De ‘La-ma-lullen-hij-stopt-van-zelf’ modus (04-04-2017)
Na een drukke dag sta ik wat suffig naast Jacco in de badkamer. Ik heb zijn tandenborstel al in de aanslag, wanneer hij plotseling in mijn oor brult: ‘Mamma, wil je kijken of ik een losse tand heb?’ Met een diepe zucht denk ik: ‘O nee, dit blijf ik het komende uur minstens een paar honderd keer horen.’ Als ik mijn hoofd omdraai zit ik bijna met mijn neus in een groot zwart gat met een wiebelende tong. Zijn ‘Ahhhh mamma, wil je even voelen?’ vult de hele badkamer. Van schrik deins ik achteruit en kijk vervolgens in een paar heel lieve ogen. Op het moment dat hij zijn mond weer open wil doen, doe ik resoluut een stap naar voren en plaats mijn gezicht een paar centimeter voor zijn gezicht. Ik hoor mezelf zeggen: ‘Jacco, wil jij dan even kijken of ík een losse tand heb?’ Om het helemaal compleet te maken roep ik ook nog eens heel hard AHHHHH.
Dan is het stil. Heel stil. Compleet uit het veld geslagen door mijn idiote actie begint hij eerst wat schaapachtig te lachen. Maar al snel schatert hij het uit en enkele nietszeggende harde kreten echoën door de badkamer. Ik doe mijn mond nog verder open en roep nog harder AHHHH. Hij kan geen kant meer op en ik heb hem precies waar ik hem hebben wil. Met moeite houd ik mijn lach in. Ik zie een vinger aarzelend en voorzichtig richting mijn mond komen. Zal hij het doen? Of toch niet? Bloedserieus vervolg ik: ‘Je weet wat er gebeurt wanneer je je vinger in mijn mond steekt he?’ Als door een wesp gestoken trekt hij zijn hand terug en zijn lach vult opnieuw de gehele badkamer.
Ach, wat ben ik dol op zijn schaterlach. Wanneer hij lacht, lacht zijn hele lijf. Zijn hele omgeving lacht. Dit heeft hij altijd gehad. Als kleutertje kon hij al zo hard giechelen, dat niemand het droog hield.
Uit alle macht probeer ik in mijn rol te blijven. Het lukt niet. Samen proesten wij het uit. Nog even gekke bekken trekken en het feest is helemaal compleet. Wat is het toch een heerlijk joch en wat ben ik toch gek op hem! Wanneer al onze gezichtspieren opgerekt zijn, gaan we verder met ons avondritueel. Zo, dat scheelt weer een paar honderd keer ‘losse tanden trekken’. Jacco heeft namelijk een aantal standaard onderwerpen waarin hij blijft hangen. Het lastige is dat deze ook nog eens per moment wisselen en er steeds weer nieuwe bijkomen. Hij is net zo’n langspeelplaat die steeds maar hetzelfde deuntje laat horen. Gillend gek word je ervan! Ik heb het aantal herhalingen een keer geturfd en toen ik de honderd passeerde ben ik uit pure wanhoop maar gestopt met tellen.
Ik weet dat hij hier niets aan kan doen en dat hij echt niet kan stoppen met herhalen. Door de vele epileptische aanvallen zijn zijn hersenen namelijk flink beschadigd. Vooral het gedeelte waar de rem zit, is bij hem flink ontregeld. Hij is net een hogesnelheidstrein met een kapotte rem. Hij dendert maar door en heeft totaal geen oog voor zijn omgeving. De afgelopen jaren heb ik al zoveel adviezen gehad en dingen geprobeerd, niets doet hem stoppen. Maar met iets geks of iets compleet onzinnigs kan je deze lieve, luidruchtige en zeer eigenwijze trein soms weer goed op de rails krijgen.
Wanneer hij echter maar blijft herhalen, tja… dan is het gewoon een kwestie van een lange adem hebben, verstand op nul zetten en in de modus gaan van: ‘la-ma-lullen-hij-stopt-vanzelf’.
