Geen categorie

Verder heb ik alles onder controle hoor! (19-05-2014)

 

‘Ik neem Jacco wel alvast mee naar de kerk, want ik moet nog even iets checken achter de computer. Ik wil zeker weten dat dat programma het nu goed doet.’  Ik kijk naar een dwarse Jacco en een drukke Jaap. Geen goede combinatie. ‘Gaat dat wel lukken, anders neem ik Jacco wel mee hoor!’ Jaap neemt Jacco al bij de hand en zet hem in de auto. Voordat ik er erg in heb is hij al de hoek om.

Even later kom ik aan in de kerk en zie ik Jaap met een bezweet hoofd achter de computer zitten. Foute boel. Er gaat blijkbaar iets mis met de video opname van de kerkdienst welke op internet wordt uitgezonden.

Jaap is druk bezig de fout te zoeken en te herstellen, terwijl Jacco rustig op zijn stoel zit te wachten, Wanneer Jaap mij ziet zegt hij snel: ‘Neem jij Jacco maar alvast mee naar boven. Hij is lief, maar ik wil gewoon op mijn stoel kunnen zitten en even doorwerken. Anders heb ik al het werk afgelopen week voor niets gedaan!’

Een heel begrijpelijk verzoek van Jaap, wat normaal gesproken geen probleem zou zijn. Maar Jacco is een kind dat ‘anders’ reageert dan zijn leeftijdsgenoten. Ik weet dat hij het reuze interessant vindt bij Jaap en bij de mensen achter de geluidstafel, lichttafel en beamer.  Hij wil er immers bij horen en ook belangrijk zijn.

Maar ja, hij moet ook luisteren en dus met mij mee naar boven gaan. Op het balkon hebben we een gereserveerde plek en daar is ook de tiener die met Jacco naar de nevendienst gaat. Dus verzamel ik alle moed die ik kan vinden, zucht eens diep en zeg vriendelijk doch zeer beslist: ‘Jacco kom, we gaan naar boven. De kerkdienst gaat bijna beginnen!’ Jacco zit echter prinsheerlijk op Jaap zijn stoel en zegt: ’Nee, nee. Jacco wil hier bij pappa blijven.’ Waarop Jaap weer zegt: ‘Neem hem maar mee naar boven. Ik kom er zo aan.’

Ik pak Jacco’s arm en wil hem naar boven begeleiden. Op zo’n moment is het weer zo duidelijk zichtbaar dat Jacco moeilijk kan schakelen tussen overgangen. Hij wil echt niet mee en laat zich als een baksteen vallen in het middenpad van de kerk. Ondertussen komen de laatste mensen binnen druppelen en struikelen bijna over een dwarse Jacco.

Nu krijg ik vaak te horen dat ik zo rustig en geduldig ben met Jacco, maar dit keer is mijn geduld echter ver te zoeken. In een poging hem zo snel mogelijk uit het middenpad van de kerk te krijgen, probeer ik hem op te tillen. Tevergeefs. Terwijl ik zo aan het ploeteren ben en vooral niemand aankijk, hoor ik in mijn hoofd ook nog het zo bekende irritante stemmetje: ‘Het gaat je niet lukken. Lukt niet he? Hij is te zwaar en te groot!’ Oh, wat heb ik een hekel aan dit vervelende irritante stemmetje!

Met een houding van: ik-heb-echt-alles-onder-controle, vraag ik de tiener om mij te helpen. Samen krijgen we Jacco uiteindelijk naar boven en vervolgens zit hij warempel redelijk stil tussen de kerkbanken. Ik probeer het constante ‘Mamma, mag ik je sleutelhanger hebben’ maar te negeren…

 

Prietpraat:

Ik heb met Jacco boodschappen gehaald bij de supermarkt. Hij wil persé de zak patat vasthouden, maar ook de pot pindakaas én de kassabon. Met een enorme glimlach loopt hij achter mij aan, waarbij hij steeds herhaalt: ‘Mamma, Jacco is een grote, mooie, sterke man he?’

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.