Aapies kijken (17-11-2012)

Een dagje naar de dierentuin, leuk! We hadden er dan ook veel zin in. Maar helaas begon de dag slecht; Jacco was veel te vroeg wakker en wilde niet meer slapen. Uiteindelijk hebben we hem maar achter een filmpje gezet. Het patroon van ‘niet willen luisteren’ zette helaas de hele dag door. Aankleden wilde hij niet, het ontbijt duurde een eeuwigheid en hij had helemaal geen zin om zijn schoenen en jas aan te doen. Het vooruitzicht van een leuke dag in de dierentuin, deed hem niet zo veel. Jammer, hij leeft dus echt in het hier en nu.

Ondanks alle ochtendstress reden we met een volgeladen auto naar de dierentuin! Voor Jacco hadden we de bolderwagen mee en voor Hanna natuurlijk de kinderwagen. Na wat geprop, paste alles wonderbaarlijk genoeg allemaal in de auto!

Bij aankomst ging Jacco meteen zijn eigen gang. Hij wilde niet lopen, maar meteen in de bolderwagen zitten. Wij wilden echter dat hij eerst zelf zou gaan lopen en hadden al onze tassen al in de bolderwagen gedropt. Tja, op zo’n moment kunnen we blijven vol houden dat hij eerst zelf moet lopen, met als gevolg gezeur, gehang, gemopper en gestress, kortom; een rotdag. Met tegenzin gaven we dus uiteindelijk toe, klom Jacco in de bolderwagen en nestelde zich tussen onze tassen.

Een kwartier lang probeerden we het gepiep van Jacco om te buigen: ‘Kijk Jacco, we zijn in de dierentuin! Waar zullen we eerst naar toe gaan, naar de olifanten?’ Moet je kijken, dààr de giraffen!’ Het lukte ons niet, Jacco bleef piepen en had helemaal geen interesse in wat dan ook.

Op een gegeven moment zei ik tegen Jaap: ‘Laat Jacco maar piepen, hij heeft vandaag zijn dag niet. Laten we maar zorgen dat Ruben een leuke dag heeft!’ Dus daar liepen wij als ‘happy family’ door de dierentuin te struinen met een heel enthousiaste Ruben en een piepende, jengelde jongen met blauwe helm in de bolderwagen, die wij volkomen negeerden!

Na de lunch kregen we een rondleiding door het park door een heel leuke en aardige gids.

Ruben was super enthousiast en riep: ‘Mamma, waar is de baas?’ Ik had geen idee wat hij bedoelde en vroeg: ‘Wat bedoel je?’ ‘Nou, waar is de baas van de dierentuin?’ Toen begreep ik wat hij bedoelde. ‘De baas is daar, kijk maar!’ en ik wees naar onze gids. Ruben rende naar onze gids terwijl hij riep:’ Baas! Baas, kijk daar!’ De ‘baas’ ging heel leuk met het enthousiasme van Ruben om en het was ontzettend vertederend om dit hele schouwspel te volgen. ‘Mamma, waar is de baas nou?’ ‘Daar, kijk maar!’ ‘Baas! Baasje, kijk eens!’ Opeens zag Ruben nog meer bazen met een paars t- shirt. ‘Mamma, er zijn hier heel veel bazen, waar is onze baas?’ Ik ging door mijn knieën en wees onze baas aan, waarna Ruben het op een rennen zette en riep: ‘Baas! Baasje kijk daar, olifanten!’

Toen de rondleiding was afgelopen, gingen we ergens wat drinken. Ruben ontdekte al heel snel het ballen bad. Heel erg leuk, maar Jacco mag er van ons niet in. Hij luistert namelijk niet, pest andere kinderen èn we krijgen hem er niet meer uit. Ruben mag er echter wel in, want Ruben luistert wel. Dilemma…

‘We kunnen het niet maken om Ruben er wel in te laten en Jacco niet.’ zei Jaap. Na lang aarzelen besloten we Jacco het voordeel van de twijfel te geven. Zolang we erbij bleven zitten en Jacco steeds corrigeerden ging het redelijk.

Toen we onze koffie op hadden, wilden we weg gaan. Ruben kwam met enige tegenzin uit het bad en deed mopperend zijn schoenen aan. Jacco bleef echter zitten…  Ik pakte alvast zijn schoenen en riep vol goede moed: ‘Jacco, kom we gaan. Kom maar uit het bad!’ Jacco bleef echter zitten waar hij zat. Ik had dus echt geen zin om met mijn 1.90m het ballenbad in te duiken om Jacco eruit te halen, dus ik riep: ‘Jacco, wij gaan hoor! Doei!’ Meestal volgt hij dan wel, maar dit keer niet. Hij bleef zitten. Vervolgens ging ik echt weg en Jacco bleef zitten. Jaap had echter de hele dag al last van het gepiep van Jacco en hij haalde Jacco wel uit het ballen bad. Met als gevolg een, gillende en huilende Jacco. Ik voelde me de hele tijd al vreselijk bekeken, maar probeerde er niet op te letten, blik op oneindig….Maar ik kon al die starende blikken maar moeilijk negeren. Ik voelde boosheid en frustratie bij mij naar boven komen en wilde het uitroepen: ‘Kunnen jullie het zien!?  Jullie weten niets van ons, niets van onze zoon en al helemaal niet wat voor een dag wij achter de rug hebben met hem! Back off!’  Maar ja… ik hield mij in. Helaas.

Leuk hoor, aapies kijken!

Gouden moment:

Jacco heeft vrij, vanwege een studiedag. We gaan samen naar de markt om een gebakken vissie te halen. Daar zitten wij dan, samen in het zonnetje te genieten van onze kibbeling. Met op de achtergrond een straatmuzikant spelend op een saxofoon…