Geen categorie

Uit de hand gelopen verhuizing (04-02-2015)

 

Het is even stil geweest op mijn blog. Bijna al mijn tijd en aandacht ging de laatste weken uit naar de zorg rondom Jacco. De veranderingen in nieuwe Jeugdwet slokten daarna de schaarse resten van mijn tijd en energie op. Ik zal geen poging doen om deze veranderingen uit te leggen, want dat is onbegonnen werk. Net wanneer ik denk dat wij op het goede spoor zitten, gebeurt er weer iets en word ik weer geconfronteerd met nieuwe regels én de daarbij behorende uitzonderingen.

Ondertussen hebben wij bijna alle zorgovereenkomsten en zorgbeschrijvingen ingevuld en opgestuurd naar de SVB. Bijna, want we wachten nog op één handtekening van een zorginstelling. Jaap is daar heel relaxed in, hij zegt gewoon: ‘Wanneer ze de overeenkomsten laten liggen op hun bureau, krijgen ze ook niet uitbetaald door de SVB!’ Misschien is dit wel de juiste houding die je momenteel moet aannemen.

Maar ik voel mij op de één of andere manier toch verantwoordelijk dat de mensen die zorg leveren aan mijn kind er ook voor betaald worden. Het gevolg van dit alles is een gestreste Maaike met een kort(er) lontje. Regelmatig vraag ik dan ook aan Jaap: ‘Hebben we alles wel goed voor elkaar en komt het wel goed met de zorg rondom Jacco?’ Jaap is nogal nuchter, pakt de map erbij en verzekert mij dat wij onze zaken op orde hebben.

Maar ondertussen begint ons bordje aardig vol te raken. Na lang twijfelen hebben wij moeten besluiten om een gedeelte van de zorg uit handen te geven. Het is gewoon teveel en het geeft teveel stress. Op advies van de huisarts heb ik contact gelegd met een thuiszorgorganisatie. Terwijl ik met de verpleegkundige van deze organisatie onze hulpvraag bespreek, raak ik opnieuw verstrengeld in de onzekerheid en de gebrekkige informatieverstrekking. Dit keer gaat het om de vergoedingen. Hier volgt een klein gedeelte uit dit telefoongesprek:

‘Ik heb jullie hulp nodig voor onze zoon. Van de huisarts heb ik begrepen dat de kosten meteen vergoed worden via de zorgverzekering omdat het om een medische handeling gaat. Klopt dat?’

Na een aarzeling krijg ik te horen: ‘Dat zal ik moeten navragen. Hebben jullie een PGB?’

‘Ja, maar wij hebben geen indicatie voor deze zorgvraag.’

‘Dat is goed, want als de zorgvraag wel was inbegrepen in jullie huidige PGB indicatie kunnen wij de zorg namelijk niet leveren. Wij werken tegenwoordig alleen via een Zorg In Natura indicatie.’

‘Huh? Dus als de zorgvraag wel in onze PGB-indicatie zit, kunnen jullie ons niet helpen?’

‘Ja, dat klopt. De vergoeding van onze zorg binnen PGB, komt namelijk niet overeen met onze daadwerkelijke kosten.’

‘Deze hulpvraag zit niet in onze PGB indicatie inbegrepen.’

‘Dan kunnen jullie bij ons terecht. Tenzij jullie onder de WLZ vallen.’

Zuchtend antwoord ik: ‘Wij vallen wel onder de WLZ. Jacco valt onder de overgangsregeling. Er zou niets voor ons veranderen ten opzichte van vorig jaar.’

‘O, dan moet ik dat weer even navragen. Er is zoveel veranderd en er verandert nog steeds zoveel, dat wij het ook soms niet meer weten.’

Terwijl zij belooft het allemaal uit te zoeken, leg ik verdrietig mijn telefoon weg.

Ik begrijp er helemaal niets meer van. Voor de ene zorgvraag hebben we géén PGB-indicatie nodig, voor een andere vraag juist weer wél. Verdrietig denk ik: ‘Er is zoveel zorg mogelijk in ons land, maar door alle papieren rompslomp wordt het je bijna onmogelijk gemaakt de juiste zorg ook daadwerkelijk te krijgen. Je moet een halve jurist zijn om hier enigszins wegwijs in te worden. Daarnaast verandert het ook nog eens continu onder het motto: de zorg moet voor iedereen toegankelijk zijn. Ik krijg steeds meer het gevoel dat bij de verhuizing van de AWBZ naar de nieuwe Jeugdwet de verhuiswagen al geladen is, terwijl de architect nog met de blauwdruk van het nieuwe huis bezig is.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.