Wij worden grote broers! (05-07-2012)

Sinds een paar weken weten de jongens dat ze een broertje of zusje krijgen! We hebben expres gewacht met het ze te vertellen, want ze hebben allebei weinig besef van tijd. Bovendien moesten wij zelf ook erg wennen het idee dat er een derde Boltje aan zou komen. Want de situatie is nu wel heel anders dan toen ik zwanger was van Ruben. Toen had Jacco nog geen epilepsie! Toen zag  de toekomst er heel anders uit…

Vooral de eerste maanden spookten er allerlei vragen en angsten door mijn hoofd: ‘Hoe gaan we dit ooit aanpakken? Jacco vraagt immers zoveel zorg, tijd en energie van ons allebei!!

Negen maanden lijken lang, maar de tijd gaat snel. We zijn echter wel al vrij snel bezig gegaan met het maken van plannen: Ruben zou op zolder gaan slapen en oude kamer van Ruben zou weer een baby kamer worden.

Eerst de zolder maar eens flink opruimen… Wat een zooi bewaart een mens in de jaren!!! Nadat we de kringloopwinkel en de stort blij hadden gemaakt, is Jaap op zolder aan de slag gegaan om daar twee kamers van te maken. Een kamer voor Ruben en een studeerkamer voor hemzelf.

Ondertussen heb ik een plan gemaakt om extra hulp voor Jacco ‘in te kopen’ via ons PGB. En dat is heel goed gelukt. Zo hebben maken we veel gebruik van het logeerhuis om vooral de zomervakantie door te komen. Na de vakantie zal Jacco daar twee dagen in de week gaan logeren. Ook voor thuis hebben we extra hulp voor Jacco kunnen regelen.

Dus nu loop ik met een redelijk gerust hart nog net niet te waggelen als een eend, haha!

Nu de jongens beseffen dat er een baby op komst is, krijg je heel leuke en grappige gesprekken.

Zo was ik in de keuken bezig met koken en Jacco hielp mij op zijn manier mee met het klaar maken van het eten. Opeens wrijft hij heel lief over mijn buik en vraagt: ‘Mamma, hoe heet de baby in jouw buik?’ Omdat we naar de jongens toe nog weinig nadruk gelegd hadden op mijn steeds dikker wordende buik, moest ik erg lachen om de vraag van Jacco en zei: ‘Dat weet ik niet, maar wel leuk he, dat mamma een baby in de buik heeft!’ ‘Mmm’, knikte hij met een glimlach. Vervolgens zei hij heel beslist: ‘Ik wil een zusje.’ Toen was zijn aandacht weer op wat anders gefocust en weg was hij.

Ruben zegt tegen iedereen dat hij zelf ook een baby in zijn buik heeft. Een piepkleine baby en met zijn vingers wijst hij zo’n 2 cm aan. Vervolgens gaat hij verder: ‘Dan wordt mijn buik wel zo dik, ja… van de baby.’

Een paar dagen geleden waren we boven en zegt hij heel enthousiast: ‘Mamma, dan kan de baby wel in mijn oude kamer slapen! Dat is een goed idee he?’

Ook is hij heel nieuwsgierig naar de baby: ‘Mamma, kan jouw buik ook open, dan kan ik de baby even zien.’ Op mijn antwoord dat dat echt niet kan, reageert hij net zo beslist als zijn grote broer: ’Ik wil een broertje.’

Wie er gelijk heeft? Wij weten het niet en we willen het ook niet weten. Eind september zullen we zien wie er gelijk heeft!