Zeg Maaike, zijn wij niet wat vergeten…? (10-12-2012)
Het is woensdagochtend 5 december. Snel maak ik een lijstje wat ik deze ochtend nog allemaal moet doen: Ik moet nog een paar cadeautjes voor mijn zus en zwager kopen. Zij komen met hun dochtertje pakjesavond bij ons vieren. Voor Jaap heb ik zelfs nog helemaal geen cadeautjes gekocht. Ik heb geen idee wat Sinterklaas hem moet geven, aangezien hij net jarig is geweest! De jongens hebben echt genoeg cadeautjes, denk erom Maaike!
Verder moet ik nog bijna alle cadeautjes inpakken en dan ook nog de gedichten… Tja, daar moet ik dus nog aan beginnen. DRUK, DRUK, DRUK! Wie heeft er ooit het Sinterklaasfeest verzonnen!!!! Baal ervan dat altijd alles op het laatste moment nog moet gebeuren. Maar goed, ik heb nog een paar uurtjes voordat Ruben weer uit school komt. Dan moet alles echt klaar zijn!
Met pijn in ons hart hebben we besloten om Jacco gewoon te laten logeren in het logeerhuis ook al is het pakjesavond. Eigenlijk hoort hij er gewoon bij te zijn, bij dit grote familiefeest. Maar ja, hij vraagt alle aandacht, maakt altijd ruzie met Ruben, maar wat het meest frustrerende is, is dat hij compleet onvoorspelbaar is. Dat maakt dit soort familiefeesten zo dodelijk vermoeiend voor ons. Het is beter voor Jacco en voor ons wanneer we een paar dagen later op ons gemak het feest nog eens dunnetjes over doen.
Jacco is met schooltas en logeertas mee gegaan met de taxi, Jaap brengt Ruben naar school en ik… ik zit met een grote bak koffie aan de keukentafel even uit te zakken. Plotseling gaat mijn mobiel, het is Jaap. ‘Hè, wat nu weer!’ Een beetje geïrriteerd neem ik de telefoon aan. ‘Zeg Maaike, zijn we niet wat vergeten?’ hoor ik Jaap lachend zeggen. ‘Volgens mij niet, wat is er dan?’ ‘Nou, er staan hier allemaal vaders en moeders op het schoolplein te wachten op iemand. Het plein is versierd en de kinderen zingen allemaal Sinterklaasliedjes.’ Plotseling valt bij mij het kwartje… ‘Ooh nee, Sinterklaas komt vandaag op school!! ’ ’Juist ja, Ruben had als zwarte Piet verkleed gemogen en hij had geen eten en drinken mee hoeven te nemen.’ Wat baal ik ervan dat ik dit feest nu net mis. Enigszins jaloers zeg ik: ‘Nou ja, geniet er maar van en maak foto’s met je telefoon. Ik zie je wel verschijnen.’
Daar zit ik dan enigszins beteuterd aan tafel met mijn bak koffie. Opeens moet ik vreselijk lachen! We zijn gewoon de intocht van Sinterklaas helemaal vergeten!!! Ik ben zo druk met het inpakken van cadeautjes en het maken van gedichten dat ik die man helemaal vergeten ben!!!
Wanneer Jaap thuis komt vertelt hij het hele verhaal:
‘Ik reed met Ruben naar school en vlakbij school stond een brandweerauto. Dat vond ik al vreemd, maar ja… Toen ik de straat in reed was het zo druk, dat ik mijn auto nergens kwijt kon. Ik baalde ervan, want ik was al aan de late kant met Ruben. Op het schoolplein stonden heel veel vaders en moeders te wachten en overal hingen slingers. Ik dacht nog: ‘Is er iemand in de buurt 50 jaar geworden of zo?’ Met Ruben aan de hand liep ik snel de school binnen en ik wilde zijn eten en drinken opruimen. Toen zag ik dat deze bakjes helemaal leeg waren. Ik begreep er helemaal niets van. Totdat ik Ruben de klas in bracht en zag dat alle kinderen hun jas nog aan hadden en een pietenmuts op hun hoofd hadden…. Terwijl Jaap aan het vertellen was, zag ik het helemaal voor me. Je dacht zeker: ‘Hè, wat doet die oude kerel met die baard en rode mijter nu hier, net wanneer ik haast heb. Ga toch weg man!’
Om nog meer chaos te voorkomen heb ik de digitale nieuwsbrief van de school maar even geopend om te kijken of Ruben toevallig morgen niet vrij zou zijn. Dat zou mij namelijk niets verbazen op de ochtend na pakjesavond.
Aan het eind van de dag kreeg Jaap een heel attente mail van de juf van Ruben. Ze hielp ons eraan herinneren dat Ruben morgenmiddag vrij zou zijn….
Oeps…
Jacco en Ruben hadden wèèr hun schoen gezet voor Sinterklaas. Nieuwe poging, nieuwe kansen. Hopelijk zouden ze dit keer wel een beloning krijgen voor hun mooie liedjes. En ja hoor, midden in de nacht vulde de ‘goedheiligman’ hun schoen met een cadeautje. Maar dat de Sint erg moe was, bleek de volgende ochtend…. Jaap fluisterde in mijn oren: ‘Maaike, je hebt het verkeerde cadeautje in de schoen van Jacco gelegd!’ Met een rood hoofd antwoordde deze verstrooide Sint: ‘Nou ja hoor, het was laat, ik had mijn contactlenzen niet in en die schoenen die lijken veel te veel op elkaar!’
