Vakantieplannen (19-02-2013)
De zomervakantie komt er weer aan! Het zonnetje schijnt en de laatste restjes sneeuw smelten weg waar je bij staat! Hoogste tijd om vakantieplannen te gaan maken! Jaap en ik waren altijd vakantieplanners van het laatste moment. We pakten de koffers in, zochten de tentspullen bij elkaar om op het laatste moment te besluiten waar we heen zouden gaan. Heerlijk op de bonnefooi naar Noorwegen of naar Frankrijk!
Maar sinds Jacco drie jaar geleden epilepsie kreeg kan dit niet meer! Van een vakantieleven op de bonnefooi, hebben we nu een strak georganiseerd en gepland leven gekregen! Vorig jaar begonnen we dus al in april na te denken over de zomervakantie en tot onze grote schrik bleek dat toen al aan de late kant te zijn. Gelukkig was er nog wel plek in het logeerhuis voor Jacco, maar veel keuze hadden we niet meer.
Een paar weken geleden kregen we van een vriendin de tip om Jacco op te geven voor een vakantieweek van het Nationaal Epilepsie Fonds (NEF). Dit Fonds verzorgt onder andere vakanties voor mensen met Epilepsie. Dus lag begin januari de vakantiefolder al bij ons op de deurmat en zo op het eerste gezicht leek het aanbod heel gevarieerd en leuk. Zo worden er verschillende reizen aangeboden voor volwassenen, tieners en kinderen. Maar na een aandachtige studie kwamen Jaap en ik tot de conclusie dat er eigenlijk maar één vakantie voor kinderen van Jacco’s leeftijd bij zat; de vakantie voor meervoudig gehandicapte kinderen. Tja… zou dat wel wat zijn voor Jacco?
Daar kan je maar op één manier achter komen; opbellen voor meer informatie! Even later had ik een heel aardige mevrouw aan de lijn die vertelde dat met deze vakantiegroep kinderen mee gaan die volledig rolstoelafhankelijk zijn en die allemaal een op een begeleiding nodig hebben. Zo kunnen veel kinderen zichzelf niet aankleden en vaak kunnen ze ook niet zelfstandig eten.
Nu heeft Jacco wel één op één begeleiding nodig, maar om heel andere redenen. Jacco kan prima lopen, hij is zelfs vliegensvlug en ‘ontsnapt’ in een oogwenk! Eten kan hij in principe ook zelfstandig, maar je moet wel opletten dat hij zijn mond niet te vol propt. Praten kan hij als de beste, ik word soms horendol van al zijn herhalingen! Maar vanwege zijn epilepsie en verstandelijke beperking valt hij echter toch onder de groep meervoudig gehandicapte kinderen…
Na overleg met die mevrouw van het NEF besloten Jaap en ik er even over na te denken. Jacco zou namelijk ook mee kunnen met de groep kinderen van 11 tot 18 jaar. Deze kinderen hebben minder persoonlijke verzorging nodig en zou daarom misschien beter aansluiten bij Jacco. Maar deze kinderen zouden misschien op sociaal gebied meer van Jacco vragen dan hij aankan. Bovendien is hier ook niet de één op één begeleiding die Jacco wel nodig heeft. Tja, wat is wijsheid…
De afgelopen drie jaren heb ik een heel lieve en zorgzame Jacco gezien voor kinderen met diverse lichamelijk beperkingen. Vorig schooljaar was zijn beste vriend een jongen die niet kon lopen en niet kon praten. Jacco was altijd heel lief voor hem en wilde vaak met hem spelen. De juffrouw vond dit altijd heel lief en aandoenlijk.
Ook in de periode dat Jacco veel in het ziekenhuis lag ‘speelde’ hij veel met kinderen die meer lichamelijke beperkingen hadden dan hijzelf. Er lag toen een meisje in het ziekenhuis dat net zo oud was als Jacco en net geopereerd was. Jaap en ik hadden in die weken leuk contact met haar ouders opgebouwd en samen met Jacco ging ik even naar haar kamer om te vragen hoe het ging. Jacco ging heel stil naast haar bed zitten en begon haar voetje te aaien. Hij deed dit heel voorzichtig en heel lief. ‘Mamma, doe ik het zo goed?’ vroeg hij heel zachtjes. Ik knikte en bekeek deze lieve kant van Jacco van een afstandje. Het was heel stil in de kamer, niemand zei iets en Jacco bleef wel een kwartier lang naast haar bed zitten en aaide zachtjes over haar voetje. Ik voelde mij bijna teveel in de kamer….
Na een paar keer slikken heb ik vorige week het aanmeldingsformulier in de brievenbus gedaan….
