Vrienden voor het leven (13-04-2013)

‘Mamma, mag ik bij Jan spelen?’ Jacco kijkt mij hoopvol aan. Het lijkt zo’n normale vraag, maar de woorden raken mij nog altijd diep in mijn hart. Ik probeer wat tijd te rekken in het geven van een antwoord: ‘Vind je Jan zo leuk?’ ‘Mmm.’ is zijn antwoord. ‘Mamma, wil je de mamma van Jan even opbellen, want ik wil zo graag bij Jan spelen?’

Tja… dit is weer zo’n moment waarop ik volop geconfronteerd word met de verwoestende werking van epilepsie. Het spelen met Jan gaat immers niet meer. Jan heeft zich ontwikkeld tot een lekkere knul van acht jaar en Jacco’s wereld is stil blijven staan toen hij drie jaar geleden epilepsie kreeg. In feite is Jacco dus nog steeds een kleuter in heel zijn doen en laten en begrijpt er niets van waarom hij niet meer met Jan kan spelen.

De vriendschap tussen Jacco en Jan begon al toen ze peuters waren. Jan kwam regelmatig bij ons spelen, wanneer zijn moeder moest werken. Ze hadden samen heel veel lol, renden al giechelend achter elkaar aan om zich vervolgens uitgeput op de bank te laten vallen. Vervolgens werd de bank omgetoverd tot een heus piratenschip en kwam er een ontzettend leuk rollenspel tot stand. Ik dacht echt dat Jacco en Jan vrienden voor het leven zouden blijven.
Toen de ouders van Jan een andere basisschool uitkozen voor Jan was dat gelukkig niet het einde van hun vriendschap. Ze bleven veel samen spelen en Jacco mengde zich prima tussen de vriendjes van Jan.

En toen kreeg Jacco epilepsie…

Jan ontwikkelde zich verder en Jacco kreeg een enorme terugval, een terugval die hij nog steeds niet te boven lijkt te zijn. Toen Jacco thuis kwam uit het ziekenhuis heb ik Jan nog een keer uitgenodigd om bij ons te komen spelen, maar dit liep uit op een groot fiasco, waarbij uiteindelijk ik met Jan aan het spelen was en Jacco onder zijn bed lag en gewoonweg niet wist hoe hij zich gedragen moest. Bovendien pakte Jacco steeds het speelgoed van Jan af en maakte het stuk tot grote frustratie van Jan. Na een uur heb ik Jan maar naar huis gebracht…
Daarna heb ik nog een keer koffie gedronken bij de moeder van Jan met de gedachte: ‘Dan blijf ik er wel bij om Jacco’s gedrag wat bij te sturen, maar dit was onbegonnen werk. Ik liep met mijn bakje koffie constant achter Jacco aan om hem te corrigeren en aanwijzingen te geven hoe hij moest spelen. Daarbij was ik ook nog eens ontzettend druk in het corrigeren van Jacco’s gedrag, want Jacco pakte veel speelgoed af en maakte het stuk.

Na 20 minuten had ik koude koffie, was hondsmoe en zeer verdrietig ging ik met Jacco maar naar huis.

Tegenwoordig ga ik zo nu en dan heel even met Jacco bij Jan langs. Ik ben er namelijk achter gekomen dat Jacco het gewoon al leuk vindt om samen met Jan op de bank te zitten of om even de kamer van Jan te zien. Dan heeft hij in zijn beleving al leuk met Jan gespeeld.
Laatst had ik een heel gesprek met Jacco: ‘Jan gaat naar een andere school en heeft andere vrienden. Jij hebt nu toch ook andere vrienden? Jacco keek mij aan en vroeg: ‘Hoe heten die vrienden van Jan.?’ ‘ Tja… uh… die vrienden heten Kees en Piet.’ Waarop Jacco bedenkelijk zei: ‘Kees en Piet. Mag ik ook met Kees en Piet spelen?’ ‘ Dat gaat niet lieverd, want zij zitten op een andere school dan jij. Jammer is dat he?’ Hij knikte begrijpend en vroeg: ‘Mag ik weer bij Jan spelen?’

Ik hoor opnieuw de vraag echoën in mijn hoofd en kijk in het hoopvolle gezichtje van mijn zoon. Vervolgens verzamel ik al mijn moed bij elkaar en gaan we naar Jan. We zijn uiteindelijk maar een paar minuten binnen, maar het koste mij echter een hele dag energie. Op de terugweg zeg ik glimlachend tegen Jacco: ‘Jij hebt lekker bij Jan gespeeld he?’ Waarop Jacco met een grote glimlach zegt: ‘Mmm.’

Prietpraat:
Jacco zit op de bank, vervolgens komt er een enorme zucht vanaf de bank:’ Soms word ik zo moe van mijzelf!’
Wat is het toch ook een heerlijk joch, die Jacco!!!

(Om voor de hand liggende redenen is Jan niet de echte naam van het vriendje van Jacco.)