Voor even weer een normaal gezin. (16-08-2014)

De vakantie zit er weer op. Na drie weken toeren met de caravan zijn we weer thuis. Het was een vakantie zonder Jacco, hij had vakantie in het logeerhuis. Ondanks dat ik hier erg tegenop zag, moet eerlijk bekennen dat ik het eigenlijk best ‘lekker’ vond.

Natuurlijk hadden we hem het liefst meegenomen en hebben we hem ontzettend gemist. Vooral toen ik hem aan de telefoon had, had ik het best moeilijk. Vooral toen hij vroeg wanneer we weer hem zouden ophalen. Regelmatig hadden we contact met de medewerkers van het logeerhuis. Het ging goed hoor, maar hij miste ons vreselijk. Het gemis was zelfs zo groot, dat hij regelmatig door de gangen van het logeerhuis liep op zoek naar ons. Tja.. wanneer je dat hoort, gaat je dat natuurlijk niet in de koude kleren zitten.

Ach, het is elk jaar weer zo’n gepuzzel en organiseer om de zes weken zomervakantie goed door te komen. Jacco heeft namelijk een enorme behoefte aan structuur en voorspelbaarheid. En aangezien dit compleet weg valt tijdens de zomervakantie, moeten wij hem in deze weken de nodige structuur bieden. Dat valt niet mee en geeft een hoop stress. Waar ieder ander uitkijkt naar de zomervakantie, lig ik juist wakker en denk angstvallig: ’Hebben we alles wel goed geregeld?’

Ook dit jaar vond ik het ontzettend moeilijk om Jacco achter te laten in het logeerhuis. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat wij als gezin echt een vakantie zonder Jacco nodig hebben. Gewoon even op adem komen, zonder constant op je qui-vive te hoeven zijn.

De laatste keer dat Jacco mee was op vakantie kwamen Jaap en ik doodmoe thuis. Al snel waren we het erover eens dat deze manier van vakantie houden voor ons niet meer te doen is. We hadden toen onze vakantie in drie stukken verdeeld. Een week als gezin op de camping, de week daarop hadden we speciaal voor Jacco iemand meegenomen en de laatste (mid)week ging Jacco naar het logeerhuis. Voor de resterende weken konden we net als elk jaar een beroep doen op beide opa’s en oma’s, ingekochte hulp via het PGB, eigen creativiteit en gewoon door bikkelen.

Deze constructie viel achteraf vies tegen. Jacco had de tijd van zijn leven; hij vond het geweldig om met de caravan weg te gaan. Hij zat aan alle kastjes en knopjes en draaide tot vervelends toe aan het neuswieltje van de caravan. Daarnaast kon hij zichzelf niet vermaken en was zijn gedrag volledig onvoorspelbaar.

Aan het eind van deze vakantie zuchtte Jaap: ’Ik heb eigenlijk maar drie dagen zomervakantie gehad, ik ben doodmoe!’

De constructie van dit jaar bevalt ons tot nu toe nog het beste. Jacco heeft het goed gehad in het logeerhuis. Ze zijn er regelmatig op uit geweest naar een pretpark, kinderboerderij of speeltuin. Ook is er is een pannenkoekenrestaurant op loopafstand, dus dat was lekker smullen. Daarnaast is er rondom het logeerhuis volop gelegenheid om lekker buiten te spelen .

En wij… wij hadden deze weken echt vakantie! Ruben kon heerlijk spelen, zonder over zijn schouder te hoeven kijken waar Jacco is en wat Jacco doet. Het was zo leuk om te zien hoe snel hij een vriendje had gevonden, waarbij de taalbarrière geen enkele rol speelde.  Hanna rommelde wat rond de caravan en vermaakte zich best.

We konden rustig een stad bezoeken, een (berg)wandeling maken, een dag op de camping blijven en ook een reisdag was geen probleem. Voor even hadden we een déjà vu naar hoe het is om een ‘normaal’ gezin te zijn.

En toen kwam de dag dat we Jacco gingen ophalen uit het logeerhuis. Hij was de hele ochtend al onrustig en kon bijna niet wachten om ons weer te zien. Toen hij Jaap zag vloog hij hem direct in de armen, waarna ik het maar moest doen met een vage blik van herkenning. Tja, verschil moet er immers wezen…

Máár hij had wel een cadeautje voor mijn verjaardag gemaakt. ‘Hier mamma, speciaal voor jouw verjaardag gemaakt.’ Prompt kreeg ik twee grote onderzetters van strijkkralen in mijn handen gedrukt.

Zo lief!