Vierduizendvijfhondnegenendertig caravans and still counting… (04-07-2016)
Jacco is een man van extreme uitersten. Wanneer hij last heeft van epilepsie is hij zo stil als een muis en staart doelloos voor zich uit. In alle andere gevallen is hij een heuse spraakwaterval waarbij er voornamelijk talloze herhalingen uit zijn mond komen. Het probleem is echter dat hij zelf niet in staat is om te stoppen. Wij kunnen hem ook niet op andere gedachten brengen, hij gaat als een sneltrein zonder rem maar door en door. Wij hebben echt alles geprobeerd, van geduldig blijven antwoorden tot volkomen negeren. Van hem abrupt uit de situatie halen tot boos worden en met de vuist op tafel slaan. Niets doet Jacco stoppen.
Zo hadden wij afgelopen zaterdag een familiedag in een attractiepark. Wij moesten ruim een uur in de auto zitten, wat op zich wel mee valt aangezien onze familie verspreid door Nederland woont. De laatste tijd merk ik echter dat ik steeds meer tegen deze autoritten met Jacco op ga zien. Maar ja… van alleen maar thuis zitten worden wij ook niet blij. Dus ook nu stapten wij weer vol goede moed de auto in op weg naar opa en oma en alle ooms en tantes! Omdat het met drie kinderen op de achterbank altijd hommeles is, heb ik mijn plaats vrijwillig verplicht afgestaan aan Jacco en zit ik op de achterbank naast Hanna en Ruben. De laatste tijd is Jacco echter zo onvoorspelbaar in zijn doen en laten, dat ook deze manier van reizen eigenlijk niet meer te doen is. Jaap is namelijk meer bezig om Jacco te corrigeren, dan met rijden. Dus besloten wij dat Ruben dit keer voorin mocht zitten.
Goed voorbereid met divers speelgoed en een iPod mét koptelefoon voor Jacco gingen wij op pad. De eerste tien minuten verliepen rustig. Maar tóen zag Jacco een caravan. ‘Mamma, Jacco ziet een caravan!’ Ik voelde meteen al nattigheid en antwoordde met een steen in mijn maag nog vrij rustig: ‘Ja, dat is een caravan.’ Waarna Jacco nogmaals heel hard zei: ’Mamma, Jacco ziet een caravan!’ Toen zag Jacco nog een caravan en nóg een caravan en nóg een caravan…
Op de snelweg werd het helemaal feest, want toen zag Jacco zelfs een caravan met fietsenrek! Met een glimlach van oor tot oor en een koptelefoon op zijn hoofd schreeuwde hij vol trots: ‘Jacco ziet een caravan met fietsenrek! Daar!’ Gelukkig kon ik nog net opzij duiken, anders had ik ook nog een priemende vinger in mijn oog gehad. Met een diepe zucht vroeg ik mij af waarom héél Nederland uitgerekend vandáág met de caravan via de A1 naar zijn vakantiebestemming moest gaan!
Na een paar honderd caravans gespot te hebben, was Jaap het zat en zette de radio heel hard aan. Daar zat ik dan, op de achterbank met naast mij een super enthousiaste en hardnekkige caravanspotter die heel hard in mijn linker oor brulde dat hij weer een caravan had gezien. Op de achtergrond hoorde ik nog net de muziek van radio 538 een poging wagen om Jacco te overstemmen. Tevergeefs, Jacco was niet te stoppen. Bij de vierduizendvijfhondnegenendertigeste caravan zei Jaap opeens geinig: ‘Jacco deze heb je al gehad. Je moet wel opletten!’ Jacco was echter door dolle heen en zag zelfs aan de overkant van de weg hordes caravans rijden. En toen was het opeens stil. Heel stil. Terwijl Jaap de ene caravan na de andere inhaalde, gaf Jacco geen spat. Met een zucht van verlichting vervolgde wij onze tocht….
Even later arriveerden wij in het attractiepark. Nadat iedereen elkaar begroet had, gingen Ruben en Hanna lekker spelen met de nichtjes en neefjes. Jacco zat gezellig bij opa en oma wat te drinken en Jaap en ik kwamen onder het genot van een kopje koffie tot rust. Met een diepe zucht zei ik: ‘Ik zou zo graag willen weten waarom Jacco zo ontzettend hardnekkig dingen herhaalt. Het is niet alleen bij het zien van een caravan, maar het is ook bij nagels knippen, haren knippen, wat wij eten, wat ik klaar maak voor eten, een losse tand die er persé uit moet, waar pappa is, dat hij niet naar school wil, dat hij niet met onze PGB ’ers mee wil…
En denk je dat je alles hebt gehad, komt hij thuis met een ballon en dan beginnen de herhalingen weer van voor af aan. ‘Maar waarom heeft Jacco nu een ballon? Wat is dat?’ Ach, ik weet wel dat hij er niets kan doen, maar het zou mij al zoveel helpen wanneer ik het maar een beetje zou begrijpen!’
Eén reactie
Pingback: