Het sinterklaasfeest (07-12-2012)

Ook dit jaar belooft het Sinterklaasfeest van Jaap zijn werk weer een heus spektakel te worden! Het wordt zoals elk jaar gehouden in het Beatrixtheater in Utrecht. Vol verwachting en met een kloppend hart wacht een zaal vol mini pietjes en klaasjes totdat de echte Sint met zijn Pieterbaas de zaal zal binnen treden. Ondertussen gaat er natuurlijk van alles mis en is het één grote chaos. Maar gelukkig komt het altijd weer goed voordat de Goedheiligman onder begeleiding van een enorme pietenband de zaal binnen komt.

Dit soort feesten zijn voor kinderen zonder beperkingen één groot feest, maar voor onze Jacco is het niet zo vanzelfsprekend. Wij houden altijd rekening met drie scenario’s: hij kan ontzettend gaan stuiteren, hij kan heel leuk meedoen of hij kan duf en suf zijn en de hele tijd laveloos op zijn stoel blijven zitten.

Jacco was de dag van dit mega-feest  weer vroeg wakker. Tussen 5.00 uur en 6.00 uur stond hij al naast ons bed, niet omdat hij zo zenuwachtig was voor het Sinterklaasfeest, nee, gewoon omdat hij wakker was. Hij heeft geen benul van tijd en leeft in het hier en nu. Het heeft dan ook totaal geen zin om hem op dit soort dingen voor te bereiden.

Nadat we Hanna bij tante Isabella hadden gebracht, reden we met een hart vol spanning en sensatie richting Utrecht. Jacco zat naast Jaap en was wonderbaarlijk rustig. Zo rustig dat hij onderweg in slaap viel. Ruben was daarin tegen heel druk en wiebelde op de achterbank heen en weer van enthousiasme: ‘Wij gaan naar Sinterklaas, hé mamma!!’ Jacco sliep en ik zag dat hij weer veel aan het kwijlen was. Ik weet dat deze combinatie een teken is dat het weer druk is in zijn hoofd.

Bij de ingang van de zaal kregen de jongens een zakje pepernoten. Ruben zong enthousiast mee met de Sinterklaasliedjes en keek zijn ogen uit. Onder het zingen zat hij heerlijk te smikkelen van zijn pepernoten. Jacco had echter alle pepernoten meteen in zijn mond gestopt en wilde daarna bij mij op schoot zitten. Ondertussen keek hij lusteloos en moe om zich heen. Terwijl de gekste dingen gebeurden op het podium, was hij met heel andere dingen bezig: ‘ Mamma, waar is Hanna?’ Met een glimlach antwoordde ik: ‘Bij tante Isabella’. Met een zielig stemmetje ging Jacco verder: ‘Ik wil naar Hanna toe, ik mis haar zo.‘ Heel schattig dat hij aan Hanna dacht, maar ook wel jammer. Ik gunde het hem zo om van dit leuke Sinterklaasfeest te genieten. Zachtjes zei ik: ‘We gaan zo naar Hanna. Ga maar even lekker slapen op mijn schoot.’ Vervolgens nestelde hij zich heerlijk op mijn schoot en deed zijn ogen dicht. Overal om hem heen was het een gezellige herrie en werd er een hoop plezier gemaakt en Jacco… Jacco sliep!

Tja, dit kan dus ook gebeuren. Ondertussen keken Jaap en ik elkaar aan en we dachten allebei hetzelfde: ‘Hij stuitert in ieder geval niet. Niemand heeft last van hem en we hoeven de zaal niet uit vanwege zijn gedrag.’ Maar ja..  dit is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Tegen het einde van het feest gingen wij alvast naar de uitgang, zodat we niet zouden verzuipen in de mensenmassa. In de nog lege centrale hal aangekomen, besloten we snel de cadeautjes op te halen om daarna meteen naar huis te gaan. Van te voren hadden wij voor de jongens via internet cadeautjes uitgekozen. Voor Jacco een brandweerauto van lego en voor Ruben een graafmachine van Lego. Maar waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat Ruben vol enthousiasme op de brandweerauto af stapte: ‘Mamma, ik wil deze! Ik wil niet die graafmachine.’ O jee, wat nu?’ Jaap en ik wisselden een snelle blik, vervolgens keken we naar Jacco. Zonder er een woord over te reppen gaf ik Ruben de brandweerauto:  ‘Ruben, jij mag deze brandweerauto en Jacco krijgt de graafmachine. Dat heeft Sinterklaas effe goed geregeld!’

En zo liepen we even later door de straten van Utrecht: een superblije Ruben met een brandweerauto onder de arm en een slaapdronken Jacco die alles goed vond.

In de auto zei Jacco plotseling: ‘Waar is mijn cadeau?’ Ik gaf hem de graafmachine en zei enthousiast: ‘Kijk eens Jacco, hier is jouw cadeau.’ Met een afwezige blik in zijn ogen zei hij echter heel langzaam, maar heel duidelijk: ‘Nee, hoor. Ik had toch de brandweerauto gekregen.’ Oei, daar had die slimme ‘Sint’ even geen rekening mee gehouden… We besloten er niet op in te gaan en het te laten rusten. Maar opeens hoorden we een ander stemmetje dat zeer beslist zei: ‘Ja, maar nu heb ik de brandweerauto gekregen, Jacco!’

Prietpraat:

Jacco en Ruben mochten hun schoen zetten. Deze moesten natuurlijk op hun kamer staan. Als de àllerliefste jongentjes van de héle wereld zongen ze het ene lied na het andere. De volgende ochtend riep onze PGB hulp: ‘Maaike, waar zijn Jacco’s schoenen?’ De goede Sint schrok zich wild en riep: ‘OOOOH SHOOT, volgens mij ben ik wat vergeten!’

Tja.. de Sint is nodig toe aan vakantie in het zonnige Spanje… heerlijk!