Ochtendstress
Ochtendstress (15-02-2012)
Het is elke ochtend stressen om Jacco op tijd klaar te hebben voor de taxi, deze staat namelijk precies om 7.40 uur voor de deur om hem op te halen en naar school te brengen. Helaas wil Jacco door de weeks graag uitslapen en in het weekend is hij vroeg wakker… Op de schooldagen moet ik dus extra tijd reserveren om Jacco rustig wakker te maken, want wanneer ‘meneer’ niet op wil staan, WIL HIJ OOK ECHT NIET OPSTAAN!
Gelukkig verdwijnt deze chagrijnige bui meestal na het douchen. Meestal…
Dan volgt het ontbijt. Snel maak ik een broodje voor hem klaar en zet deze op tafel. Het is de bedoeling dat Jacco aan tafel gaat zitten om zijn broodje op te eten, terwijl ik zijn lunch klaar maak. Dát is de ideale situatie, maar Jacco denkt daar vaak anders over. Hij gaat pas aan tafel zitten, wanneer ik ook aan tafel ga zitten; hij aan zijn broodje en ik aan een bak koffie.
Vervolgens wil hij niet beginnen met eten. Hij houdt zijn mond stijf dicht. Wanneer ik hem vriendelijk maar zeer duidelijk wijs op het feit dat de taxichauffeur zo komt en dat hij zijn brood dan echt op moet hebben, begint hij zoetjes aan heel rustig te eten, alsof hij alle tijd van de wereld heeft! Bij mij begint de stoom al aardig uit mijn oren te komen.
Onder het eten doe ik zijn schoenen aan en leg zijn jas alvast klaar. Vervolgens stop ik weer een broodje in zijn mond. Tja…je moet tocht wat. En dan hoor ik opeens geklop op het keukenraam; de taxi staat gereed! Maar Jacco is nog niet klaar…
Hij wil altijd de laatste stukjes van zijn broodje opeten om vervolgens ook nog zijn melk op te willen opdrinken. Dit gaat dus niet meer! Maar dat begrijpt hij niet! Wanneer ik hem dat voor mij gevoel nog redelijk rustig uitleg, wordt hij heel boos, laat hij zich op de grond vallen en wil absoluut niet met de taxi mee! Hopeloos!
Maandagochtend klemde hij zich zelfs helemaal aan mij vast en schreeuwde: ‘Jij moet mij wegbrengen, ik wil niet mee!’ Daar begin ik dus niet aan, want dan kan ik hem vervolgens elke dag zelf wegbrengen! En dan is er maar één manier die helpt: Heldhaftig heb ik hem met kop en kont buiten de deur gezet en de deur snel dicht gedaan. Ach, ik voelde mij zo’n slechte moeder, maar voor mijn gevoel had ik geen keuze: Wanneer ik ook maar iets toegeef aan zijn gedrag, is het einde zoek! Wanneer je Jacco één vinger geeft, pakt hij je hele hand.
(De volgende dag heb ik het uitgelegd aan de taxichauffeur en gelukkig kon hij het begrijpen.)
Vanmorgen zei hij opnieuw: ‘Wilt u ervoor zorgen dat Jacco echt om 7.40 uur klaar staat, ik moet nog meer kinderen ophalen!’ Natuurlijk wil ik dat, dat is mijn streven, daar werk ik mij een slag in de rondte voor!
Nadat Jacco de deur uit is, zit ik op de bank uit te puffen. Met ferme moed besluit ik: ‘Zo kan het niet langer. Straks wil de taxichauffeur Jacco niet meer meenemen, vanwege het getreuzel! Vanaf morgen ga ik het anders aanpakken: ik ga Jacco eerder wakker maken, we gaan eerder eten en de tijd van eten stopt om 7.30 uur. Dan heeft hij de volgende 10 minuten de tijd om boos op mij te zijn, zich op de grond te laten vallen en te schreeuwen: ‘Ik wil mijn brood opeten!’ Vervolgens trek ik zijn schoenen aan, jas aan en geef hem zijn tas, een kus en… hup met de taxi mee.’
Maar of het zal lukken….? Dat is altijd maar weer afwachten!
Want het kan morgenochtend zo weer anders gaan.
