Kapitein Sabeltann scheurt door de caravan. (29-07-2015)
Wij staan met caravan op een parkeerplaats aan een strandje in Noorwegen. Je mag in Noorwegen vrij kamperen en aangezien het al laat is en wij nog geen camping hebben gevonden, komt dat mooi uit. Het is echt een ideaal plekje; lekker aan het water en geen last van lawaaierige buren. Ruben rent meteen naar het water, gaat er met zijn voeten in om er daarna weer even snel uit te gaan. KOUD! Dan ziet hij allemaal steentjes liggen die er gewoon om vrágen om in het water gegooid te worden. Even later geeft Jaap Ruben les in ‘het gooien van steentjes in het water’. Ruben zegt enthousiast: ‘Pappa, dat steentje scheurt over het water!’ Samen gaan ze op zoek naar platte steentjes, want deze schijnen het beste over het water te scheuren.
Terwijl de mannen aan het spelen zijn bij het water, kan ik mooi eten koken en Hanna een beetje in de gaten houden. Zij wil natuurlijk ook met steentjes scheuren, maar daar vind ik haar nog iets te jong voor. Dan heb ik het eten klaar. Onder het eten zegt Ruben enthousiast: ‘Mamma, mijn steentje heeft wel twee keer over het water gescheurd!’ Waarop ik antwoord: ‘Goed zeg! Hoe doe je dat dan?’ In zijn kinderlijke enthousiasme pakt Ruben het eerste wat hij ziet om dit voor te doen: zijn nieuwe portemonnee van de beruchte Noorse Zeerover Kapitein Sabeltann. Hij houdt hem gevaarlijk hoog boven zijn hoofd, gooit hem met een enorme zwieper richting het raam van de caravan waarna deze verdwijnt in een gat tussen de wand van de caravan en de bank. Dan is het stil aan tafel. Heel stil. Alleen een ‘Oh, oh’ en een ‘ Oeps’ van Ruben verbreken de stilte. Enkele seconden later breekt echter de storm los en schreeuwt Jaap: ‘Kijk nou uit! Dat heb je ervan! Druif!’ Ruben wordt boos en begint te huilen: ‘En het was nog wel mijn nieuwe portemonnee van kapitein Sabeltann! En nu ben ik hem kwijt!’ Bij het zien van een boze Jaap en een jammerende Ruben proest ik het echter uit van het lachen. Terwijl de tranen over mijn wangen diggelen en ik buikpijn heb van het lachen, snik ik het uit: ‘Ja maar Ruben, je moet ook niet gaan scheuren met kapitein Sabeltann in de caravan!’ Dat is natuurlijk tegen het zere been van Ruben en hij wordt nog bozer. ‘Ach Ruben, ik pak jouw portemonnee wel weer, rustig maar.’
Even later is de rust weer terug gekeerd en waag ik een poging om kapitein Sabeltann te pakken. Dat valt echter niet mee. Tjonge, ik moet alle kussens van de bank halen, het deksel van de bankkast met één hand omhoog houden terwijl ik met mijn andere arm onder in de bankkast een poging waag om de geliefde portemonnee van Ruben te lokaliseren. Dan zie ik hem helemaal onder in de caravan in het uiterste hoekje liggen… Tjonge jonge, goed dat ik zo lenig ben, lange armen heb en vóóral dat niemand dit ziet…
Wanneer ik theatraal het gewraakte souvenir terug geef aan Ruben, glimlacht hij wat schaapachtig en zegt zachtjes maar gemeend: ‘Dank je wel mamma!’
Met pijn in mijn rug en zere schouders denk ik: ‘Dit is pas echt vakantie; je druk maken over een scheurende kapitein Sabeltann in je caravan!’
