Het fotoboek van 2009 (09-04-2013
Kleine meisjes worden groot. Na ruim zes maanden past Hanna écht niet meer in haar wieg… Jammer, want het is zo’n schattig wiegje met liefde gemaakt door haar tante. Tijd voor het ledikantje. Was ze in haar wiegje een echte reus, in het ledikantje is ze gelukkig weer een heel kleine Hanna!!
De jongens staan er met hun neus bovenop wanneer ik Hanna in haar ‘ nieuwe bedje’ leg. Enthousiast zeg ik: ‘Jullie hebben ook in dit bedje geslapen toen jullie klein waren!’ Jacco en Ruben kijken mij aan alsof ik iets heel geks zeg. Zij zijn immers nóóit zo klein geweest! ‘Kom maar mee, dan zal ik het jullie laten zien!’ Samen lopen we naar de kamer van Jacco en pak het fotoboek van 2009 erbij. Daar zitten we dan met z’n drieën op het bed van Jacco oude foto’s te bekijken.
‘Mamma, wie is dat?’ Ruben wijst op een klein dreumesje. ‘ Dat ben jij toen jij nog klein was.’ Ruben knikt en wijst naar een ander jongetje.‘ Mamma, wie is dat?’
‘Dat is Jacco, toen Jacco nog klein was!’ Al bladerend besef ik plotseling dat Jacco toen nog geen epilepsie had. Tja…toen was ons leven nog niet zo gecompliceerd als nu en lag de toekomst voor Jacco nog open. Tjonge… dat lijkt wel een eeuwigheid geleden, wat hebben nu een heel ander leven gekregen!’
Samen bladeren we door het fotoboek en geef ik keurig antwoord op alle vragen van Jacco en Ruben: ‘ Mamma, wie is dat en waar is dat? Hé mamma dat ben jij!’ Plotseling besef ik dat dit de eerste keer is dat ik een fotoboek van voor 2010, het jaar dat Jacco epilepsie kreeg, in mijn handen heb. Het is eigenlijk voor het eerst dat ik weer normaal naar deze ‘oude’ foto’s kan kijken zonder intens verdrietig te worden. Ik had namelijk alle fotoboeken en alle familiefilms van voor 2010 veilig opgeruimd. Ik wilde ze niet meer bekijken, ik wilde niet meer herinnerd worden aan hoe Jacco vroeger was. Die lieve, vrolijke en onbezorgde Jacco van toen is er immers niet meer, we hebben door de epilepsie een heel andere Jacco gekregen. De Jacco van nu is zeer impulsief en onvoorspelbaar. De Jacco van nu heeft vaak heel moeilijk gedrag dat zeer lastig te begrijpen en te corrigeren is. Eigenlijk is hij sinds zijn eerste epileptische aanval in zijn hele ontwikkeling stil blijven staan en op veel gebieden zelfs achteruit gegaan!
Ach, het opruimen van al die fotoboeken en familiefilms is natuurlijk onzin. Ik word immers dagelijks geconfronteerd met het feit hoe het had kunnen zijn. Wanneer ik Jacco’s oude vriendjes door de wijk zie fietsen en buiten zie spelen, of de gedachte dat Jacco nu in groep vier zou hebben gezeten, de groep waar ik jarenlang leerkracht van ben geweest! En dan heb je nog het feit dat wij werkelijk over alles na moeten denken! Een simpel dagje weg vraagt enorme voorbereiding, een studiedag voor leerkrachten bij Jacco op school is voor ons een werkdag, de vakanties zijn voor ons een ware bezoeking en daarbij komt nog de voortdurende angst voor epileptische aanvallen!
Maar het grote verschil met toen, is dat ik nu wat sneller herstel van het verdriet en de emotionele dalen minder diep zijn.
We bladeren verder door het fotoalbum en de jongens vragen de oren van mijn hoofd. Wat ben ik blij dat ik de fotoboeken toen gewoon heb opgeruimd en niet in een opwelling van verdriet heb weggegooid! Ook voor de jongens en voor Hanna zijn deze foto’s zeer waardevol, dit is immers ook een stukje van hun leven!
En de familiefilms…? Die heb ik ook weer in ‘ere’ hersteld en worden regelmatig met een lach en een traan door ons allemaal bekeken!
Prietpraat:
Jacco heeft woordvindingsproblemen, dus de logopediste oefent regelmatig woorden met Jacco. Ze laat een plaatje van een bos bloemen zien en vraagt:’ Wat zie je op het plaatje?’ Jacco antwoordt keurig: ‘ Een bos bloemen.’ Waarop zij verder vraagt: ‘ Wat kun je nog meer vertellen over die bos bloemen?’ Jacco bedenkt zich geen ogenblik en zegt: ‘Daar kun je je moeder mee verrassen!’
