Jacco wil vriendjes
Jacco wil vriendjes (10-05-2012)
Jacco heeft sinds kort door dat hij epilepsie heeft en hij gaat steeds meer beseffen wat dat inhoud. Op zich een heel goede ontwikkelingen, maar wel een heel moeilijke uitdaging voor ons als ouders om hem hierin te begeleiden. Vooral wanneer hij weer een aanval heeft gehad is hij er erg mee bezig. Ik probeer hem uit te leggen dat iedereen wel iets heeft wat lastig is.
‘Jij hebt epilepsie wat lastig is en pappa heeft vaak last van zijn buik (maag), dat is ook lastig.’
‘Ja, pappa slikt pillen voor zijn buik en ik voor mij hoofd.’ klinkt het heel wijs uit zijn mond.
‘Ja, precies en T. uit je klas kan niet lopen, zijn benen doen het niet, dat is ook lastig.’ ga ik pedagogisch verder. Met een ruk draait hij zijn hoofd om en kijkt mij op een bepaalde manier aan. Het is een blik die ik niet ken en die maar een seconde duurt. Ik schrik er toch even van en denk: ‘O, dit landt dus nog niet bij hem, laat ik er maar niet op door gaan.’
Een paar dagen later is hij weer erg bezig met zijn epilepsie en probeer ik weer uit te leggen dat iedereen wel iets heeft wat lastig is. ‘F. uit je klas kan niet praten, dat is ook lastig.’ Ik zie weer diezelfde blik in zijn ogen, alsof hij niets begrijpt van wat ik zeg. Plotseling denk ik: ‘Hij ziet niet dat T. niet kan lopen en F. niet kan praten! Hij ziet gewoon T. en F. Hij ziet het kind en niet de beperkingen!’
Een tijdje later komt Jacco enthousiast uit school: ‘Mag ik bij T. spelen, mamma?’ Hij kijkt mij verwachtingsvol aan. Ik weet niet zo goed wat ik met deze vraag aan moet en zeg: ‘Daar moet ik even over nadenken, hoor. Vind jij T. zo leuk? Ja, hij is mijn beste vriend.!’
Een paar dagen later weet ik nog steeds niet wat ik met deze vraag aan moet. T. woont in een dorp vlakbij ons, dus dat hoeft op zich geen probleem te zijn. Maar hij heeft zoveel beperkingen dat ik mij afvraag hoe ik dat spelen moet voorstellen. Daarbij komt ook nog eens Jacco beperking van ‘het-niet- kunnen –spelen – met – andere- kinderen’.
Voor zijn epilepsie kon hij heel lang zelfstandig spelen met duplo, treinrails of blokken. Hij had veel vriendjes en kon heel goed samen spelen. Nu weet hij niet meer hoe hij moet spelen en hoe hij samen met anderen moet spelen. Ik zie zelf dus allemaal ‘leeuwen en beren’ te voorschijn komen bij het horen van deze enthousiaste vraag.
Toch wil Jacco heel graag vriendjes hebben, net als ieder ander kind van 6 jaar… een lastige situatie.
Op het logeerhuis speelt Jacco ook met andere kinderen. Een leidster vertelde dat Jacco een bolderwagen aan een elektrische rolstoel had vast gemaakt. Jacco ging vervolgens enthousiast in de bolderwagen zitten en moedigde (..) aan om hem over het hele terrein te rijden in zijn elektrische rolstoel. Ze hadden samen de grootste lol. Dat is typisch Jacco!! Dat is nu dus zijn manier van spelen!
Misschien maak ik mij veel te druk over het spelen van Jacco met andere kinderen. Jacco vindt zelf wel een manier om te spelen ondanks alle beperkingen. Of misschien wel gebruikmakend van alle beperkingen!
