Geen categorie

‘Ben jij niet Maaike?’ (03-02-2014)

Snel slik ik de herinneringen weg, terwijl ik met Jacco door de vertrouwde ziekenhuishal loop. Hier in dit ziekenhuis kregen we de diagnose van een moeilijk instelbare vorm van epilepsie te horen. In dit ziekenhuis kreeg Jacco zijn eerste epilepsiehelm. Elke keer als ik hier met Jacco rondloop voel ik weer de druk van de herinneringen. Maar sinds deze week is hier een heel bijzondere herinnering bij gekomen.

Jacco’s helm is te klein geworden. Hij mag zoals altijd zelf de kleur van zijn helm uitkiezen. De vorige twee keren koos hij resoluut voor een blauwe helm. Dus ik maakte mij niet druk over de kleur. Maar dit keer zei hij: ‘Mamma, Jacco wil een groene helm!’ Ik verslikte mij en riep: ‘GROEN?’ waarop ik in een heel lief, knikkend gezichtje keek.  Mmmm… Daar moeten we het dus nog even over hebben. Tjonge, een groene helm. Vorige week wilde hij nog een rode helm. Ik begin een soort stoplichtgevoel te krijgen…

De hele week heb ik geprobeerd om Jacco’s ingewikkelde hersenen te manipuleren in het kiezen van de kleur blauw. Ik heb in alles de nadruk gelegd op blauw en heel vaak gezegd hoe mooi deze kleur is. Maar helaas werkt deze onbewust manipulatie alleen in het televisieprogramma van een (echte) mentalist en wil Jacco nog steeds een groene helm.

Het was nog wel even spannend of ik met Jacco naar het ziekenhuis zou kunnen gaan. Hij had namelijk om 5.00 uur die ochtend een grote epileptische aanval gehad, waarna hij nog lange tijd wiebelig en onrustig bleef. Hij had weliswaar geen grote aanvallen meer gekregen, maar helemaal fit was hij ook niet. Met een steen in mijn maag reed ik met Jacco naast mij naar ‘de helmenmaker’. Tja, ik vind het nog altijd heel eng om in mijn eentje met een epileptisch kind over de snelweg te rijden.

Omdat we aan de vroege kant waren, gingen we eerst in de restaurant van het ziekenhuis ons broodje op eten. Natúúrlijk wilde Jacco de kinderwagen van Hanna duwen. Natúúrlijk wilde hij zijn broodtrommel én pakje drinken in zijn andere hand vasthouden en natúúrlijk mocht ik hem niet helpen.

Toen we eindelijk een lege tafel hadden gevonden, ploften we neer en begonnen we aan onze lunch. Jacco had al heel snel zijn pakje melk op en wilde deze weg gooien in een prullenbak. Maar helaas was er nergens een prullenbak te zien. Dus ging meneer op zoek naar een prullenbak. Op zijn zoektocht sprak hij een heleboel mensen aan, die vriendelijk antwoordden dat zij geen prullenbak hadden gezien.

Als ik ergens ben met Jacco heb ik altijd bekijks, dat weet ik. De afgelopen jaren heb ik geleerd net te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je kind een blauwe helm draagt en apart gedrag vertoont. Voor mij is dit ook de normaalste zaak van wereld.

Toen Jacco onhandig terug kwam huppelen, werd ik echter aangesproken door een vrouw die naast ons zat. Ze had mij zien worstelen met het gedrag van Jacco en vroeg: ‘Heet jij niet Maaike?’ Verbaasd keek ik haar aan, waarop zij verduidelijkte dat ze een trouwe lezer is van mijn blogs! Even was ik met stomheid geslagen. Dat is toevallig! Tja, en dan raak je aan de praat en vind je een stuk herkenning en troost in elkaars verhaal. Het gevoel van: ’Ik ben niet de enige op deze aarde die een kind met epilepsie heeft!’ is zo ontzettend belangrijk, voor mij ook! Je begrijpt elkaar met halve woorden en je wilt teveel vertellen in te weinig tijd.

Helemaal verbouwereerd door deze bijzondere ontmoeting vervolgde ik mijn weg naar de ‘helmenmaker’ met Jacco.

Onderweg naar huis was ik nóg onder de indruk van het bijzondere gesprek in het ziekenhuisrestaurant. Bedankt hiervoor! En ik ga zeker door met schrijven!

Nu heb ik nog een week de tijd om de kleur blauw in Jacco’s ondoordringbare brein te implementeren. Volgende week is namelijk de kleurloze concepthelm klaar voor de tweede passing.

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.