De Jacco-modus (10-11-2016)
Jacco was voor het eerst een weekend thuis. Aan de ene kant zag ik er naar uit en aan de andere kant zag ik er erg tegenop; Hoe zou Jacco reageren wanneer hij ons zou zien? Zouden wij het aankunnen zonder PGB hulp? Hoe zou Jacco het vinden wanneer wij hem zondag weer naar zijn nieuwe woning zouden brengen? Zal het een drama worden omdat hij immers altijd thuis wil blijven? Een leerkracht heeft eens gezegd: ‘Het enige voorspelbare bij kinderen zoals Jacco is dat ze volkomen onvoorspelbaar zijn.’ En juist dat maakt dat mijn leven met Jacco nooit saai is. Was het maar wat saaier!
We mochten hem eerder ophalen van school, zodat we konden kennismaken met de juf en de kinderen in de klas. Toen hij ons zag, verscheen er een enorme glimlach op zijn hele gezicht en stormde hij meteen op ons af! Pas daarna konden wij ons voorstellen aan de juf met wie ik alleen nog maar door de telefoon had gesproken. Ze vertelde dat Jacco een goede start had gemaakt en zijn draai helemaal gevonden had. Al snel vond Jacco het echter de hoogste tijd om naar huis te gaan. Dus schreeuwde hij op zijn overbekende manier: ‘Doei, doei! Doei, doei allemaal!’
Tijdens de rit naar huis zat hij heel lief en rustig naast Jaap. Vanuit de achterbank keek ik trots naar mijn kleine dappere mannetje. Ik was bang dat hij alle veranderingen niet zou begrijpen en dat zijn verhuizing een drama zou worden. Gelukkig is dit heel erg meegevallen en heeft hij alle veranderingen eigenlijk heel goed opgepakt. Maar naast het gevoel van opluchting en blijheid, werd ik ook verdrietig. Toen de kinderen op bed lagen plofte ik uitgeteld door allerlei verschillende emoties op de bank neer en kon geen pap meer zeggen. Waar kwam dat nou weer vandaan?
Zaterdagochtend kon ik mijn draai maar niet vinden. Enigszins gefrustreerd dacht ik: ‘Het liefste breng ik hem vanmiddag weer terug naar zijn nieuwe kamer. ’ Ik schrok van mijn gedachten. Wat voor een moeder denkt er nu zoiets? Hij is hartstikke lief! Om uit de negatieve spiraal te komen, zei ik tegen Jaap: ‘Zullen wij naar de wintermarkt gaan?’ Jaap keek bedenkelijk naar buiten en zei: ‘Weet je het zeker, het regent pijpenstelen…‘ Maar even later zaten wij vol goede moed in de auto. Jacco was tot mijn verbazing nog steeds heel lief en luisterde super goed. Hij liep zelfs stralend en gebroederlijk naast Ruben onder één paraplu!
Toen het droog werd, zette hij het echter op een lopen. Hij baande zich zonder pardon een weg door de mensenmenigte heen en had totaal geen oog voor de leuke en gezellige kraampjes. Pas toen hij een caravan zag die als ‘glitter-glamour-nagelstudio’ was omgebouwd, stopte hij. Snel gaf ik de eigenaresse tekst en uitleg over zijn caravanliefde. Ze glimlachte begrijpelijk waarna Jacco zelfs even binnen mocht kijken!
Even later ging meneer opnieuw aan de wandel en gaandeweg raakte ik weer in mijn Jaccomodus; loslaten van eigen ideeën en wensen en volledig aanpassen aan Jacco. Na een uurtje hollen langs de vele knusse en gezellige kraampjes had Jacco alle caravans van binnen én buiten gezien, iedereen achter de standjes een hand gegeven en naar hun naam gevraagd.
Terwijl ik nog even aan het praten was met een verkoopster, gebeurde het… In mijn ooghoeken zag ik hem bukken en iets van de grond rapen. In een fractie van een seconde viel mijn blik op een elektriciteitssnoer dat naast een enthousiast zingend bandje op de grond lag. Foute boel. Ik sprintte naar voren en schreeuwde het uit: ‘Nee, Jacco! Afblijven!’ Net op tijd griste ik het verlengsnoer uit zijn handen. Al hijgend zei ik: ‘Hier mag jij niet aankomen.’ Terwijl ik mijn vermanende woorden uitsprak, dacht ik aan wat er had kunnen gebeuren wanneer hij daadwerkelijk de stekker eruit had gehaald. Bij dat beeld kreeg ik spontaan de slappe lach! Wij hebben dit namelijk eerder meegemaakt. Het was op een speciale dag georganiseerd door Stichting Opkikker. Helaas was ik toen wel te laat. Ook toen was ik Jacco heel eventjes uit het oog verloren met als gevolg dat de metershoge opblaaskikker, de mascotte van deze stichting, in elkaar zakte en even later weer vol lucht ophoog schoot en weer in elkaar zakte… Jacco!!!
En toen was het ineens zondagmiddag, tijd om Jacco terug te brengen naar zijn nieuwe woning. Het wegbrengen verliep gelukkig zonder veel problemen en ook het afscheid op de woning verliep rustig. Opgelucht dat ons een drama bespaard was gebleven, zaten Jaap en ik in de auto op weg naar huis. Over twee weken zal onze kleine grote man weer thuis zijn. Ik hoop dat ik dan sneller de Jaccomodus terug zal vinden!
