Night terrors
Night terrors (06-07-2012)
Kleine kinderen worden groot. Opeens valt het op en ik schrik ervan. Zo mag ik Ruben niet meer liefkozend ‘klein ventje’ noemen, want zo zegt hij: ‘Ik ben niet klein, ik ben een grote Ruben!’ En Jacco heeft besloten dat ook hij groot is, groot genoeg om ’s nachts geen luier meer om te willen hebben! ’Mamma mag ik ’s nachts een onderbroek aan?’ Oei, dat doen we maar niet! Ik heb geen zin om elke dag (of midden in de nacht) zijn bed te moeten verschonen!
Dit zijn de normale kleine probleempjes die er gewoon bij horen, maar sinds een paar weken hebben we te maken met een veel groter probleem; Jacco heeft zo nu en dan last van vreselijke nachtmerries. Deze zijn zeer indrukwekkend om te zien, ze gaan namelijk gepaard met een panische angst voor iets wat schijnbaar alleen hij kan zien, waarbij hij helemaal verstijft en maar blijft huilen. Het is alsof zijn automatische piloot staat op gillen en krijsen en hij zelf dit knopje niet uit kan zetten. Het gekrijs is zo hard, dat Jaap en ik tegen elkaar moeten schreeuwen om er bovenuit te komen. Niets lijkt hem uit deze nachtmerrie te krijgen, dan hem uit zijn slaapkamer te halen en hem bijvoorbeeld even te laten plassen en een schone luier te geven. Maar het kan soms wel een uur duren voordat we hem weer rustig hebben en wij zelf weer een poging kunnen doen om te gaan slapen.
Omdat wij niet weten wat het precies is en hoe het komt, hebben wij dit probleem voorgelegd aan onze neuroloog. Hij herkent de symptomen en vertelt dat het ‘night terrors’ (nachtmerries) zijn die inderdaad vreselijk zijn om te zien. Hij wil dit overleggen met een collega en komt hier later op terug.
Ik ben vaak zo onder de indruk van deze nachtmerries, dat ik daarna zelf niet goed meer in slaap kan komen. Het gevolg is dat ik mij de volgende dag als een heus slagveld voel. Jacco niet, hij valt gelukkig weer snel in slaap en wordt zoals altijd om zes uur wakker. Helemaal fris en fruitig staat hij vervolgens naast mijn bed en tikt mij op mijn schouders. Met een schok word ik wakker en denk minstens dat de wereld is vergaan. Maar dan hoor ik een heel lief stemmetje enthousiast zeggen: ‘Kijk eens mamma, ik ben droog gebleven vannacht! Mag ik nu ‘s nachts een onderbroek aan!’
