Mijn Groep-8-er (24-08-2016)

De scholen zijn weer begonnen! Ruben had al weken zin om weer naar school te gaan. Voor hem duurde de vakantie lang genoeg. Toen ik hem maandagochtend wakker maakte, sprong hij meteen uit zijn bed en zei: ‘Yes, ik mag weer naar school!’. Hanna daarentegen was minder enthousiast. Hoewel ze echt al máánden uitkeek om naar de basisschool te mogen gaan, had ze er maandagochtend absoluut geen zin. Toen ik enthousiast haar gordijnen open trok, draaide ze zich boos om in haar bed. Ze gromde wat onverstaanbaars, waarna ik iets hoorde in de trend van: ‘Ik ben moe.’ Maar uiteindelijk stonden ze beiden met rugtas om klaar om naar school te gaan. Jaap had iets geregeld met zijn werk, zodat ook hij mee kon gaan op Hanna’s eerste schooldag. Ik had een PGB ‘er gevraagd om op Jacco te passen, want zijn schoolregio heeft nog twee weken vakantie.

En zo liepen Ruben en Hanna hand in hand over het schoolplein hun nieuwe levensfase tegemoet. Bij de ingang van de kleuterafdeling ging Ruben snel zijn eigen weg. Hanna liep wat verlegen naar binnen, gevolgd door een trotse vader met videocamera en een eveneens trotse moeder die met haar mobiel allemaal foto’s maakte. Na een uitvoerig afscheidsritueel gingen Jaap en ik nog even bij Ruben langs. Ruben liet ons enthousiast zijn lokaal zien en zei: ‘Mamma, ik zit in het lokaal van groep 8, weet je dat?’ Hij heeft dit al honderd keer gezegd, maar dit liet ik natuurlijk niet merken. Hij vindt het namelijk super interessant, het maakt dat hij zich groot voelt. Opeens realiseerde ik mij dat Jacco naar groep 8 zou zijn gegaan wanneer hij geen epilepsie had gekregen. Jacco in groep 8… Ik kan mij dat niet voorstellen.

Op weg naar huis zei ik tegen Jaap: ’Jacco zou naar groep 8 zijn gegaan. Kan jij het je voorstellen?’ Jaap schudde zijn hoofd en mompelde iets onverstaanbaars. Zwijgend reden wij verder naar huis. Ieder verzonken in eigen gedachten. Thuis aangekomen pakte Jaap snel zijn spullen om naar zijn werk te gaan. Ik bedankte onze PGB ‘er voor haar flexibiliteit waarna zij weer naar huis ging.

Even later zit ik op de bank met een enorme stapel wasgoed binnen handbereik. Terwijl ik wederom in gedachten verzonken ben, vouwen mijn handen het ene kledingstuk op na het andere. Mijn ‘groep 8 -H kind’ zit heerlijk naast mij naar Z@ppelin te kijken. Opeens schrik ik wakker uit mijn gepeins door een luide kreet: ‘De Teletubbies mamma, Jacco vindt de Teletubbies heel erg leuk!’ Hij begint enthousiast mee te zingen waarbij hij zijn armen ongecontroleerd heen en weer zwaait. Zonder er bij na te denken schuif ik iets opzij.

Weer vind ik het onwerkelijk dat Jacco in groep 8 had kunnen zitten. Het lijkt mij trouwens best pittig om een ‘groep 8 – moeder’ te zijn; omgaan met pubergedrag, helpen met huiswerk, regels omtrent gebruik van internet, mobiel en social media, de spanning rondom de CITO toets en de keuze voor het voortgezet onderwijs… Tjonge, ik ben blij dat ik hier nog niet over na hoef te denken.

Terwijl andere moeders met hun kind mee zijn gegroeid naar groep 8, ben ik meegegroeid in de weg die Jacco is gegaan. Ik ben geen ‘groep 8 – moeder’, maar een moeder van een kind met epilepsie. En ja, dat is ook best pittig. ‘Groep 8 – ouders’ zijn erin gegroeid om hun kind beetje bij beetje meer ‘los’ te laten de wijde wereld in. Jaap en ik zijn de afgelopen jaren erin gegroeid om Jacco steeds iets meer ‘los’ te laten in een instelling met duidelijke grenzen die hem veiligheid en bescherming bieden. Een wereld vol mogelijkheden en liefdevolle zorg waarbinnen hij zich juist verder kan ontwikkelingen in alle mogelijkheden en talenten die hij heeft. Het wachten is nu tot er een plek beschikbaar is.

Maar ondanks dat Jacco een heel pittig kind is, ben ik super trots op hem: ‘Wat een heerlijk enthousiast kind is dit toch met een ontzettend leuk gevoel voor humor!’

(Natuurlijk ben ik ook een super trotse ‘groep 4- moeder’ en een ‘groep 1- moeder’!)

Prietpraat:

Jacco is jarig! Terwijl hij zijn cadeautjes enthousiast open maakt zegt hij:  ‘Jacco wil elke dag wel jarig zijn. Dan krijgt Jacco elke dag cadeautjes’.

Met een glimlach zeg ik: ‘Maar Jacco, zoveel cadeautjes passen toch nooit in ons huis!’

Jacco denkt na en komt dan met een simpele oplossing voor dit probleem: ’Maar dan hoeft Jacco niet zo héél veel cadeautjes elke dag te hebben!’