Dierentuin (07-03-2015)

 ‘Zullen we vanmiddag naar de dierentuin gaan? vraag ik aan Jaap. Hij knikt en zegt bedenkelijk: ’Nemen we dan de rolstoel mee voor Jacco?’ Tja, dat is altijd een moeilijke vraag. We hebben een rolstoel omdat Jacco niet zelfstandig kan lopen wanneer hij veel last heeft van epileptische aanvallen. Maar stiekem vinden wij het wel makkelijk om deze mee te nemen wanneer we een dagje weg gaan. Aarzelend antwoord ik dan ook: ‘Eigenlijk is het onzin om een kind dat goed kan lopen in een rolstoel te zetten. Laat hem maar lekker lopen, bewegen is goed voor hem!’

Vol goede moed gaan we op weg naar de dierentuin. Zodra we uit de auto stappen laat Jacco zich echter meteen op de grond vallen tussen de andere geparkeerde auto’s. Ik besluit dit negatieve gedrag te negeren en zeg vriendelijk doch zeer beslist: ‘Kom Jacco, we gaan naar de dierentuin!’ Uitnodigend steek ik mijn arm naar hem uit om hem omhoog te helpen, maar helaas blijft meneer op de grond liggen…

Ach, ik heb zo’n bloedhekel aan dit gedrag. Hij is te groot om overeind te hijsen en bovendien werkt hij absoluut niet mee. Het is een machtsmiddel wat zijn perfecte uitwerking op mij heeft en dat weet hij dondersgoed. Maar ja, ik moet er wel wat mee. Hij kan immers niet zo blijven liggen.

Dus zeg ik zo emotieloos mogelijk: ‘Jacco, wij gaan. Dan blijf jij hier maar op de koude vieze grond liggen. Doei!’ Resoluut draai ik mij om en loop weg. Meestal werkt deze manier van opvoeden en kiest hij uiteindelijk eieren voor zijn geld. Alleen dit keer niet. Hij heeft er letterlijk lak aan. Jaap ziet mijn worsteling en loopt met een vastberaden blik in zijn ogen naar Jacco, hijst hem in één keer omhoog en grijpt hem daarna stevig beet bij zijn pols. In een ijzige stilte lopen we in het zachte voorjaarszonnetje achter de meute happy family’s aan richting dierentuin.

Terwijl Jaap in de rij staat bij de kassa, gaat Jacco aan de wandel. Hij loopt richting de bolderwagens, klimt er onhandig in en gaat er vervolgens languit in liggen. Zijn benen bungelen over de rand heen. Opeens valt het mij op dat hij de laatste tijd zó gegroeid is.

Met een diepe zucht hoor ik mezelf zeggen: ‘Kom, pappa is bijna klaar met de kaartjes!’ Jacco blijft echter in de bolderwagen liggen. ‘Jacco, ik heb hier geen zin in. Blijf jij hier dan maar liggen. Ik ga naar pappa.’ Verdrietig en boos zeg ik tegen Jaap: ‘Waarom werkt die jongen nou nooit eens mee! Ik word er doodmoe en knalchagrijnig van. Hij luistert voor geen meter!’ We besluiten hem maar te laten liggen en houden hem ondertussen in het vizier.

Maar dan gaan er verschillende omstanders zich met hem bemoeien. Logisch, er ligt immers een jongen met blauwe helm in een bolderwagen zonder ouders in de nabije buurt. Ook dát nog, precies wat Jacco wil. Met grote passen loop ik richting de mensenmenigte, zwaai met mijn armen en roep met luide stem: ’Hij hoort bij mij. Hij is alleen vreselijk eigenwijs en wil niet meekomen.’

Ik weet met Jacco nooit waar ik aan toe ben. Hij kan vreselijk lief en aandoenlijk zijn. Maar hij kan ook ontzettend dwars en tegendraads zijn. Dit maakt dat ik altijd met alles rekening moet houden, mijn elastiekje staat dus altijd gespannen. De laatste tijd merk ik dat de rek er steeds meer uit gaat.

Ik ben ontzettend moe van alle verantwoordelijkheid rondom de zorg en het gedrag van Jacco. Bovendien ga ik steeds meer tegen activiteiten met hem opzien. Ik heb er eerlijk gezegd gewoon geen zin meer in. Ons hele gezin draait om Jacco, alles plannen we om hem heen. Daarnaast vraagt hij zoveel energie van ons dat ik mij zorgen maak over de toekomst, want hoe lang houden wij het nog op deze manier vol? En wat dan?

De rest van de middag nemen Jaap en ik om de beurt een dwarse Jacco mee op sleeptouw, terwijl Ruben en Hanna volop genieten van alle dieren die ze zien.

En de rolstoel …. ? Ondanks Jacco’s dwarse gedrag, laten we die volgende keer toch maar weer thuis. Want hij kan tenslotte zelf lopen!