Het verboden woord (05-01-2014)
We zitten met z’n alles gezellig aan tafel te eten. Tussen de happen door zegt Jaap onbedachtzaam: ‘Maaike, ik probeer deze week wel even met de caravan aan de gang te gaan…’ Terwijl hij dit zegt denken we allebei hetzelfde: ’O nee, dit is geen handig onderwerp om over te praten waar Jacco bij zit.’ Met ingehouden adem kijken we naar Jacco. Het is even stil, maar dan begint hij. ‘Mamma, wanneer gaan wij weer met de caravan op vakantie?’ Alsof dit de normaalste vraag van de wereld is, antwoord ik vriendelijk: ‘Wanneer het weer zomer is, gaan we met de caravan op vakantie.’ Jacco knikt en vraagt weer: ’Ja, maar mamma, wanneer gaan wij weer met de caravan op vakantie?’ Uit ervaring weet ik dat mijn antwoord totaal niet tot hem door dringt. Ook nu zit hij weer helemaal in zijn eigen ondoordringbare wereld. ‘Mamma, maar wanneer gaan wij weer met de caravan op vakantie?’ Ik kijk met een schuin oog naar Jaap en zeg ik: ’Begin maar met turven, dit gaat nog wel even duren!’
Bij bepaalde woorden blijft als het ware ‘de grammofoonplaat’ in Jacco’s hoofd hangen. Bij welke woorden dit gebeurt, hangt helemaal van de interesse af welke Jacco op dat moment heeft. Maar het woord caravan hoort zeker in dit rijtje thuis. Ik heb al diverse pogingen ondernomen om dit te doorbreken, echter zonder resultaat. Bijvoorbeeld de methode van het stellen van een wedervraag. Wat heeft mamma gezegd? Waarna Jacco keurig mijn antwoord herhaalt, maar daarna gewoon weer verder gaat met herhalen van dezelfde vraag. Ook het advies om na vijf keer te antwoorden: ‘Jacco daar praten we niet meer over. Nee Jacco, daar praten we niet meer over. Klaar Jacco! Stoppen Jacco!’ geeft niet het gewenste effect. Heel hard met je vuist op tafel slaan en schreeuwen NU IS HET KLAAR, geeft eventjes een schrikeffect én bezorgt mij een zere hand, maar ook dat weerhoudt Jacco er niet van om te stoppen met praten. Dus zit er niets anders op dan te wachten tot ‘de grammofoonplaat’ in Jacco’s hoofd vanzelf stopt. Deze ‘zit’ zou zo maar eens uren kunnen duren…
Ook nu draait ‘de plaat’ rondom het woord caravan maar door én door. ‘Mamma, maar wanneer gaan wij nou met de caravan op vakantie?’ Jaap pakt zijn iPhone en zoekt de teller op. ‘Zet hem maar op drie!’ roep ik boven Jacco uit. ‘O nee, vier!’ Jaap legt de teller voor Hanna neer. Hanna kijkt met ondeugende ogen naar pappa’s iPhone terwijl Jacco lekker op dreef begint te komen. ‘Kijk Hanna, druk hier maar op!’ Hanna drukt met haar kleine vingertje op de teller die bij elke tik een belletje geeft. Ondertussen bemoeit ook Ruben zich er mee en nu is het helemaal een dolle boel in huize Bolt.
Maar dan is het opeens stil. Oorverdovend stil. Opgelucht haal ik adem, terwijl Hanna maar door tikt. Kling, Kling. ‘Stop Hanna, anders klopt de teller niet meer!’ Hanna begrijpt er niets van en gelukkig voor de ‘ telnauwkeurigheid’ gaat Jacco gestaag weer verder. Dit keer echter met een andere vraag: ‘Mamma, waarom heeft pappa het wiel van de caravan eraf gehaald?’ Jaap en ik kijken elkaar vragend aan. Hoe weet Jacco dit nu weer? Waarschijnlijk heeft hij dit op een vakantiefoto gezien en komt dit nu op onverklaarbare wijze naar boven. ‘Mamma, mag ik je wat vragen? Waarom heeft pappa nou het wiel van de caravan eraf gehaald?’
Terwijl Hanna onder begeleiding van Ruben verder gaat met turven, ruim ik de tafel af. Ook tijdens het eten van het toetje gaat Jacco maar door én door. Aan het eind van de maaltijd bekijken we de score: niet gek, 114x dezelfde vraag in 20 minuten! Tot groot ongenoegen van Hanna besluiten we te stoppen met turven.
Terwijl ik Hanna naar bed breng, ruimt Jaap de vaatwasser in. Helaas volgt Jacco mij op de voet. ‘Mamma, waarom heeft pappa nou het wiel van de caravan eraf gehaald?’ Geïrriteerd zegt ik: ‘Vraag maar even aan pappa. Hij is beneden.’ Terwijl Jacco naar beneden loopt geniet ik even van de rust. Niet voor lang, want na een paar minuten hoor ik hem alweer naar boven komen. ‘Mamma, pappa is aan de telefoon!’ Zucht. Wel slim van Jaap om juist nú te gaan bellen! Wanneer Jacco zijn mond weer open wil doen, zeg ik boos: ‘Jacco, nou moet je ophouden met praten. Ik ben het zat!’ Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Jacco kan niet ophouden met praten mamma!’ Tja…
Samen lopen we naar beneden. Jaap is nog steeds aan het bellen. Wanneer ik langs hem loop, kan ik het niet nalaten om te zeggen: ‘Zeshonderdachtentachtig and still counting!’Jaap is zichtbaar even van slag, maar gaat daarna rustig verder met bellen.
Met Jacco in mijn kielzog ruim ik de keuken verder op. ‘Mamma, kom je gezellig bij mij op de bank zitten? Mag ik je dan wat vragen? Maar waarom heeft pappa het wiel van de caravan eraf gehaald?’ Boos zeg ik: ‘Nou is het klaar. Stoppen met praten!’ ‘Ja, maar mamma, Jacco heeft een mond gekregen om te praten!’
En dan, een uur na de maaltijd is het plotseling stil. Echt stil. Oorverdovend stil.
Opgelucht halen we met z’n allen adem. Hij is gestopt!!
O ja, Jaap heeft het wiel van de caravan eraf gehaald, omdat de band langzaam leeg liep. Gelukkig hadden we een reserveband mee. Het is maar dat je weet!
