Heimwee (05-08-2013)

 Jacco ging voor het eerst mee met een vakantieweek van het Nationaal Epilepsie Fonds (NEF). Omdat het voor ons ook nieuw was, vonden wij het lastig om hem hierop voor te bereiden. We zeiden dus maar dat hij allemaal leuke dingen zou gaan doen. Jacco dacht er echter anders over en wilde liever bij ons blijven. Ervaring leert dat deze houding snel verdwijnt, dus maakte ik mij er geen zorgen over.

Terwijl Jacco druk bezig was alle ballonnen in het ‘ballonnenbad’ kapot te knallen, vertelden we de laatste dingen tegen zijn persoonlijk begeleidster. Toen het tijd was om afscheid te nemen, was Jacco het er nog steeds niet mee eens. Ook dit ben ik gewend, want hij vindt nooit leuk wanneer wij weg gaan. Maar nu had hij een blik in zijn ogen die mij trof. Het was een blik die zei: ’Waarom laten jullie mij hier alleen achter in een vreemd huis met vreemde mensen? Ik wil met jullie mee naar ‘het bos van opa Klaas’ en naar de caravan!’

Snel namen we afscheid, maar die blik in Jacco’s ogen raakte ik maar niet kwijt. Ik zei tegen Jaap: ’Hij kan niet overzien dat hij een leuke week gaat krijgen. Voor zijn gevoel laten we hem achter en gaan wij vakantie houden met de caravan.’ Jaap antwoordde: ‘Het zal vanzelf wel goed komen, ze gaan leuke dingen doen. Maak je maar niet druk.’

Wanneer Jacco er niet is, merken wij pas hoeveel aandacht en zorg hij van ons vraagt. We zijn altijd bezig met de vraag: ’Waar is Jacco, wat doet Jacco, wat zou Jacco kunnen gaan doen’. Ondanks dat ik Jacco mis en ik het heerlijk vind om hem thuis te hebben, is het goed dat hij zo nu en dan gaat logeren. Het is een dubbel gevoel, waar ik het nog steeds heel moeilijk mee heb.

De volgende dag belde Jacco en vertelde enthousiast dat hij paard had gereden. Ook was hij mee geweest met een huifkarrentocht. Van zijn begeleidster hoorde ik dat Jacco flink aan het uitproberen was en ons erg mist.

De dag erna hadden we weer een vrolijke Jacco aan de telefoon. Jacco deed een ‘uitgebreid’ verslag over het bezoek van de Cliniclowns. Zijn begeleidster vertelde echter dat hij nog steeds veel moeite heeft om zijn draai te vinden en daardoor veel negatief gedrag laat zien.

Die avond werden we opnieuw gebeld en hoorden we dat Jacco er veel negatief gedrag vertoont en niets leuk vindt. Hij wil naar de caravan, naar pappa en naar mamma. Met pijn in mijn hart hoorde ik het verhaal aan. We besloten het nog een dag aan te zien en dan opnieuw contact met elkaar te hebben.

De volgende dag werd ik al vroeg gebeld met de mededeling dat Jacco niet mee wilde naar een pretpark: hij wil alleen maar naar ons toe en hij had zelfs zijn tas al had ingepakt!

Tja.. wat kun in zo’n geval anders doen dan hem ophalen? Dit is immers voor niemand leuk. Maar Jaap en ik moesten wel in een zeer korte tijd een alternatief plan bedenken voor de rest van de week. Met Jacco moet je immers altijd een plan paraat hebben!

Toen Jacco ons zag straalde hij aan alle kanten. Onder het genot van een kopje koffie evalueerden we kort de afgelopen dagen. Tevens bespraken we hoe dit een volgende keer zouden kunnen voorkomen. Duidelijk is dat Jacco absoluut niet meer mag weten dat wij die week met de caravan op stap zullen gaan!

Nadat zijn begeleidster een dikke knuffel had gekregen vertrokken we richting ‘het bos van opa Klaas’ en richting caravan. Opeens kwam er vanuit de achterbank een enthousiast stemmetje: ’Mamma, ik heb een hele leuke vakantie gehad, mamma!’