De wiebelende tenen van de zwemjuf (14-01-2015)
De wiebelende tenen van de zwemjuf (14-01-2015)
Ruben zit sinds kort op zwemles. Ach, hij wilde al zo lang, maar het kwam er maar niet van. En eerlijk gezegd had ik ook absoluut geen haast om hem op te geven. Ik heb aan mijn eigen zwemles namelijk nare herinneringen overgehouden. Maar dát was 30 jaar geleden. De tijd zal heus wel veranderd zijn toch…?
Tot mijn verrassing mogen ouders de laatste 10 minuten komen kijken wat de kinderen hebben geleerd! Dat was vroeger heel anders. Mijn moeder zat noodgedwongen tussen de andere ouders hoog op de tribune te turen of ze mij kon vinden tussen al de spartelende kinderen. De tijden zijn veranderd. Gelukkig.
Dus zit ik nu samen met mede-ouders op een bankje aan de kant van het compacte zwembad enthousiast te zwaaien naar Ruben. Af en toe steek ik met een trots gebaar mijn duim omhoog en zeg ik met mijn hele gezicht: ‘Zo-o, goed hoor!’ Ondertussen ligt Ruben in het zwembad te spetteren en laat trots zien wat hij allemaal al kan.
Dan is het toch echt tijd om aan te kleden. In de kleedkamer, met een atmosfeer van een tropisch regenwoud, droog ik een bibberend jongetje af. ‘Mamma, schiet nou o-op. Ik heb het zo kou-oud.’ Met een hoofd als een biet en klotsende oksels probeer ik hem zo snel mogelijk af te drogen. Tjonge, wat is het warm in zo’n zwembad. ‘Mamma, wanneer mag ik afzwemmen?’ Ruben kijkt mij vragend aan. Klappertandend en blauw van de kou gaat hij verder: ‘Mamma, ga ik dan gelijk voor mij B diploma?’ Wanneer ik bevestigend antwoord, vraagt hij: ‘Mamma, heb jij ook je B?’ Even ben ik overdonderd door deze directe vraag. Dan antwoord ik korter dan bedoeld: ‘Nee, ik heb niet mijn B.’ ‘Waarom heb jij niet je B, ben je die soms kwijtgeraakt?’ Ik kijk in een paar grote lieve ogen van mijn zes jarige zoon. Snel slik ik mijn herinneringen weg. Te laat. Met een mislukte glimlach antwoord ik stilletjes: ‘Nou, het lukte mij niet om onder water te zwemmen en daarom heeft oma mij van zwemles afgehaald. ‘
Terwijl ik Ruben verwoed verder afdroog, dwalen mij gedachten af naar zo’n 30 jaar geleden.
Op de rand van een héél groot en héél diep zwembad staat een klein meisje met blonde krullen bibberend van de kou te wachten op het fluitsignaal van de zwemjuf. Opeens schalt het schrille fluitje door het gehele zwembad. Het oorverdovende geluid weerkaatst langs alle muren van het immense zwembad mijn oren in. Ik weet dat ik in het water moet duiken, maar ik durf niet. Stokstijf blijf ik staan met mijn armen in de duikhouding langs mijn oren, klaar om de grote sprong te wagen. Opnieuw schalt het fluitje, het geluid vult het hele zwembad. Ik heb geen keus, ik moet springen. Ik neem een grote hap lucht, doe mijn ogen stijf dicht en spring met knikkende knieën het hel blauwe water in. Plons! Proestend en hoestend kom ik boven water en kijk vol verwachting omhoog naar de badjuffrouw die als een standbeeld aan de rand van het zwembad staat. Wanhopig zoek ik naar een goedkeurende knik op haar strenge gezicht. Tevergeefs. Met een priemende vinger en een ijzige blik gebaart zij dat ik ónder water moet zwemmen. Opnieuw neem ik een grote hap lucht, doe mijn ogen weer stijf dicht en wederom doe ik een verwoede poging om naar de bodem van het immense zwembad te duiken.
Ach, ik doe zo mijn best. Ik spetter en zwaai met mijn armen en benen alsof mijn leven ervan af hangt. Maar alleen mijn hoofd en armen gaan onder water, de rest wil gewoon niet mee naar beneden. Proestend kom ik weer boven in de veronderstelling dat ik net een retourtje bodem heb gedoken. Vol verwachting kijk ik omhoog. Ik zie enkel een paar wiebelende tenen in overbekende blauwe badslippers.
Dit keer zakt ze door de knieën en schudt met een ijzige blik haar hoofd. Ik moet het nog keer proberen. Terwijl ik naar de kant zwem en mijzelf uit het water hijs, schreeuwt ze boven al het zwemgeluid: ‘Je moet helemáál onder water zwemmen!’
Bibberend van de kou en met droge tranen dribbel ik voorbij de lange rij wachtende kinderen. Ik moet nog een keer en nog en nog een keer… Maar het lukt niet. Ik kan het gewoon niet.
Dan blaast ze twee keer achter elkaar op haar gewraakte fluitje. De les is afgelopen. In de kleedkamer staat mijn moeder al op mij te wachten. Terwijl ze mij afdroogt, hoor ik liefdevol en vol begrip de verlossende woorden: ‘Je hoeft niet meer. Ik haal je van zwemles af.’
Opeens voel ik een licht getik op mijn arm. Met een verdwaasde blik kijk ik om mij heen. Het geroezemoes van pratende kinderen en kletsende moeders verlost mij langzaam van mijn gepijnigde gedachten. Het beeld van de statige zwemjuffrouw met de wiebelende tenen schud ik snel weg. In de verte hoor ik een heel lieve kinderstem roepen: ‘Maar mamma, dan doen wij toch samen met mijn B diploma, mamma!’
