Over lompheid gesproken…(25-06-2013)
Ik beperk mij in het schrijven altijd tot de alledaagse gebeurtenissen binnen ons gezin. Maar voor deze keer maak ik een uitzondering. Een paar weken geleden las ik namelijk op Facebook een opmerking van minister Bussemaker. Zij vindt dat er teveel vrouwen financieel afhankelijk zijn van hun man. Vrouwen moeten (meer) gaan werken. Helaas behoor ik sinds een paar jaar tot deze groep van ‘thuisblijfvrouwen’ .
Ik had deze opmerking meteen naast mij neer gelegd, want wat kan het mij immers schelen wat zij van mij vindt! Maar haar uitspraak bleef mij achtervolgen. Ik heb namelijk negen jaar in het basisonderwijs gewerkt. Eerst fulltime en nadat Jacco geboren was, ben ik parttime gaan werken. Een paar jaar later werd Ruben geboren en kwam ik helaas in de WW terecht. Met de nodige hulp ontdekte ik welke richting ik op wilde en was ik weer volop aan het solliciteren.
Toen kreeg Jacco zijn eerste epileptische aanval. Na maanden van onzekerheid werd de diagnose gesteld van een moeilijk instelbare vorm van epilepsie, waar hij niet overheen zal groeien. Onze wereld stortte in elkaar.
Een tijd van enorme onzekerheid en stress volgde. Gesprekken met artsen, maatschappelijk werk en allerlei onderzoeken waren nodig. Maar tegelijkertijd moest ik ook aan mijn sollicitatieverplichtingen voldoen, ik zat immers in de WW! Gelukkig kon ik voor de eerste paar weken gebruik maken van mantelzorg en was er ook alle begrip voor onze situatie. Ik dacht dat ik helemaal gek werd! Had Jacco een goede nacht zonder epileptische aanvallen, lag ik wakker van de zorgen over onze (financiële) toekomst. Ik wilde graag weer aan het werk, maar hoe?
De situatie rondom Jacco werd steeds uitzichtlozer. Ik werd opgeroepen bij de bedrijfsarts om over mijn sollicitatieverplichting te praten. In mijn naïviteit dacht ik hij mijn verhaal wel zou begrijpen en ons enige tijd zou geven om ons leven weer op poten te zetten. Maar nee, helaas. Na mijn emotionele verhaal, was zijn antwoord: ‘U bent niet ziek, uw kind is ziek. Regel maar wat!’
Nu denk ik: ‘Stel dat ik inderdaad wat geregeld zou hebben? Uitgaande van de ideale situatie van geen wachtlijsten, geen onnodige bureaucratie, geen vergeten beloften, formulieren die kwijt raken, dossiers die op verkeerde bureaus terecht komen en dat soort geneuzel. Jacco zou uit huis zijn gegaan naar een instelling voor kinderen met epilepsie. Tja, ik moest toch wat regelen? Ik zou er vervolgens vrolijk op los hebben gesolliciteerd en misschien wel snel een baan hebben gevonden, als Intern Begeleider, Remedial Teacher of misschien had ik wel flink carrière gemaakt en was ik directeur van een basisschool geworden! Vrouwen moeten immers financieel onafhankelijk zijn van hun man!‘
Maar ja, dan zou er vast wel iemand anders weer een uitgesproken mening hierover hebben…
Ach, het zou mij eigenlijk niets moeten schelen wat een ander van mij vindt! Maar ja, lompe opmerkingen blijven helaas lang hangen bij mij.
Prietpraat:
Ruben zit op de bank en moet van mij zijn schoenen uit doen. Na enig gemopper heeft hij ze uit gedaan. Dan zegt hij: ‘ Mamma, wil jij mijn schoenen opruimen?’ Ik antwoord:’ Dat kun jij zelf wel doen!’ Waarop hij zegt: ‘ Ja maar ma-ham, we zijn er toch om elkaar te helpen?’
