Samen Koekeloeren (17-03-2013)
Toen ik nog kleuterjuf was volgden wij iedere week de avonturen van Moffel de Mol, Piertje de Pier en Arie de struisvogel! En eigenlijk ben ik nog steeds een grote fan van dit schattige kleuterprogramma!
Toen mijn schoonzus vertelde dat er een voorstelling van Koekeloere bij ons in de buurt zou komen, twijfelde ik geen moment: ‘Daar moet ik heen, het is zo leuk!’ Maar ja, wie neem ik mee; Jacco of Ruben?
In gedachten ging ik er naar toe met Jacco. Zou Jacco het verhaal begrijpen? Tja.. dat weet je nooit van te voren. Zou Jacco begrijpen dat Moffel, Piertje en Arie poppen zijn en dat je dus ook de poppenspelers op het podium ziet rondlopen? Nee, dat zou hij niet begrijpen! Hij zou steeds vragen: ‘Wie is dat? Hoe heet die meneer?’ Wanneer er vervolgens snel een decorstuk verplaatst zou moeten worden, zou hij heel hard door de zaal roepen: ‘Wat doet die meneer? Waarom doet hij dat?’ Jacco zou te veel afgeleid worden door alles wat er om het verhaal heen gebeurd om het goed te kunnen begrijpen.
Dus heb ik Ruben meegenomen! Pas op het moment dat wij in de auto stapten heb ik Ruben verteld waar we naar toe zouden gaan. Ruben reageerde erg enthousiast, maar vervolgens vroeg hij: ‘Gaan we ook een keertje naar Piet Piraat, want dat vind ik zo leuk mamma?’
We waren één van de eerste in het theater en langzaam druppelden er meer kinderen binnen. Opeens stond er een bekend jongetje voor onze neus! Het vriendje van Ruben op de peuterspeelzaal en van judo! Hem hadden we een hele tijd niet gezien! Hij is namelijk naar een andere basisschool gegaan en van judo afgegaan!
Zodra Ruben hem zag renden ze als vanouds giechelend door de hal van het theater dwars tussen alle mensen door! Toen de show bijna zou gaan beginnen heb ik Ruben uitgelegd dat hij niet naast zijn vriendje zou kunnen zitten, want de stoelen waren gereserveerd. Daar begreep Ruben natuurlijk niets van, maar gelukkig maakte hij er geen stennis van. Heerlijk om nu eens als ‘gewone relaxte moeder’ op stap te zijn!
En toen begon de voorstelling. Ruben zat van begin tot eind heel stil te kijken. Het was dan ook ontzettend leuk en het zat heel knap in elkaar. Je zag inderdaad de poppenspelers achter Moffel, Piertje en Arie staan, maar dit wende snel genoeg! Onder de show keek ik steeds even met een schuin oog naar Ruben. Hij zat helemaal in het verhaal en vond het op een gegeven moment zelfs heel spannend. Snel kroop hij op mijn schoot en verschool zijn hoofd tussen mijn armen. Heel schattig!
Na afloop zocht Ruben meteen zijn vriendje weer op om vervolgens weer als twee uitgelaten hondjes door de gangen van het theater te rennen. Maar ik wilde nog wat drinken en natuurlijk een gesigneerde cd van Moffel en Piertje zien te bemachtigen!
Onderweg naar huis zette ik de cd op en zongen Ruben en ik luidkeels mee met de liedjes van Moffel en Piertje. Maar toen we thuis kwamen was echter het eerste wat Ruben tegen Jaap zei: ‘Pappa, ik heb mijn vriendje van judo gezien! Leuk he!’
Prietpraat:
Ruben zei tegen zijn tante: ’Ik ben naar het theater geweest. Naar Koekeloere. Het was een poppentheater, weet je dat wel? Moffel en Piertje zijn poppen hoor!’
