De schoolarts (27-02-2013)
Jacco moest naar de schoolarts In de brief stond dat er eerst een gesprek met ons als ouders zou zijn en daarna zou er bij Jacco een lichamelijk onderzoek plaatsvinden. Als bijlage bij de brief was een vragenlijst die wij moesten invullen en die als leidraad zou dienen tijdens het gesprek.
Nu heb ik de afgelopen drie jaar een enorme aversie gekregen van alleen al het woord VRAGENLIJST. Dus met de nodige argwaan bekeek ik de ‘gehate’ lijst. Maar in plaats van de enorme stapels papier die ik de afgelopen jaren telkens heb moeten invullen, was dit een relatief korte lijst. Terwijl ik trouw de lijst aan het invullen was, kreeg ik zoals altijd het gevoel:’ Dit weten jullie toch? Dit staat toch in zijn dossier? Waarom moet ik het nu weer invullen! Nou ja, het zal wel zo’n standaard invullijst zijn.’ Nadat ik de lijst had ingevuld, liet ik hem voor de zekerheid nog even aan Jaap lezen voor eventuele op-of aanmerkingen, maar meestal vindt Jaap het wel goed wat ik invul.
Toen we op school aankwamen wilde ik de lijst nog even pakken, maar tot mijn schrik zat deze niet in mijn tas! ‘ O, nee! Hij ligt nog naast de bank! Al die moeite dus ook nog voor niets geweest! Nou ja, het is een korte lijst, ik heb hem binnen tien minuten weer ingevuld.’ Dit bleek echter niet nodig te zijn, het gesprek kon ook zonder lijst!!
De schoolarts haalde haar papieren erbij en begon haar verhaal: ‘Volgens mijn laatste gegevens van het consulatiebureau (..)’ O nee, ze is dus helemaal niet op de hoogste van Jacco’s epilepsie! Hier was ik dus al bang voor!’ Voordat ze verder kon gaan, zei ik: ‘U bent dus helemaal niet op de hoogte van Jacco’s epilepsie en wat er zich de afgelopen drie jaar heeft afgespeeld?’ Ze keek mij aan en zei: ‘ Nee, in mijn laatste gegevens staat iets van een koortsstuip, maar het blijkt toch epilepsie te zijn, hoor ik uit uw verhaal?’
Net op dat moment werd er op de deur geklopt met de vraag of Jacco al moest komen en wat de bedoeling verder was. De schoolarts zei: ‘ Jacco mag over 10 minuten wel komen.’ Waarop ik antwoordde: ‘ Als u niets over Jacco’s geschiedenis weet, dan is 10 minuten echt niet genoeg!’
Nu vind ik het verhaal over Jacco nog steeds zeer schokkend en enorm vervelend om te moeten vertellen. Bij het vertellen beleef ik als het ware de traumatisch tijd van de afgelopen drie jaar telkens weer opnieuw. Ik heb daarom al vaak gevraagd: ‘Waarom lezen jullie zijn dossier niet van te voren, scheelt tijd en frustratie voor ons als ouders!’ Waarop ik steevast het antwoord krijg: ‘ We willen graag zelf het verhaal van ouders horen, om zelf een anamnese te maken.’ Klinkt logisch, maar ik als moeder lig er weer nachten wakker van. Tegenwoordig antwoord ik dan ook: ‘Zie dossier, staat in zijn dossier, lees zijn dossier, vraag zijn dossier op en wanneer onze toestemming nodig is, vraag het dan aan ons!’
Na een klein half uur kwam Jacco binnen. Eerst werd hij gewogen, daarna gemeten, vervolgens luisterde ze naar zijn hart en tenslotte was er ‘de gehoortest.’ Jacco kreeg een koptelefoon op en dit alleen al vindt hij machtig mooi! Stekkers, snoeren, apparaten, het heeft altijd al zijn interesse gehad. Hij zat dan ook keurig op zijn stoel en kreeg een drukknopje in zijn handen. De arts legde de opdracht uit aan Jacco: ‘ Wanneer je een piepje hoort moet je op het knopje drukken.’ Ik bekeek het van een afstandje en dacht: ‘ Dit gaat niet lukken! Hij krijgt namelijk twee lastige opdrachten tegelijk!’
Bij het eerste piepje drukte Jacco niet op het knopje en de arts legde het geduldig nog een keer uit. Bij het tweede piepje drukte Jacco wel, maar liet hij het knopje ingedrukt. ‘ Jacco, je moet het knopje wel loslaten!’ Waarop Jacco prompt het knopje op de grond liet vallen.
Wijselijk liet de schoolarts het knopje maar voor wat het was en zei: ‘ Wanneer je een piepje hoort, moet je ja zeggen, oke?’ Jacco knikte. Ze drukte vervolgens weer op een knopje en vroeg: ‘ Hoor je dit?’ Jacco zei: ‘Ja.’
Terwijl zij zo bezig was met de gehoortest voor kinderen, dacht ik: ‘ Eigenlijk zou er ook een soort van gehoortest voor instanties moeten komen. De opdracht zou dan zijn: ‘Hoor je een vraag, opmerking of frustratie van ouders, druk dan op het knopje!.’
Toen we naar huis reden zei ik tegen Jaap: ‘ Volgens mij is ze door alle commotie vergeten de ogentest te doen bij Jacco.’ Jaap keek mij vragend aan. ‘Ja, want waarom is er wel een gehoortest gedaan en geen ogentest?’
Zeer vermoeiend zo’n bezoek aan de schoolarts!