Bretels (05-09-2014)

‘Mamma, waar ligt mijn riem? Ik heb namelijk een afzakbroek aan.’ Voor mijn neus staat een jongetje die wanhopig met beide handen zijn broek omhoog probeert te houden. Met ingehouden lach antwoord ik: ‘Ik heb geen riem voor je. In de badkamer hangen wel bretels, die helpen ook tegen een afzakbroek.’ Ik krijg een boze blik toegeworpen en een sneer: ‘Dat zijn meisjesbretels van Winnie the Pooh.’ Ik haal quasi nonchalant mijn schouders op: ’Dan moet je naar boven lopen en een andere broek aan doen.’ ‘Maar dit is mijn lievelingsbroek!’ ‘Tja, dan moet je de hele dag je broek ophijsen!’’ Al- broek-op-hijsend en met een gezicht als een oorwurm  loopt Ruben naar zijn kamer om toch maar een andere broek aan te trekken. In de gang hoor ik nog: ’Maar je moet wel vandaag een riem voor mij kopen, een Cars-riem!’

Als de rust weer gekeerd is in huize Bolt, zet ik de televisie aan voor het journaal. Al weer bezuinigen. Ik word er zat van. Tot nu toe zijn wij die dans nog ontsprongen. Met ons PGB hebben we vooralsnog een sluitend plan kunnen maken rondom de zorg rondom Jacco. Maar helaas hebben wij deze week ook de broekriem wat aan moeten trekken…

Ik denk terug aan het bericht dat wij voor de vakantie kregen van het logeerhuis. Om een lang verhaal kort te maken; het logeren wordt flink duurder. Aangezien Jacco standaard één nacht in de week logeert én zo nu en dan een weekend, heeft deze stijging grote gevolgen voor ons PGB budget en dus voor ons zorgplan.

Meteen voelde ik de bekende spanning in mijn nek en schouders weer naar boven komen. Tja.. dat is nou eenmaal mijn eerste reactie op stress. Na flink wat gemopper en het bekende uitstellen-van-een-vervelend-klusje, zaten Jaap en ik om de tafel om ons zorgplan aan te passen. Jacco zal minder gaan logeren, maar dat vraagt natuurlijk wel om een ander én goedkoper plan.

‘s Avonds tijdens het eten zeg ik – tussen het voeren van Hanna én van Jacco in – tegen Jaap: ’Ik ben vandaag weer bij de fysio geweest. Ze heeft mijn schouders gemasseerd. Ik trek schijnbaar mijn schouders weer flink omhoog!’ Opeens is het stil aan tafel. Ik schrik er van, want het is namelijk nooit stil bij ons aan tafel. Ruben legt zijn vork neer, kijkt mij met grote ogen aan en vraagt: ’Mamma, zaten jouw schouders soms zo.’ Met een gek gezicht trekt hij zijn schouders een flink eind omhoog.’ Het is zo’n komisch gezicht dat ik het spontaan uit proest van het lachen. Jacco begint ook te lachen omdat er schijnbaar iets grappigs gebeurt en Hanna lacht gewoon guitig met iedereen mee. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen, kan ik nog net zeggen: ’ Uh…ja, zo iets.’

‘O, maar dan is het toch heel simpel. Je moet gewoon bretels kopen. Dan gaan je schouders zo weer naar beneden!’

Soms is de oplossing zo simpel!