Mamma, wanneer gaan we weer naar de kèruk? (10-06-2014)
‘Mamma, wanneer gaan we weer naar de kèruk?’ Jacco kijkt mij vragend aan. ‘We gaan zo naar de kerk. Vind je het zo leuk in de kerk?’ Hij knikt en zegt: ‘Jaha. Mamma, wie komt er voor mij in de nevendienst?’ Ik noem de naam van de tiener die deze zondag ‘dienst’ heeft en Jacco zegt zoals altijd: ‘Echt waar?’ en ik antwoord zoals altijd: ‘Echt waar.’
Bij de kerk aangekomen lopen we meteen naar boven, naar de gereserveerde plaatsen op de tweede rij van het balkon. Terwijl het balkon volstroomt met mensen, wil Jacco weten wat ‘dat zwarte ding daar’ is. Hij wijst richting preekstoel. Uiteindelijk kom ik erachter dat hij niet de preekstoel, maar de microfoon van de dominee bedoelt. Terwijl hij deze vraag nog een aantal keer herhaalt en ik geduldig het antwoord herhaal, lees ik op het mededelingenscherm dat er basis-catechese is voor de kinderen van groep 5 t/m 8. Jacco’s leeftijd. Op de één of andere manier raakt mij dit nu…
Dan begint de dienst. Het is een doopdienst. Terwijl de dominee de preekstoel op gaat, de doopouders hun plek vinden en de bandleden hun plek innemen, wil Jacco persé alle namen weten van de mensen die op het podium staan. Hij wijst ze één voor één aan. Ik weet veel namen, maar natuurlijk niet van iedereen. Ach, van wie ik de naam niet weet, krijgt voor vandaag een nieuwe naam.
En dan gebeurt het. Dat waar ik zo bang voor ben en waarvoor wij specifiek op de tweede rij van het balkon zitten en niet op bijvoorbeeld de eerste. Jacco’s helm. In een fractie van een seconde doet hij zijn helm af, houdt hem hoog in de lucht en gooit hem met een enorme zwieper van het balkon af. Ik sla een kreet van onmacht, denk meteen aan degene die onder het balkon zit en zich natuurlijk het apelazarus schrikt. Maar dan schiet ik ook in de lach. Ik kan er niets aan doen. Jaap rent naar beneden om de helm te halen. Wanneer hij terug komt, zeg ik met ingehouden lach: ‘Al het goede komt van boven.’
Uit angst dat Jacco het grappig gaat vinden en dit geintje vaker gaat uithalen, probeer ik uit alle macht mijn gezicht in de plooi te houden. Het orgel begint te spelen en naast mij staat een stralende Jacco (zonder helm) die spontaan begint te dansen. Bij dat dansen zwaait hij zijn armen nogal wild heen en weer. Bang om een blauw oog te krijgen deins ik naar achteren. Hij heeft echter niets door en danst vrolijk verder. Met een lach en een traan kijk ik naar zijn voorstelling.
Wanneer hij vervolgens zijn T-shirt wil uittrekken, omdat hij een andere aan wil, is de maat vol. Ik pak hem bij de arm en loop alvast met hem naar de ruimte waar de kindernevendienst wordt gehouden. Op mijn iPhone staan een paar Piet Piratenfilmpjes waar ik dankbaar gebruik van maak. Onder het genot van Piet Piraat kan ik even op adem komen van deze enerverende kerkdienst. Heel even maar, want dan krijg ik de volgende een uitdaging. Volkomen onverwacht duikt Jacco in elkaar, maakt een snurkgeluid en vliegen zijn armen omhoog: een epileptische aanval. Snel SMS ik Jaap en een paar tellen later komt hij eraan. Terwijl de kinderen voor de nevendienst binnenstormen, gaan wij snel de kerk uit met een huilende Jacco die niet meer zelf kan lopen.
Thuis kijken we de dienst verder via internet met een slapende Jacco op de bank. Verdrietig denk ik terug aan de dienst waarin Jacco gedoopt werd en wij als trotse ouders bij het doopvont stonden en de doopvragen beantwoordden. Met een diepe zucht realiseer ik mij dat het steeds moeilijker wordt om met Jacco naar de kerk te gaan. Soms vraag ik mij zelfs af waarom wij eigenlijk nog gaan. Het antwoord is echter heel simpel; omdat Jacco het zelf heel graag wil. Er is een periode geweest dat juist zijn enthousiasme de reden was dat wij überhaupt nog naar de kerk gingen! En nu komt de tijd steeds dichterbij dat ik hem zal moeten uitleggen dat wij wel naar de kerk gaan en hij niet meer mee kan. Waarop hij verdrietig zal vragen: ’Maar waarom mag Jacco niet meer naar de kèruk?’
…
