Geen categorie

Eigenwijs moestuintje (22-02-2015)

Albert Hein heeft een nieuwe actie: moestuintjes sparen. Bij elke 15 euro krijg je een bakje met wat aarde en zaadjes erin. Nu vind ik niet elke actie van deze grootgrutter leuk, maar aan deze wil ik wel meedoen. Ruben heeft groene vingers, althans dat pretendeert hij, en wie weet groeit er nog wat eetbaars uit het bakje…

Wanneer ik thuis kom met kratten vol wekelijkse boodschappen ritst Ruben meteen de moestuintjes uit het krat. ‘Mamma, wat is dit? Mag ik het open maken?’ Een beetje kortaf antwoord ik: ‘Nee, Ruben. Eerst moet je lezen wat je moet doen! Je moet nooit zomaar ergens aan beginnen!’ Beteuterd legt hij het moestuintje neer en wacht geduldig tot ik klaar ben met opruimen van de boodschappen. Nadat alle boodschappen hun plekje hebben gevonden, staat hij alweer met de schaar klaar om het eerste moestuintje te slachten. Geïrriteerd zeg ik: ‘Wacht nou even!!! Je weet niet eens wat je moet doen!’

Ach, ik heb er zo’n hekel aan als mensen –hup- meteen beginnen met iets, zonder eerst goed te lezen wat ze moeten doen en hoe ze dat moeten aanpakken. Bij Jaap op het werk hebben ze daar zelfs een gevleugelde uitspraak voor: RTFM (Read The F*** Manual). Dus scheur ik voorzichtig het kartonnetje van het moestuintje open en kijk rustig wat er allemaal in zit. Ik zie een schijf opgedroogde aarde en een papieren zakje met wat zaadjes. Ook zie ik een kaartje waarop staat wat voor zaadjes er in zitten en een kaartje waarop je de zaaidatum, ontkiemdatum en de verpotdatum kunt invullen. Mmm, dat zit er leuk uit!

Met Ruben in mijn kielzog scan ik nog snel even de beschrijving, maar eigenlijk spreekt het voor zich. Het is een kwestie van het schijfje aarde in stukjes breken en nat maken, daarna met je vinger een gaatje in de aarde maken, het zakje met zaadjes openscheuren en hopla de zaadjes vallen in het gaatje en tenslotte dek je de zaadjes toe met wat aarde. Appeltje eitje… Natuurlijk krijg ik natte en vieze vingers, je moet immers wat over hebben voor de overheerlijke broccoli met radijsjes. Met mijn wijsvinger maak een heel mooi gaatje in de natte smurrie en vervolgens wil ik het zakje met zaadjes open maken… Tja, dát gaat dus niet met natte en vieze vingers. Tjonge wat een gepruts. Het papier wordt week , waardoor ik het zakje niet goed open krijg. Wat is dit trouwens voor een dun snertzakje! Natuurlijk heb ik ook net mijn nagels geknipt… Wat een gedoe voor een paar kleine zaadjes! Ik heb trouwens bijna een vergrootglas nodig om ze te zien! Leuk hoor, die nieuwe actie van de Albert Hein, maar niet heus! Tjonge jonge… Ruben staat net iets te dicht naast mij en voordat hij zijn wijsneus in mijn zaken wil steken, snauw ik: ‘Ruben. Volgende zakje met zaadjes!’ Weer dat gepruts, maar nu gaat het wel iets beter. Een paar broccoli zaadjes vallen warempel in het bakje met aarde.

Dan komt Jaap naar beneden en ziet de enorme chaos in de keuken. Hij vraagt net iets te enthousiast: ‘Jemig wat is hier gebeurd?’ Ik mompel iets van: ‘Vraag er maar niet naar.’ Natuurlijk hoort hij dit niet. Dus zeg ik kortaf: ‘Ach, Ruben en ik hebben de moestuinzaadjes gezaaid van de Albert Hein. Maar het ging niet zo goed.’ Jaap voelt de spanning van mijn ingehouden frustratie niet, of hij wil het gewoon niet voelen. Hij vraagt nogal betweterig: ‘Maar hoe heb je dat dan gedaan?’ Geïrriteerd én met vieze handen leg ik het hem uit. Dan pakt hij de beschrijving erbij en leest met extra luide stem: ‘Let op: Lees de gebruiksaanwijzing goed door voordat je begint. Leg de tablet op een schoteltje voor je er wat water bij doet. Doe vervolgens de aarde in het bakje en leg tenslotte het matje met zaadjes bovenop de aarde. Hier staat dat het zaadmatje dan vanzelf zal oplossen!’

‘Oh…’

Ik doe nog een poging om er stilletjes tussen uit te knijpen en zo Jaap achter te laten in de ravage van mijn eigenwijsheid. Maar helaas, ik ontkom niet aan de keiharde werkelijkheid van een honende Jaap: ‘En… wat hebben we nu geleerd vandaag?’ In een spit-second voel ik mij weer een meisje van negen jaar kijkend naar ‘De grote meneer Kaktus show’ waar meneer Kaktus, mevrouw Stemband en Kweetniet een ‘gevaarlijke ’ situatie na speelden. Aan het eind van dit hilarische schouwspel vroeg meneer Kaktus altijd: ‘En… wat hebben we nu geleerd vandaag?’ Koelbloedig en vastberaden antwoord ik: RTFM!’ ‘Juist!’ zegt Jaap. Of denk gewoon logisch na….

Noot van Jaap: En wie denk je wie de boel kon opruimen….?

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.