Gouden moment (19-12-2012)
Mijn schoonouders hebben een familiehuisje in Drente. Het huisje staat midden in het bos en het is een oase van rust. Jacco vindt het altijd erg leuk om naar het ‘bos van opa Klaas’ te gaan, vooral omdat opa een bladblazer heeft. Stekkers, snoeren en elektrische apparaten hebben altijd al zijn interesse gehad. Als peutertje speelde hij het liefste met de stofzuiger en wanneer ik moeite had om een stekker in het kinderveilige stopcontact te friemelen, zei Jacco: ‘Laat mij dat maar even doen, mamma!’ Vervolgens deed hij zonder enige moeite de stekker in dit ‘goed beveiligde’ stopcontact.
Omdat Jacco al heel lang niet meer in het bos was geweest, besloten we om op een troosteloze zondag in de auto te stappen om naar het bos te rijden. Met twee kinderen is het al een enorme onderneming om een lange autorit te maken, maar met drie kinderen is het helemaal een uitdaging. Voor de jongens nemen we altijd wat extra broeken mee en voor Jacco een lading medicijnen. De rest van de ruimte in de kofferbak is voor de spullen van Hanna. Met de auto volgeladen reden we weg, Jacco voorin naast Jaap, Ruben, Hanna en ik achterin.
Ruben was meteen heel erg enthousiast: ‘We gaan naar het bos van opa Klaas, hè mamma!’ Jacco was echter heel rustig en keek een filmpje van Bob de Bouwer op de iPhone. Toen wij bijna bij het bos waren, zagen Jaap en ik tot onze schrik dat Jacco een grote epileptische aanval kreeg. Het was er eentje met stuiptrekkingen, altijd heel naar om te zien. We besloten om meteen van de snelweg af te gaan en langs de kant van de weg af te wachten tot de aanval over zou gaan. Verdrietig dacht ik: ’Ik hoop wel dat Jacco zal genieten van het bos en dat hij nog zal bladblazen!’
Meteen na aankomst in het bos zei Jacco enthousiast: ‘Opa, mag ik bladblazen?’ Enorm opgelucht dacht ik: ‘Gelukkig, hij wordt weer wat actiever!’ Na de koffie gingen opa en Jacco alle blaadjes van het bos wegblazen! Na een uurtje hard werken kwam opa enthousiast terug: ‘Jacco kan nu veel beter met de bladblazer omgaan! Ik hoef hem bijna niet meer te sturen!’ Zulk soort kleine opmerkingen van verbetering maken mij altijd heel blij en vol trots keek ik dan ook naar mijn oudste zoon die druk bezig was alle blaadjes in het bos te verplaatsen!
Maar tegen het einde van de dag werd Jacco moe en heel stil. Ik zag dat hij weer aan het kwijlen was en dat is voor mij een teken dat het weer druk is in zijn hoofd. Tijd om naar huis te gaan! Ik nam hem bij de hand, maar vlakbij de wc viel hij plotseling in een fractie van een seconde voorover op de grond. Ik riep het uit: ‘Jaap, daar gaat hij!’ Samen tilden we Jacco op en legden hem voorzichtig op de bank. Jacco was echter helemaal overstuur en huilde: ‘Mamma, ik had weer een aanval. Wil je ze weghalen!’ Snel zochten we onze spullen bij elkaar om naar huis te gaan. Dit keer zat Ruben voorin naast Jaap en zat ik achterin naast Jacco om hem goed in de gaten te houden. De hele weg naar huis was Jacco moe en huilerig. Maar met een brok in mijn keel zag ik dat hij zijn hand heel voorzichtig op het hoofdje van Hanna had gelegd. Alsof hij hiermee wilde zeggen: ‘Ook al heb ik epilepsie, ik ben je grote broer en ik zorg voor jou.’
