Geen categorie

Krimpende hersenen (2) (21-11-2012)

De gebroken nachten beginnen aardig zijn tol te eisen. Het is niet Hanna die ons stoort in onze diepe slaap, nee, het is Jacco. Hij wil midden in de nacht Piet Piraat kijken, doet ons slaapkamerlicht aan-uit, aan-uit, aan-uit (…) of hij vraagt: ’Mamma, wil jij mijn helm vast maken. Ik wil beneden spelen.’ Dat zijn helm vervolgens verkeerd om op zijn hoofd zit, lijkt hem niets te deren.

Mààr soms slaapt hij gelukkig ook door tot 6.00 uur en dat maakt dat wij nèt niet opgebrand zijn.

Ik weet nu wel hoe het voelt om een enorme kater te hebben: mijn ogen moet ik openhouden met ‘stokjes’, het omgevingsgeluid komt drie keer zo hard binnen en wanneer iemand wat tegen mij zegt, landt het pas na een paar seconden. Ik voel mij net een zombie. Mijn arme hersenen zijn flink aan het shaken. Dit gaat zo niet langer…

Het is elke ochtend flink zwoegen om de kinderen op tijd op school te krijgen. Maar om 9.00 uur zit ik dan eindelijk uitgeteld op de bank met naast mij een enorme bak dampende koffie. Vervolgens probeer ik een poging te wagen iets van het journaal mee te krijgen.

Vanmorgen ging echter om 9.00 uur de telefoon. Het was iemand van de school van Jacco. Zijn naam drong niet gelijk tot mij door, maar na een paar seconden dacht ik te weten wie ik aan de lijn had; de teamcoördinator Maarten. Hij wilde een afspraak maken om over Jacco te praten. Niet zoals de andere ouders een afspraak krijgen voor de zogenaamde 10 minutengesprekken, maar ze willen met Jacco een andere richting op gaan. Jacco heeft nog meer voorspelbaarheid en structuur nodig dan dat hij nu al krijgt en ze willen met ons bespreken hoe ze hierin Jacco gaan begeleiden. Ook al weet ik dat Jacco heel veel behoefte heeft aan vaste gewoonten en structuur, dìt nieuws overviel mij toch wel een beetje.

Maarten vertelde dat Jacco naast zijn onvoorspelbare buien en momenten van ‘afwezigheid’ ook heel heldere momenten heeft. Zo kwam Jacco laatst naar hem toe en vroeg iets aan hem. Maarten zei: ‘Ik ben niet meester Maarten, ik ben meester Henk, de tweelingbroer van meester Maarten.’ De volgende dag vroeg Jacco: ‘Ben jij meester Maarten of meester Henk?’ Heel knap van Jacco om dat te onthouden!’

Ik dacht echter: ‘Tweelingbroer? Heb ik dan toch niet Maarten aan de telefoon? Maar wie heb ik dàn aan de telefoon? Heb ik dan die Henk aan de telefoon en wat is dan zijn rol in dit verhaal?’ Ik raakte helemaal in de war. We maakten een afspraak en ik dacht: ‘Ik moet wel weten met wie ik een afspraak heb, want zo meteen sta ik bij de receptie en sla ik een enorme flater.’

Dus vroeg ik een beetje onzeker wie ik nu eigenlijk aan de telefoon had…

Het gevolg was een enorme lachbui aan de andere kant van de telefoon: ’Ik ben Maarten.’

Met het schaamrood rond mijn kaken dacht ik: ‘O jee, dit gaat natuurlijk de hele school door!!’ Maar tegelijkertijd moest ik om mijn onnozelheid ook vreselijk hard lachen!  Ik weet zeker dat ik de eerste 10 minuten niet meer bij kom van lachen, wanneer ik Maarten weer zie!

Maar ja, ach, ik kan het altijd op mijn krimpende hersenen gooien! Ik ben blij dat ik dat opvoedkundig programma gezien heb…

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.