De blauwe ballon (21-07-2016)
Jacco is jarig! Vanaf het moment dat hij wakker is, is hij ook echt helemaal jarig! Enthousiast komt hij de woonkamer binnen welke versierd is met slingers. Gelukkig vraagt hij niet naar cadeautjes, want hij moet gewoon met de taxi naar school. Ik had voor de zekerheid al een plan bedacht voor wanneer hij zou vragen om zijn cadeautjes; mamma moet ze nog kopen. Precies om acht uur komt de taxichauffeur om hem naar school te brengen. De traktatie neem ik mee, want om 10 uur zijn Ruben, Hanna en ik uitgenodigd om zijn verjaardag op school te vieren.
Wanneer wij de klas binnen komen zit iedereen nog aan de grote tafel fruit te eten. Jacco is super blij wanneer hij mij ziet. Hanna en Ruben gaan wat verlegen aan de tafel zitten. Na het fruit eten begint het vaste ‘verjaardagsritueel’: twee liedjes zingen, een kind mag de lichten in de klas uit doen waarna de juf de plastic taart pakt. Wanneer iedereen stil is, steekt ze de kaarsjes aan en vraagt aan Jacco hoe oud hij is geworden. Jacco vraagt enthousiast aan mij: ‘Kan jij het zeggen? Wat heeft pappa zachtjes in mijn oor gefluisterd? Kan jij de eerste letter zeggen?’ Lachend zeg ik tegen de juf dat wij het heel vaak geoefend hebben, maar dat het niet blijft hangen. Een jongen ziet de traktatie, een taart in de vorm van een elf, en zegt heel hard: ‘Jacco wordt elf jaar, juf!’ Dan blaast Jacco uit volle borst de kaarsjes uit en geniet zichtbaar van alle aandacht. Wanneer hij vervolgens ook nog eens een cadeautje mag uitkiezen is het helemaal feest. Hij mag kiezen uit een blauwe ballon of een stuiterbal. Gelukkig kiest hij voor de ballon. Ik vind stuiterballen namelijk ondingen; ze ‘vliegen’ ongecontroleerd alle kanten op en veroorzaken vaak een grote chaos.Jacco krijgt van iedereen een mooie tekening die hij zorgvuldig op de tafel neerlegt. En dan is het eindelijk zover: de traktatie! Alle kinderen kijken vol ongeduld toe hoe ik de havermouttaart in stukken snijd. Natuurlijk heeft Jacco zijn stuk als eerste op, daar twijfelde ik geen moment aan. Nadat iedereen hem bedankt had voor de traktatie vertrekken wij met z’n allen richting huis.
Thuis aangekomen pak ik met veel bombarie een héél groot cadeau uit de kast. Vol enthousiasme scheurt Jacco het papier eraf en tovert een doos vol duplo tevoorschijn. In de doos zit een auto met caravan en heel veel accessoires die hem niet zoveel zeggen. Hij schreeuwt het uit: ‘Jacco krijgt een auto met caravan! Kan je die even voor mij maken?’ Ruben grist meteen de doos uit zijn handen en binnen mum van tijd staat er een mooie auto met caravan op tafel.
Opeens draait Jacco zich om en zegt: ‘Waar is mijn blauwe ballon? Mamma, waar is Jacco’s blauwe ballon gebleven?’ Voordat ik er erg in heb pakt hij zijn schooltas en kiepert deze op zijn kop. ‘Jacco zoekt de blauwe ballon. Mamma, waar is de blauwe ballon die Jacco gekregen heeft?’ Ik probeer hem nog af te leiden door naar de auto met caravan te wijzen, maar hij heeft zijn zinnen gezet op de blauwe ballon. Ik denk aan het advies dat ik heb gekregen van de logopediste; gezien, gehoord en begrepen willen worden. Dus zeg ik: ‘Oké, Jacco ik zie dat jij de blauwe ballon zoekt. Jij vindt deze mooi he?’ Jacco knikt en gaat verdrietig verder met zoeken. Enigszins geïrriteerd zeg ik: ‘Zal ik je helpen met zoeken?’ Tevergeefs. De ballon is spoorloos. En dit begrijpt Jacco niet, de blauwe ballon zat immers in zijn tas. Hoe ik ook probeer hem te overtuigen dat ik de ballon echt niet kan vinden, hij blijft heel hard roepen: ‘Maar waar is de blauwe ballon nu? Jacco wil hem hebben!’ Het gaat maar door en door en door! Dan denk ik aan het advies om te visualiseren. Maar ja, hoe visualiseer ik een ballon die zoek is? Dan valt mij oog op het grote planbord dat wij hebben hangen in de woonkamer en ik zeg tegen Jacco: ‘Mamma tekent een blauwe ballon op het planbord, zo vergeet ik niet om deze te zoeken. Vind je dat een goed idee?’ Jacco knikt en ziet toe dat ik ook echt een blauwe ballon teken. Maar helaas gaat het herhalen toch nog door. Ach, ik begrijp dit gedrag dus wel, maar het maakt het er niet makkelijker op.
Wanneer Jacco ziet dat Ruben zijn auto met caravan pakt om er mee te spelen, stopt hij abrupt met herhalen en schreeuwt heel hard: ‘Nee, het is van Jacco! Geef hier Ruben!’ En voor deze ene keer ben ik zóóó blij dat Ruben het speelgoed van Jacco afpakt!
En waar de blauwe ballon is gebleven?
Joost mag het weten!
