De vroege vogel en de nachtuil

De vroege vogel en de nachtuil (18-10-2012)

Ik ben absoluut geen ochtendmens. Eigenlijk ben ik meer een soort van nachtuil. ’s Avonds is het namelijk heerlijk rustig in huis en kan ik de dingen doen waar ik overdag geen tijd voor heb. Zoals het schrijven van een blog, bijvoorbeeld. Jaap is ook zo’n nachtuil, dus voordat bij ons het licht uit gaat, liggen veel mensen al op een oor.

Helaas voor ons is Jacco wel een ochtendmens. Hij is juist een vroege vogel! En dit vogeltje is altijd tussen 6.00 en 6.30 uur wakker, klaar wakker! Voor ons nachtuilen, is dat echter nog midden in de nacht! Ruw worden wij dus iedere ochtend wakker geschut met de vraag: ‘Mag ik televisie kijken?’ Knalchagrijnig en met een slaperige kop brengt één van ons dit vroege vogeltje steeds weer terug naar zijn nestje. We hebben echt van alles geprobeerd om hem in ieder geval tot 7.00 uur in zijn kamer te houden. Zo hebben we s’ morgens de timetimer gezet, met de afspraak: ‘Wanneer de time timer af gaat, mag je je kamer uit.’ Dit hielp echter niets.

Ook hebben wij een lampje op zijn kamer gezet met een tijdschakelaar. De daarbij behorende afspraak was: ‘ Wanneer de lamp aan gaat mag je je kamer uit komen.’ Ook dit werkte helaas niet, zelfs niet na duizend keer herhalen en herhalen…

Door de week is het niet zo’n heel erge ramp wanneer hij zo vroeg wakker wordt, want de taxichauffeur haalt hem dan om 7.30 uur op. Drie ochtenden in de week komt onze PGB hulp om 7.00 uur helpen om Jacco ‘ taxiklaar’ te maken, maar de dagen dat zij niet komt zit ik dus met heel kleine, slaperige ogen een klaar wakker jongetje te stimuleren zijn ontbijt op te eten. Ondertussen probeer ik ook nog wat zinnigs in zijn schriftje te schrijven in de hoop dat mijn hanenpoten door de juf te lezen zijn…

Laatst hadden Jacco en ik weer een bijzonder inspirerend gesprek onder het ontbijt. Hij zat naast mij zijn broodje te eten en ik was druk aan het schrijven in zijn schriftje. Opeens voelde ik een klein vingertje in mijn oor, hoogst irritant. Ik haalde lichtelijk geërgerd zijn vinger uit mijn oor en probeerde verder te schrijven. Weer die vinger in mijn oor, jakkes. Ik zei: ‘Jacco, ik vind het niet zo leuk wanneer jij in mijn oor aan het pulken bent. Eet je broodje nu maar op.’ Vervolgens haalde ik boos zijn vinger weer uit mijn oor. Enkele seconden later voelde ik opnieuw zijn vinger in mij oor! Toen was ik het zat, haalde die vinger voor de derde keer uit mijn oor, pakte het schriftje en zonder iets te zeggen ging ik tegen over hem aan tafel zitten.

‘ Mamma, waarom ga je daar zitten?’

‘ Omdat jij in mijn oor zit te pulken en dat wil ik niet.’

‘ Maar mamma waarom zit jij dan dáár?’

‘ Omdat jij in mijn oor aan het pulken bent, daarom.’

‘ Maar waarom zit jij daar?’

Met een diepe zucht, zei ik boos doch zeer beslist:

‘ Wat heeft mamma gezegd?’

‘ Omdat ik in je oor aan het pulken ben.’

‘ Juist.’

Prietpraat:

We zitten in de kerk en Jacco zit naast mij. Het stil gebed was net afgelopen, toen Jacco opeens vreselijk hard moest niezen. Zijn nies echode door de hele kerk, waarop de dominee vanaf zijn preekstoel zei: ‘Gezondheid!’ Jacco riep vervolgens heel hard: ‘ Zo, dat was een fijne nies, he mamma!’