Brokkenpiloot (25-11-2015)
Jacco heeft voor de derde keer zijn arm gebroken. Dit keer is het weer zijn rechterarm. Ik moet zeggen dat hij zijn botbreuken keurig afwisselt: rechts-links-rechts. Ik werd dinsdagmiddag gebeld door de klassenassistente. Jacco was tijdens de gymles enthousiast aan het ‘tennissen’ met een badmintonracket en een ballon. In zijn enthousiasme is hij pardoes over een bankje gekukeld. Omdat hij bleef klagen over pijn in zijn arm vertrouwden ze niet. Dus zijn ze voor de zekerheid met Jacco naar het ziekenhuis gegaan. Uit de foto’s bleek hij een scheurtje net boven zijn rechter elleboog te hebben. Dit keer zit zijn arm dus helemáál in het gips. Ze vertelde dat Jacco heel lief was in het ziekenhuis en dat hij keurig mee werkte. Toen verscheen er ondanks alles toch een trotse glimlach op mijn gezicht en kreeg ik een gevoel van: ze-zorgen-daar-heel-goed-voor-mijn-kleine-ventje! Toen ik het nieuws tegen Jaap vertelde zei ik quasi lollig: ‘Ze zouden een strippenkaart moeten invoeren, bij de vijfde breuk gratis gips naar keuze!’
De eerste botbreuk kwam waarschijnlijk door een epileptische aanval midden in de nacht. Jacco heeft waarschijnlijk wild met zijn hand tegen de rand van zijn bed geslagen met als gevolg twee gebroken botjes in zijn hand. Ik heb toen meteen gevraagd of het te maken zou kunnen hebben met de kwaliteit van Jacco’s botten. Hij slikt tenslotte heel veel medicijnen en hij beweegt niet zoals gezonde kinderen dit doen. Hij speelt bijvoorbeeld niet buiten, behalve op het schoolplein. Hij rent, klimt, klautert en fietst niet zoals gezonde kinderen dat doen. En dit is nu juist heel goed voor de stevigheid en de ontwikkeling van je botten. Maar aangezien botontkalking niet als bijwerking van zijn medicijnen bekend staat en Jacco nog jong is, hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.
Toen hij twee maanden later van de trap viel en zijn linkerarm brak, vroeg ik hier weer naar. Maar ook toen hoefde ik mij hier geen zorgen over maken. Toch was ik er niet helemaal gerust op, een vreemd onderbuikgevoel bleef aan mij knagen. En nu dus de derde botbreuk… Natuurlijk kunnen het allemaal domme ongelukjes zijn, maar dan hoef je toch niet steeds iets te breken? Naast deze zorgen, geeft al dit gips ook een groot praktisch probleem: met zijn gips arm kan Jacco geen truien aan. Zijn arm past simpelweg niet door de mouw van zijn trui. Tijdens zijn vorige gipsarmen kon hij nog T-shirts dragen, maar nu is het winter! Zelfs na veel piekeren kwam ik niet op een oplossing. Dus nu draagt die arme jongen in deze kou T-shirts, maar wel met een bodywarmer erover. Tja, je kan beter in de zomer iets breken, dat scheelt een hoop gezeur!
Al deze botbreuken kunnen natuurlijk het gevolg zijn van enorme pech, maar ik maak mij toch ook zorgen of er niet iets anders aan de hand is. Dus heb ik opnieuw mijn zorgen geuit. Gelukkig deelt onze neuroloog deze zorg en ook hij vindt de hoeveelheid botbreuken opvallend. Maar hij vertelde er wel bij dat er over het algemeen genoeg calcium in ons voedsel zit om botontkalking tegen te gaan.
Ik hoop dus echt dat Jacco gewoon een enorme pechvogel en brokkenpiloot is!
Prietpraat:
Hanna komt de kamer binnen met een enorm stuk wc papier om haar middel. Trots laat ze haar buik zien en zegt: ‘Kijk mamma, ik heb gips om mijn buik!’
