Gezin in balans (12-05-2016)
Jacco is één dag student geweest in een écht studentenhuis! Nou ja, student…. Hij heeft een dagje meegelopen met een échte student in een écht studentenhuis. Jaap en ik gingen samen een dagje ‘uit’. Stichting ZIE organiseerde een landelijke ontmoetingsdag voor ouders van kinderen met epilepsie. Aangezien ik heb meegeholpen bij de organisatie en Jaap het ook interessant vond, besloten wij om er samen een gezellig dagje uit van te maken. Hanna en Ruben mochten de hele dag bij vrienden zijn en toen onze PGB hulp hoorde dat wij naar Utrecht toe moesten, zei hij enthousiast: ‘Breng Jacco maar naar mijn studentenhuis, dat scheelt mij weer reizen!’
Jacco vond het natuurlijk ontzettend interessant om het huis van onze PGB ‘er te zien. Hij plofte meteen op de bank neer en zakte er meteen in weg. Omdat het om een hele dag ging, hadden wij wat speelgoed, voorleesboeken en een OV kaart meegenomen. Zo hoefde hij niet de hele dag in huis te blijven met Jacco. Tenslotte vroeg ik voor deze zekerheid: ‘Gaat het lukken denk je? Als het niet gaat moet je bellen hoor, want wij verblijven op vijf minuten afstand van hier!’ Uiteindelijk vertrok ik met een spannend gevoel in mijn maag richting ons ‘dagje uit’.
Vijf minuten later arriveerden wij bij de locatie voor de allereerste ontmoetingsdag van onze stichting. Mijn rol als gastvrouw vervulde ik samen met een andere vrijwilligster en de dag vloog gewoon voorbij. Eerlijk gezegd heb ik geen moment meer aan Jacco gedacht. Wel had ik zoals altijd mijn telefoon bij mij.
Toen de workshops begonnen glipte ik naar binnen bij de workshop: Gezin in balans. De titel sprak mij erg aan, omdat ik het nog steeds moeilijk vind om ons gezin te ‘runnen’. Veel dingen die ik hoorde herkende ik meteen. Zo heb ook ík een keer een groot vel papier gepakt, Jacco ’s naam in het midden geschreven en heb iedereen die zich met ons gezin ‘bemoeide’ om Jacco heen geschreven. Ik schrok ervan om hoeveel mensen en instanties het ging! Ook ík ben gaan schrappen onder het motto: ’Heeft deze instantie of deze persoon nog een meerwaarde voor ons gezin? Nee? Dan beëindig ik het contact!
Het onderwerp dat daarna ter sprake kwam, blijf ik lastig vinden: ‘Hulp te zoeken én te accepteren’. Ik doe namelijk het liefste alles zelf! Maar ik ben er steeds meer achter gekomen dat de zorg voor Jacco te zwaar en te complex is voor ons alleen. En eigenlijk ben ik nu ontzettend blij met alle hulp die wij hebben! Dat is trouwens niet zonder slag of stoot gegaan. De eerste keer dat ik Jacco met een ‘vreemde’ mee liet gaan, had ik er buikpijn van. Ik haalde allemaal doemscenario’s voor de geest en hield mijn telefoon steeds bij mij. Gaande weg ging dat stukje ‘loslaten’ mij steeds beter en ook steeds makkelijker af. Nu laat ik Jacco zelfs met een rustig gevoel een hele dag met onze PGB’er op stap gaan!
Aan het eind van de middag stonden Jaap en ik weer op de stoep van het statige Utrechtse studentenhuis. Aan de verhalen hoorden wij al dat ze samen een leuke dag hadden gehad. Zo waren ze met de bus naar de markt geweest en hadden daar een broodje gescoord. ’s Middags had Jacco als stralend middelpunt samen met een paar andere studenten koffie gedronken!
Ik blijf het moeilijk vinden om ons gezin ‘in balans’ te houden, maar ik ben op de goede weg. Met gepaste trotsheid denk ik dan ook: ‘Zonder PGB hulp hadden Jaap en ik niet zo’n leuke en leerzame dag gehad én had Jacco geen bakkie koffie kunnen drinken in een heus studentenhuis!
