelingsniveau is en welke leerstof hij aankan.
Ik weet hoe het met Ruben gaat. Hij geniet van de rust wanneer Jacco op school zit en wanneer Jacco thuis komt moet hij leren om te gaan met zijn grote onvoorspelbare broer. Maar tot nu toe kan Ruben dat wonderbaarlijk goed aan. Ik heb veel bewondering voor hem hoe hij omgaat met zijn grote broer.
Dan word ik toch weer geconfronteerd met de vraag: Hoe gaat het met jou, Maaike?
Dat is wisselend. Het komt er op neer dat wanneer Jacco een goede dag heeft en lekker in zijn vel zit, het ook goed met mij gaat. Gelukkig heeft hij de laatste tijd relatief veel van zulke dagen!
Maar wanneer Jacco moeilijke dag heeft, tegendraads is, moeilijk te corrigeren is en niet te motiveren is tot iets, is dit een grote aanslag is op mijn hele gemoed. Ik ben na zo’n dag ‘politieagent spelen’ uitgeput en knal-chagrijnig.
Terugkijkend op de afgelopen anderhalf jaar sta ik nu wel steviger in mijn schoenen. Ik heb diverse aanvallen van Jacco gezien en weet over het algemeen wel wat ik moet doen en hoe ik moet handelen.
Ik mis alleen de Jacco van voor de epilepsie. Ik mis het ‘onbezorgde’ en ‘normale’ leven van een gezin met twee kinderen. Jacco heeft de afgelopen anderhalf jaar vele maanden in het ziekenhuis gelegen met verschillende medicijnencocktails. Elke keer wanneer hij thuis kwam uit het ziekenhuis moesten we weer wennen aan een ‘andere’ Jacco wat betreft gedrag en ontwikkeling.
Ik moet leren omgaan met zijn onvoorspelbare gedrag; zonder aanleiding heel hard gillen, heel hard slaan en speelgoed dat zonder reden door de lucht vliegt. Daarbij komt dat ik hem constant moet bezighouden, want hij kan niet zelf spelen. Vriendjes zijn hem voorbij gegroeid, dus ik heb Jacco altijd thuis.
Ik besef dat ik moet leren leven met angst voor epileptische aanvallen en verdriet om wat dit doet met mijn kind en met ons als gezin. Maar eigenlijk heb ik het meeste last van zijn onvoorspelbare gedrag. Ik weet vaak niet hoe ik hem moet corrigeren en hoe ik hem moet opvoeden. Niets lijkt te landen. Ik voel mij op zo’n moment heel machteloos en soms zelfs radeloos.
Ik wil echter ook mijn leven weer oppakken en dingen gaan doen die mij energie geven. Ik heb ontdekt dat het mij rust geeft om gedachten en gevoelens op te schrijven in een blog, een gedicht of een verhaal. Ik wil weer Maaike zijn en niet alleen maar moeder van…
Dat is al een hele vooruitgang met hoe ik mij de afgelopen anderhalf jaar heb gevoeld!!
Het lijkt met mij misschien ook wel een klein beetje de goede kant op te gaan!
