Meteen beginnen met die test! (17-12-2014)
Ik ben voor de eerste keer met Jacco bij de AVG (arts verstandelijk gehandicapten). Ik merk dat ik wat gestrest ben, ik weet namelijk niet hoe Jacco zal reageren en wat hij gaat doen. Voor de zekerheid heb ik daarom maar zijn iPod met filmpjes van Piet Piraat maar meegenomen, dan kan ik in ieder geval rustig met de arts praten. Maar het valt mee, ze is heel lief naar Jacco en begint met allerlei testjes die Jacco rustig ondergaat. Langzaam verdwijnt de spanning uit mijn lijf; het gaat goed, Maaike.
Nadat alle testjes gedaan zijn, pak ik de iPod en zoek een filmpje op voor Jacco. Mmmm, koptelefoon vergeten. Nou ja… dan maar zonder. Ik ben inmiddels aan het geluid van Piet Piraat gewend geraakt, maar de arts vraagt: ’Is het gehoor van Jacco wel eens getest?’ Vragend kijk ik haar aan, waarna zij verduidelijkt: ‘De iPod staat namelijk heel hard aan.’ Voor de zekerheid geeft ze een verwijzing voor een uitgebreid gehooronderzoek mee.
Gelukkig kunnen we snel terecht voor zo’n gehooronderzoek. Ik heb weer een tas vol speelgoed en de IPod mee. Je weet immers maar nooit! Een aardige mevrouw komt ons ophalen uit de wachtkamer. Ze begeleidt ons naar een standaard onderzoekskamer. Gelukkig gaat Jacco rustig naast mij zitten. Dan pakt ze de vragenlijst erbij die ik van te voren heb moeten invullen. Rustig bekijkt ze de lijst. Meteen slaat de angst mij om het lijf, want ze neemt alle tijd om deze lijst met mij te bespreken! Enigszins gefrustreerd denk ik: ‘Wáárom heb ik hem dan van te voren moeten invullen, als ik mijn verhaal nu nòg een keer moet vertellen?’ Maar goed, Jacco is rustig dus ik vertel het hele riedeltje wat ik altijd vertel wanneer Jacco een onderzoek moet ondergaan. Waarop zij zegt: ‘O, dan wordt hij zeker vaak overschat?’ Ja, dat is een groot probleem. Door zijn leeftijd en lengte hebben mensen te hoge verwachtingen van hem, waar hij nooit aan kan voldoen.
Dan legt ze aan Jacco uit wat ze gaat doen. Vlak voordat ze wil beginnen met de test vraagt ze: ‘Hoe groot is zijn spanningsboog?’ Wanneer ik antwoord dat dat ongeveer een kwartier is, schrikt zij zichtbaar. Maar ze herstelt zich snel en antwoordt vriendelijk: ‘Dan moet ik maar meteen beginnen!’
Na een paar minuten vraagt ze: ‘Heeft hij een vertraagde reactie? Hij hoort de piepjes namelijk wel, maar reageert pas na enkele seconden.’ Dat is waar ook, dat was ik vergeten te zeggen. Goed dat ze dit merkt!
Na klokslag 15 minuten is de pap op bij Jacco. Hij doet de koptelefoon af en staat op. Hij wil weg. Helaas is zij pas op de helft van de test. Spelenderwijs doet ze nog een andere test die gelukkig best goed gaat. Maar dan is zijn spanningsboog toch echt op. Voor de resterende onderdelen moeten we nog een keer terug komen. Het is niet anders….
Teleurgesteld en boos loop ik met Jacco terug naar de auto. Moet ik nog een keer terug komen met hem! Daar heb ik helemaal geen zin in! Maar eigenlijk ben ik boos op mezelf. Ik heb wéér toegestaan dat een normale testprocedure wordt uitgevoerd, terwijl ik geen ‘normaal’ kind heb! Ik had gewoon moeten zeggen dat ze meteen met de test moest beginnen! Ze had de vragenlijst van mij mogen overslaan! Ik had toch alles al opgeschreven!!
Met de ogentest in het vooruitzicht, besluit ik het anders aan te pakken. Ik zal ze van te voren inlichten wat voor kind Jacco is ėn dat ze meteen met het testen moeten beginnen!
Weer een ervaring rijker!
