Judoën met een duikbril
Judoën met een duikbril (15-06-2012)
Sinds kort zit Ruben op judo, nou ja het wordt Tuimeljudo genoemd. Het is eigenlijk een voorbereiding op het echte judowerk! Jacco heeft hier ook op gezeten toen hij drie was, dus ik weet uit ervaring dat het heel erg leuk is!
Voor Jacco hebben we heel veel leuke dingen geregeld, zoals de zorgboerderij, het wekelijks logeren, twee PGB’ers die elke week leuke dingen met hem gaan doen en de scouting op de zaterdagmiddag.
Op een gegeven moment dacht ik: ‘Wat sneu voor Ruben, hij moet ook iets leuk hebben!’ Vandaar dat hij nu op Tuimeljudo zit. Hij vindt het echt geweldig leuk! Het is dan ook echt iets voor hem!
De eerste keer dat we naar judo gingen was hij helemaal in de ban van een gereedschapsbril die hij tot zijn ‘duikbril’ had omgetoverd. Deze duikbril moest echt overal mee naar toe, dus ook naar judo. ‘Mamma, mag mijn duikbril mee naar judo?’ en hij zette zijn duikbril scheef op zijn neus. Het was een heel koddig gezicht en ik moest er vreselijk om lachen. ‘Nou doe dat maar niet, dat is niet handig bij het judoën.’ probeerde ik voorzichtig uit te leggen. ‘Maar ik wil het zo graag.’ was zijn weerwoord. ‘Nou vooruit, neem hem naar mee naar judo, maar dan gaat hij tijdens het judoën wel in de tas. De judo meester vindt het namelijk niet zo handig dat jij met een duikbril gaat judoën!’ Dat was een goed compromis en daar ging de judoduikbril in zijn judo tas.
Omdat het de eerste keer was, mocht ik erbij blijven zitten. Er was nog een jongen voor het eerst op judo, dus ik ging naast de andere moeder zitten. Ik had verwacht dat Ruben erg verlegen zou zijn en steeds op mijn schoot zou blijven zitten. Maar niets was echter minder waar! Hij rende meteen de zaal in en zag tot zijn grote verbazing een vriendje van de peuterspeelzaal die ook aan het judoën was! Het was meteen dikke mik tussen die twee en ze waren dan ook de hele les vreselijk aan het ‘geiten’ met z’n tweeën.
Toen de judo meester iedereen tot de orde riep ging Ruben meteen naast zijn vriendje zitten en tot mijn grote verbazing deed hij mee alsof hij al járen op judo zat. Hij praatte de meester na en gaf antwoord op al zijn vragen. Hij vertelde ook over zijn duikbril die nu in zijn tas zat. Mijn mond viel open van verbazing en ik had vanaf de zijkant ontzettend veel plezier in mijn kleine ventje.
Toen ging het judoën beginnen met een tikspel. Ruben en zijn vriendje renden als een stel jonge hondjes dwars door de zaal, waarbij ze herhaaldelijk vielen en tot twee keer toe een kopstoot met elkaar hadden. Met als gevolg dat Ruben aan het eind van de judo les doodmoe was en twee blauwe bulten op zijn hoofd had…
Hij vond het geweldig leuk en ik ook!!!
