Mijn broer is gehandicapt (17-02-2016)
Het is vrijdag eind van de ochtend en ik sta op het schoolplein nog na te hijgen van het harde fietsen. Ik was namelijk weer net iets te laat van huis gegaan. Ruben staat al op mij te wachten en rent een beetje verongelijkt naar mij toe. ‘Mam, mag ik nu bij Jan spelen?’ Verwachtingsvol kijkt hij mij aan. ‘Prima, als het van Jan zijn moeder ook mag?’ Na wat heen-en-weer gepraat spreken we een tijdstip af dat ik Ruben weer kom ophalen. Op mijn gemak fiets ik naar huis met een vrije middag in het verschiet.
Op het afgesproken tijdstip bel ik aan om Ruben weer op te halen. Ik mag even binnen komen, want het laatste speelgoed moet nog even worden opgeruimd. Dan zegt de moeder van Jan: ’Ik heb altijd gedacht dat jullie twee kinderen hadden, maar Ruben zei dat hij nog een oudere broer heeft.’ Ik mompel iets in de trend van ja wij hebben drie kinderen, waarna ze verder vertelt: ‘Toen ik aan hem vroeg in welke groep hij zat, zei Ruben dat zijn broer gehandicapt is. Dat wist ik niet.’ Vragend kijkt zij mij aan. Dan vertel ik dat onze oudste van 10 jaar epilepsie heeft. Ze schrikt zichtbaar van mijn verhaal, maar dat ben ik onderhand wel gewend geraakt. Ik vind het makkelijker te vertellen dat Jacco epilepsie heeft, dan dat hij gehandicapt is. Na bijna zes jaar kan ik dat woord nog steeds lastig uit mijn strot krijgen. De moeder van Jan vraagt oprecht geïnteresseerd verder: ‘Op welke school zit jullie oudste dan? Ruben vertelde dat hij op een speciale school zit?’ Terwijl Ruben en Jan hun kans waarnemen om lekker verder te spelen, begin ik toch het één en ander te vertellen over Jacco. Dan realiseer ik me opeens dat Jacco zo thuis gebracht wordt met de taxi en dat wij dus moeten opschieten.
Op weg naar huis besef ik wat Ruben gezegd heeft. ‘Mijn broer is gehandicapt.’ Het is de eerste keer dat ik hoor dat Ruben met een vreemde over zijn broer gepraat heeft. Op de één of andere manier raakt zijn antwoord mij. Naast dat hij steeds meer beseft dat zijn broer anders is en veel dingen niet kan, durft hij dit nu ook onder woorden brengen. Hij heeft een broer die gehandicapt is. Het is waar, maar het klinkt zo hard en meedogenloos. Jaap zegt altijd dat Jacco een beperking heeft. Dat is ook waar, maar ook dat vind ik hard klinken.
Op weg naar huis haalt Ruben mij in en zegt: ‘Mam, mag ik racen? ‘ en zoef weg is hij. In de verte hoor ik hem nog roepen: ‘Mamma kijk eens, ik kan al met één hand fietsen!’ Opnieuw realiseer ik mij hoe trots ik op hem ben, maar ook hoe moeilijk het heeft met een broer als Jacco. De juf zei dat Ruben het eigenlijk nooit heeft over zijn broer, wel over Hanna. Maar ik weet dat hij veel meer ziet en hoort dan zijn leeftijdsgenootjes. Dat maakt het zo bijzonder en knap dat hij met zijn zeven jaar al kan zeggen: ‘Mijn broer is gehandicapt!’
