Knock-out geslagen door onze eigen stommiteit (01-08-2013)
Jacco gaat voor het eerst mee met een vakantie van het Nationaal Epilepsie Fonds (NEF). Na veel wikken en wegen hebben Jaap en ik gekozen voor een vakantieweek waarin kinderen meegaan die meervoudig gehandicapt zijn en veel lichamelijke verzorging nodig hebben. De belangrijkste reden voor deze keuze is dat deze kinderen op sociaal gebied geen interactie van Jacco vragen. Bovendien houdt Jacco van helpen en hij is erg lief voor kinderen die veel hulp nodig hebben. Prima geregeld, zo dachten wij!
We zouden Jacco op vrijdagmiddag naar zijn vakantieadres brengen om dan op de terugweg de caravan uit de stalling op te pikken. Zo konden wij ook nog een week met de caravan er op uit, zonder dat Jacco dit zou weten. De laatste dag zouden we Jacco op halen en dan mocht hij nog een nacht in de caravan slapen. Hij vindt de caravan namelijk vreselijk leuk. Ook hier hadden wij goed over nagedacht!
Op vrijdagochtend hadden we nog PGB hulp voor Jacco, zodat wij zijn tas konden inpakken en nog wat boodschappen konden doen. Tja, ons gezin draait het beste op een goede en een strakke planning! Om 11.00 uur belde ik de ‘vakantiebegeleidster’ van Jacco op om de laatste dingen te bespreken. Tot mijn enorme schrik zei ze: ‘Maar ik zie Jacco morgenmiddag, niet vanmiddag!’
Ik stond als aan de grond genageld. Langzaam maar zeker drong haar boodschap tot mij door: Wij hebben ons een dag vergist! Ik was met stomheid geslagen en kon weinig zinnigs meer zeggen.
Zwijgend zaten Jaap en ik aan tafel: knock-out geslagen door onze eigen stommiteit. Na een paar minuten pakte ik de brief van het NEF en las inderdaad dat Jacco op ZATERDAGMIDDAG om 15.00 verwacht werd!
Gelukkig kwam Jaap al vrij snel met een alternatief plan: ‘We gaan vanmiddag met de caravan weg, Jacco slaapt vannacht bij ons in de caravan en we brengen hem morgenmiddag naar zijn vakantieadres. We draaien ons plan gewoon om.’ Samen keken we naar de klok: nog een klein uur voordat Jacco thuis zou komen. Met de moed der wanhoop vertrok ik naar boven om in de zinderende hitte de tassen in te pakken.
Toen Jacco even later thuis kwam mocht hij meteen met Jaap mee om de caravan uit de stalling te gaan halen. Jacco vond het geweldig leuk en straalde aan alle kanten; eindelijk zou hij op vakantie gaan met zijn geliefde caravan!!
Een half uur later ging de telefoon, het was Jaap. Op de achtergrond hoorde ik een huilende en jammerende Jacco. Tussen dit gehuil door vertelde Jaap dat Jacco veel last had van epileptische aanvallen.
Ook dat nog!
Toen Jacco thuis kwam hebben we hem meteen op de bank gelegd en noodmedicatie gegeven. Maar tussen de aanvallen door wilde hij persé mee helpen om de caravan in te pakken. Vanaf de bank regelde meneer alles wel even: ‘Ik ben wel fit hoor, mamma!’
Over het algemeen knapt Jacco vrij snel op van de noodmedicatie, dus ging Jaap maar gewoon rustig door met het inpakken van de caravan. Onder het mom van: ‘We zullen het wel zien, hoe het zal gaan.’ Ik had mij genesteld op de bank naast Jacco en probeerde hem aan alle kanten rustig te houden.
Na een paar uur knapte Jacco inderdaad op en keek weer helder uit zijn ogen. Met de tong op de hielen en zwetend als een otter zaten we uiteindelijk eind van de middag in de auto.
Op weg naar onze vakantie!!!
Prietpraat:
Jacco zit naast Jaap in auto. Hanna zit in haar stoeltje op de achterbank, met mijn 1.90 vouw ik mij helemaal dubbel, leg mijn benen in mijn nek en wurm mij op de achterbank naast Hanna. Vervolgens kijkt Ruben naar zijn autostoel, trekt zijn neus op en zegt met een gezicht als van een oorwurm: ‘Nu zit IK helemaal krap mamma!’
