Au mijn voet (20-11-2013)
Het is maandagochtend. Ik word wakker door het geroep van Jacco door de babyfoon: ’Au mijn voet… Mijn voet doet nog steeds zeer… Au mijn voet.’ Omdat hij zijn pijn op een zangerige manier uit, schiet ik onbedoeld een beetje in de lach. Terwijl hij door gaat met zijn beklag, loop ik naar zijn slaapkamer om hem uit bed te helpen. Al snel word ik overspoeld met medelijden, want zijn voet is nog steeds opgezet en blauw en zal helaas de komende weken nog pijnlijk blijven.
Met een gevoel van schaamte denk ik terug aan wat er de vorige dag gebeurd is. Jacco toonde de hele dag ongewenst gedrag en was ontzettend moeilijk te corrigeren. Gelukkig bood mijn schoonzus aan om iets leuks met hem te gaan doen, zodat wij even op adem konden komen. Jacco wilde echter liever thuis blijven en werkte dus absoluut niet mee. Nadat onze trukendoos leeg was en onze energie opgebrand was, pakten Jaap en ik Jacco bij kop en kont beet en stopten hem in de auto. Tja… toen ging het dus mis. Jacco’s voet kwam tussen de autodeur…
Hij zette het meteen op een brullen en in een golf van paniek brachten wij hem direct naar de keuken, zetten hem op het aanrecht en lieten de kraan lopen over zijn zere voet.
Terwijl ik mijn emoties weer onder controle kreeg, troostte ik Jacco en deed de nodige controles om te kijken hoe zijn voet eraan toe was. Gelukkig kon hij zijn tenen nog bewegen en zat er ook nog kracht in zijn voet. Hij kon met de nodige bombarie zelfs mij nog wegduwen, wat een enorme glimlach teweeg bracht op zijn betraande gezichtje.
Even later was Jacco weer rustig, kon weer op zijn voet staan en zelfs een beetje lopen, nou ja… strompelen. Misschien dat het toch nog wel mee valt, dacht ik opgelucht.
Maar toen moest Jacco plassen en kwam er helaas een eind aan mijn gevoel van opluchting. Hij gaf namelijk aan niet meer op zijn voet te kunnen staan en ik moest hem dus naar de wc brengen, wat eigenlijk neerkwam op naar de wc tillen. Aangezien zijn voet steeds dikker werd, besloot ik toch maar even de Huisartsenpost te bellen voor advies. Gelukkig konden we vrij snel terecht.
Ondertussen hadden Jaap en ik allebei een dubbel gevoel over de hele situatie gekregen; Jacco heeft wel degelijk pijn, dat is duidelijk. Maar de ene keer kan hij wel op zijn voet lopen en de andere keer niet, wat ons een onbehaaglijk en onzeker gevoel gaf.
Onderweg naar het ziekenhuis zei Jaap met een knipoog: ’Ik moet zo nog wel even langs onze opslagruimte om wat spullen weg te brengen. Dat vindt Jacco erg leuk, we zullen zien of hij op die voet kan lopen of niet…’
In het ziekenhuis aangekomen waren we al vrij snel aan de beurt. Terwijl de dokter de voet van Jacco controleerde op een eventuele breuk, gaf Jacco verlegen aan dat het raar voelde en kriebelde. Na de nodige controles gaf de arts aan dat de voet zwaar gekneusd is en dat Jacco er drie tot vier weken last van zou kunnen houden.
Opgelucht strompelden we terug naar de auto. Toen we bij de opslagruimte aangekomen waren, zag ik Jacco’s ogen oplichten en wilde hij meteen helpen om de spullen op te ruimen. En ja hoor, meneer stapte zelf uit de auto, sleepte wat met zijn voet maar praatte honderduit. Jaap en ik keken elkaar alleen maar aan. Zie je nou wel…
Gelukkig heeft Jacco een goede nacht gehad en terwijl hij zangerig zijn pijn blijft uiten, besluit ik hem toch maar te ondersteunen bij het lopen en help ik hem naar de badkamer. Dan komt onze PGB hulp en neemt het van mij over.
Even later brengen we samen Jacco naar de taxi. Met de nodige tegenzin strompelt hij naar buiten. Met veel moeite krijgen wij hem uiteindelijk de taxi in, waarna zij de deur dicht wil doen. Tot mijn grote ontzetting zie ik dat Jacco uit baldadigheid zijn goede voet tussen de taxi deur doet! Uit de grond van mijn hart roep ik het uit: ‘Jacco! Dus dat is er gisteren gebeurd!’ Meteen valt er een enorm gevoel van schuld van mijn schouders af, wat echter direct plaats maakt voor een chaos van andere gevoelens, variërend van een pijnlijke kwajongensstreek, manipulatief gedrag of toch een stom ongeluk?
Wanneer hij weg is denk ik met een diepe zucht: ‘Om het met de woorden van Johan Kruijff te zeggen: ’Elk nadeel heeft ook z’n voordeel. Jacco kan nu in ieder geval niet meer keihard wegrennen!’
Wat een ventje!
