Jacco is jarig! (18-07-2014)
Zo, de verjaardag van Jacco is voorbij. Elk jaar zie ik er weer tegenop en elk jaar denk ik na afloop: ‘Het was eigenlijk heel gezellig!’ Ik heb een haat-liefde verhouding met de verjaardag van mijn oudste zoon. Natuurlijk ben ik blij dat hij weer een jaartje ouder is geworden en natuurlijk versieren we de kamer met slingers en ballonnen. Jaap zorgt altijd voor de mooiste én vooral de lekkerste taart, hij is tenslotte bakker geweest! En natuurlijk liggen er ‘s morgens cadeautjes op de tafel te wachten tot de jarige Job naar beneden komt om ze onder luid gezang en gejuich uit te pakken.
En juist dát is de weerzijde van mijn feestvreugde: de cadeautjes. Al weken voor zijn verjaardag pieker ik mij suf wat ik dit jaar weer voor hem moet kopen. Hij heeft immers alles al! Dat klinkt misschien nogal snobistisch, maar het is wel zo. Want hoewel Jacco’s lichaam elk jaar een jaartje ouder wordt, groeit de rest niet evenredig mee. Hij is nog steeds dezelfde jonge kleuter als toen hij vier jaar geleden plotseling epilepsie kreeg. Alleen zit deze kleuter nu in een negen jarig lichaam. En daar zit precies de pijn die ik juist op zijn verjaardag zo moeilijk kan wegduwen; de kloof tussen zijn leeftijdsgenoten wordt elk jaar groter en groter.
Zijn vroegere vriendjes krijgen misschien computerspelletjes voor hun verjaardag, een skatebord, Lego Chima of Technisch Lego. Met alle liefde van de wereld had Jacco dit alles van mij mogen hebben, maar helaas heeft hij er niets aan. Lego Chima zegt hem totaal niets en een skatebord is levensgevaarlijk voor hem én zijn omgeving.
Een ander pijnpunt is het verjaardagsfeestje. Hoewel het organiseren van verjaardagfeestjes niet mijn favoriete klusje is, zou ik dolgraag een spetterend verjaardagfeest voor hem en zijn vriendjes willen organiseren. Maar Jacco heeft geen vriendjes. Sterker nog; hij heeft er totaal geen behoefte aan. Terwijl andere kinderen buiten de buurt onveilig maken, speelt Jacco binnen met de Duplo. Nou ja, spelen hij bouwt een hoge toren of in een goede bui maakt hij een piratenzwaard en roept tot vervelend toe: ‘Ik ben kapitein Zwartbaard, jullie wisten toch dat ik zou komen!’
Ook dit jaar liep ik weer met een steen in mijn maag door de speelgoedwinkel op zoek naar een geschikt cadeau. Ik keek bij de auto’s met aanhangers, maar ik vond geen leuke. Ik keek bij de Duplo en dacht verdrietig: ‘Dit vind ik helemaal niet leuk om te geven.’ Toen viel mijn oog plotseling op een vuilnisauto van Playmobil. Een heel simpele vuilnisauto, maar wel eentje met een zwaailicht én kiepmogelijkheid. Toen ik op de doos de leeftijd van 4 -10 jaar zag staan, was de keuze snel gemaakt! Opgelucht en blij ging ik naar huis.
Ook dit jaar straalde Jacco weer aan alle kanten en was hij dolblij met al zijn cadeautjes. En dan is dan is het zo aandoenlijk om te zien hoe ontzettend blij hij kan zijn met een relatief klein cadeautje! Geen
dure spelcomputer voor Jacco, hij is dolblij met een simpele auto met aanhanger, waar hij al honderd variaties van heeft!
Ik hoop dat hij deze eigenschap nooit kwijt zal raken!!
Prietpraat:
Ruben zegt: ‘Mamma, ik wil nog een cadeautje voor mijn broer kopen! Ik wil een politie walkietalkie kopen, dan kunnen Jacco en ik met elkaar praten wanneer we op school zitten!’
