Kleine meisjes worden groot! (25-09-2013)
Hanna is jarig! Zo’n eerste verjaardag is altijd bijzonder. De babytijd is nu toch echt voorbij en heeft ruimte gemaakt voor het tijdperk van de eigenwijze dreumes!
Mijn gedachten gaan regelmatig naar die bijzondere dag van een jaar geleden. Jacco was dat weekend in het logeerhuis en Ruben was aan het logeren bij opa en oma. Hanna had dus geen beter moment kunnen uitkiezen om geboren te worden! En nu…nu zijn we allemaal het weekend bij opa en oma, want oma is een dag eerder jarig dan Hanna! Dubbel feest dus!
Jacco en Ruben zijn zenuwachtiger dan de jarige Jet zelf, zij begrijpt helemaal niets van al die drukte en die heisa! Ruben roept alsmaar ongeduldig: ‘Mamma, mogen we NU de cadeautjes uitpakken?’ waarop ik steeds weer antwoord: ’Nee, eerst moeten we allemaal aangekleed zijn en dan mogen de cadeautjes uitgepakt worden.’ Vervolgens spoort hij iedereen aan om zich zo snel mogelijk aan te kleden en dan… dan kan eindelijk het feest beginnen!
Het lange wachten wordt eindelijk beloond met het uitpakken van Hanna’s cadeautjes! Jacco en Ruben vechten bijna letterlijk wie als eerste de cadeautjes mag uitpakken! Hanna laat het allemaal maar gebeuren en zit er bij als lijdend voorwerp! Nadat het eerste cadeautje is opengescheurd, moet natuurlijk meteen het volgende uitgepakt worden en ook dit papier vliegt dwars door de kamer. Maar wanneer Hanna dit cadeautje ziet, zet ze alles op alles om deze theepot-met-muziek te pakken te krijgen! Ze schreeuwt, gilt en rijkt met haar armen naar de theepot, maar helaas is zij niet de enige gegadigde. Heel snel wordt de theepot weggegrist uit haar handen, waarop zij flink van zich laat horen! Na mijn vermanende woorden, krijgt zij mopperend de theepot weer terug. Nou ja, voor even, want meteen pakt de andere grote broer het geliefde speelgoed weer af…
Na zo’n 10 minuten zijn toch écht alle cadeautjes uitgepakt en zitten Jacco en Ruben heerlijk te spelen met het speelgoed van Hanna. En de jarige Jet zelf…? Tja, zij heeft nog niet zoveel in te brengen met twee van die grote broers.
En dan is het tijd voor de taart, een grote slagroomtaart in de vorm van een grote 1! Onder luid applaus wordt deze door Jaap pontificaal voor de neus van Hanna neergezet. Vervolgens wordt de kaars aangestoken en worden Hanna én oma luidkeels door iedereen toegezongen!
Nu is het een traditie dat wanneer je 1 jaar wordt, je met je handen van de slagroomtaart mag eten! Heel voorzichtig steekt Hanna haar vingertje uit de naar taart en pakt wat slagroom. Dan ziet ze het chocolatje op de taart en met de uiterste precisie pakt ze het chocolatje en steekt het snel in haar mond! Waarop Jaap en ik tegelijk zeggen: ’Een echte vrouw, ze gaat meteen voor de chocola!’ Tussen al het feestlawaai door, zit Hanna rustig te eten van al het slagroom.
Van deze gewone dingen kan ik extra genieten, want het is nou eenmaal zo dat Jacco veel aandacht vraagt en vaak moeten wij ons aanpassen aan hoe hij in zijn vel zit. Wanneer het dan gezellig en leuk is en iedereen geniet, geniet ik nog het meest van allemaal! Ik ben dan ook ontzettend blij en dankbaar voor Hanna. Ook voor Ruben is het heel goed dat Hanna er is. Hij is nu in het spelen niet meer zo afhankelijk van Jacco en bovendien kan hij ‘de grote broer’ uithangen, wat hij maar al te graag doet.
Het is vaak hard werken en het vraagt een hoop georganiseer, maar ik ben eigenlijk gewoon super trots op alle drie mijn kids!
