Sociale zorg binnen de kerk (26-03-2016)
‘Wil je meewerken aan een onderzoek naar de sociale zorg binnen de kerk voor gezinnen met een kind met een beperking?’ Mijn eerste reactie op deze indringende vraag was: ‘Tjonge, wat moet ik dáár nu weer mee…?’. Dus klikte ik de vraag snel weg en ging verder met de rest van mijn mail. Maar de vraag bleef mij achtervolgen. Wat vind ik eigenlijk van de sociale zorg binnen de kerk voor mij en voor mijn gezin?Als ik terug kijk op de afgelopen zes jaar, zie ik zeker een stuk (sociale) zorg binnen onze gemeente. Ik heb er echter wel in moeten ‘groeien’. Ik heb het moeten leren zien, leren waarderen en leren aanvaarden.
Toen Jacco net last van epilepsie kreeg, kwam er ontzettend veel op ons af. Ik had op dat moment echt geen oog voor de sociale zorg binnen onze gemeente. Ik had zelfs nog nooit van deze term gehoord, laat staan dat ik wist wat ik moest vragen, hoe ik dat zou moeten aanpakken en bij wie ik dan zou moeten zijn. Bovendien wilde ik alles zelf doen, want hulp vragen zag ik als een teken van zwakte en falen van mij als moeder. Maar ja, op een gegeven moment liep ik vast en raakte ik overbelast. Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat ik over de hoge drempel van hulp vragen heen stapte. Jacco zat nog in groep 2 van een reguliere basisschool en ging beperkt naar school. Hij was namelijk erg moe vanwege de impact van de epileptische aanvallen en de bijwerkingen van alle medicatie. De rest van de dag had ik hem dus thuis. Na een paar maanden zat ik echt door heen. Opeens was daar het besef: ‘Dit gaat mij niet lukken, ik heb vooral hulp tijdens de lunch nodig. Dus trok ik de stoute schoenen aan, belde onze ouderling op en dropte mijn hulpvraag. Hij zei: ‘Zet jouw vraag maar even in een mail, met de concrete dagen en tijdstippen. Ik zal dan kijken wat ik voor je kan doen’. De volgende dag was het geregeld! De extra paar handen waren geweldig! En bovendien had ik ook weer wat aanspraak, want er waren dagen dat ik enkel en alleen leefde voor Jacco en Ruben. Op een gegeven moment ging ik zelfs naar de lunch uitzien!
Toen Jacco net epilepsie had, ging hij net als alle andere vijfjarigen gewoon naar de kindernevendienst. Na een paar maanden zei de leiding: ‘Jacco vraagt zoveel negatieve aandacht dat andere kinderen er last van hebben. Het is voor ons als leiding heel moeilijk om alles in de juiste banen te leiden. Is het misschien een idee om tieners in te schakelen om Jacco te begeleiden?’ Ik dropte deze concrete vraag maar bij de diaconie, ik had namelijk geen idee bij wie ik moest zijn of hoe ik dit aan moest pakken. Ik werd doorverwezen naar de leider van een tienerclub. Hij kwam op een avond langs en samen maakte wij de hulpvraag concreet. Een paar dagen later belde hij op en zei dat zich spontaan vijf jongens hadden aangemeld. Een aantal jongens doen dit nu nog, maar er zijn in de loop van de tijd ook weer nieuwe tieners bij gekomen. Het leuke is dat de ‘oude’ tieners de nieuwe generatie tieners inwerken!
Sinds een paar jaar is er in onze gemeente een speciale gespreksgroep voor ouders die een kind hebben met een (sociale) beperking. Deze avond wordt georganiseerd door de jongerenwerker. Het doel is om met elkaar in contact te komen, met elkaar mee te leven en voor elkaar te bidden. Deze avonden zijn heel waardevol omdat je elkaar begrijpt en met elkaar mee kan leven. Het gevoel dat je er niet alleen voor staat, dat er naar je geluisterd wordt en dat je kind er gewoon bij hoort, is ontzettend heilzaam. Onze jongerenwerker zei laatst tegen mij: ‘Jacco hoort er gewoon bij en wij gaan alles doen om hem erbij te houden!’
Ik ben heel benieuwd met welke aanbevelingen deze twee studenten zullen komen. Want ik vraag mij af of je sociale zorg in de kerk wel kunt regelen of organiseren vanuit een commissie of een werkgroep. Maar ik zou het wel heel prettig vinden om te weten bij wie je terecht kan met een bepaalde hulpvraag. Dat maakt het vragen om hulp nèt een stukje makkelijker en toegankelijker!
