Een duur bakkie pleur (01-08-2014)
We zijn op vakantie in Noorwegen. Jaap heeft net bij Statoil getankt en gaat naar binnen om af te rekenen. Wanneer hij naar buiten komt heeft hij twee bakjes koffie mee in een handige thermosbeker. Lekker.
Een paar uur later zegt hij opeens: ‘Pak de bon eens van Statoil en kijk eens wat ik nu precies betaald heb voor die bekers?’ Ik pak de bon en vertel wat er op staat. Even is het stil naast mij. Heel stil.
Opeens hoor ik flink gemopper en wat lelijke woorden. Op mijn vragende blik antwoordt Jaap nogal pissig: ‘Dat is een duur bakkie koffie geweest in een dure beker! Die thermosbekers kosten omgerekend iets van 20 euro per stuk! Ik heb mij dat niet gerealiseerd. Bij de kassa plakte ze er een sticker op van een speciale actie, die sticker maakte het zeker een dure beker.’
Even later stoppen we en probeert Jaap via internet enigszins te achterhalen wat de actie precies inhoudt. Na wat hersengekraak komen we erachter dat we met deze speciale bekers in elke Statoil-shop gratis koffie kunnen tappen.
Een paar uur komen we een Statoil tegen. Lachend zegt Jaap: ‘ Zin in koffie?’ Even later genieten we van een duur betaald gratis bakkie pleur. Even een snelle berekening leert dat we ieder zo’n 10 bakjes koffie moeten tappen om quitte te spelen.
We vervolgen onze tocht door de bergen van Noorwegen en genieten stilletjes van het prachtige landschap én van de koffie! Dan verbreek ik de stilte:’ Zeg Jaap, we kunnen natuurlijk ook een camping zoeken naast een Statoil!’ Waarop Jaap lachend antwoordt:’ Dan kunnen we de hele camping laten mee genieten van gratis koffie. We laten Ruben gewoon steeds heen en weer lopen met onze twee thermosbekers! Net zoiets als burendag in Nederland’. Terwijl ik mijn fantasie de vrije loop laat en Jaap zijn aandacht op de haarspeldbochten in de weg moet houden, zie ik opeens een auto ons achteruit tegemoet rijden. Ik roep heel hard:’ PAS OP, HIJ RIJDT ACHTERUIT!’ Jaap geeft net op tijd een slinger aan het stuur, slaat hard op de claxon en roept:’ Eikel! Wat een eikel is die Rus!’ Mijn hart bonst in mijn keel en ik krijg een vreemde smaak in mijn mond die ik snel wegslik.
Na een paar minuten ben ik enigszins van de schrik bekomen. Het is goed gegaan, maar het had ook anders kunnen aflopen door die idiote actie van die Rus. Aangezien ik nogal ‘ angsthazerig’ ben aangelegd en wij dus al half dood zijn gegaan, gaan mijn gedachten meteen uit naar Jacco. Stel dat er inderdaad iets gebeurt met ons, wat hebben wij dan geregeld voor Jacco…?
Zwijgend rijden we verder, ieder met onze eigen gedachten.
Dan doemt daar opeens een Statoil aan de horizon.
‘ Zin in koffie?’
‘ Ja, lekker. Nog zeven te gaan!’
