Keuzestress (17-06-2013)
Elke donderdagmiddag mogen de kinderen uit groep 1 speelgoed van huis meenemen. Ze mogen dan hun lievelingsspeelgoed laten zien aan de juf èn aan hun vriendjes. Zo’n aparte speelgoedmiddag is ooit eens ingesteld om te voorkomen dat het dagelijkse sleur wordt dat ten koste gaat van de leertijd. Bovendien scheelt het ook veel teleurstellingen voor de kinderen, wanneer er net geen tijd is voor hun speelgoed. Op zich heel slim bedacht.
Voor Ruben is dit echter bijzonder stressvol. Nou ja, eigenlijk meer voor zijn moeder…
Ruben vraagt de hele week door regelmatig of het al speelgoeddag is. Daarna tellen we samen de nachtjes dat het nog duurt voordat hij zijn lievelingsspeelgoed aan de juf mag laten zien. Maar wanneer het dan eindelijk zover is, weet hij niet wat hij mee moet nemen! Hij heeft een kamer vol speelgoed, maar hij is boos omdat hij maar weinig speelgoed zou hebben! Hij wil graag net die vrachtauto hebben die zijn vriendje ook heeft. De auto die wij de vorige dag hebben klaargelegd wil hij toch niet mee hebben en dus moet er s’ morgens in alle vroegte nog nieuw speelgoed uitgekozen worden…
Na het ontbijt vertrekt Ruben naar boven om wat uit te zoeken. Maar wanneer hij na een paar minuten nog niet terug is, ga ik toch maar eens even polshoogte nemen. En ja hoor, daar zie ik hem heerlijk op zijn gemak spelen, terwijl het hoogste tijd is om naar school te gaan. Op mijn vraag of hij al iets heeft gevonden heeft, antwoordt hij: ‘Ik weet niets, ik heb niet veel speelgoed’.
Met de moed der wanhoop en gedreven door de klok, stop ik uiteindelijk wat auto’s in zijn schooltas en onder luid protest dat hij deze auto’s toch echt niet leuk vindt, vertrekken we gehaast naar school.
Natuurlijk zijn we door alle commotie wèèr te laat op school. Met een rood hoofd en de tong op mijn hielen schuif ik een heel relaxte Ruben de klas in en ga naar huis. Weer ben ik vast van plan om de juf te vragen waarom er nu in vredesnaam een speelgoedmiddag moet zijn! Er is toch genoeg speelgoed in een kleuterklas te vinden en speelgoed van een ander is toch altijd leuker dan je eigen speelgoed!
Ruben heeft duidelijk last van keuze stress en dit heeft helaas zijn weerslag op mij. Thuis aangekomen zet ik het journaal aan en hoor weer over nieuwe miljardenbezuinigingen. De minister moet ergens het geld vandaan halen en moet bijzonder lastige keuzes maken. Natuurlijk zijn al die bezuinigheden stress verhogend, maar natuurlijk laat zij dit niet blijken. Ik hoop nu alleen maar dat haar keuzestress niet zijn weerslag heeft op ons als gezin.
Keuzestress; het begint al jong en eigenlijk eindigt het nooit!
Prietpraat
Ruben zit op de bank en onder luid protest heeft hij zijn schoenen uit gedaan. Nu moet hij ze nog opruimen in de gang. Hier heeft hij echter geen zin in.
‘Mam, wil jij mijn schoenen opruimen?’
Wanneer ik antwoord dat hij dat best zelf kan doen, antwoordt hij: ‘Ja maar mam, we zijn er toch om elkaar te helpen?’
