Herinneringen met een gouden randje (17-11-2016)
Ik heb het hartstikke druk, maar mijn agenda is leeg. Met een diepe zucht plof ik neer op de bank, kijk naar de klok en denk: ‘Wat heb ik nu eigenlijk gedaan vanmorgen?’ Ik weet het niet meer. Dat is een rare gewaarwording. Ik ben namelijk gewend om veel te doen in weinig tijd. Het hebben van een zorgintensief kind vraagt veel regelwerk, een goede planning en flexibiliteit. Bovendien moest ik altijd paraat staan voor het geval er iets zou zijn met Jacco.
Nu Jacco het huis uit is, hoeft zo’n strakke planning niet meer. Ik kan mijn eigen tijd indelen. Wat ik vandaag niet doe, kan ik immers morgen doen. Wat heb ik uitgekeken naar deze tijd! Geen ‘Jacco-stress’ meer! Ik heb zelf weer de regie over mijn leven én over mijn tijd. Maar nu het eenmaal zover is, weet ik mij er geen raad mee.
De eerste weken na zijn verhuizing leefde ik nog op adrenaline. Dat moest ook, want de dag nadat wij Jacco naar zijn nieuwe woning hadden gebracht werd Ruben acht jaar. Een rare samenloop van omstandigheden. Verdriet en vreugde gaan soms hand in hand.
Toen alle feestvreugde achter de rug was, raakte onze gootsteen verstopt. Ik zag het water letterlijk uit het keukenkastje over onze mooie houtenvloer stromen! Héél veel flessen gootsteenontstopper later was het probleem helaas nog niet opgelost. Hoogste tijd om de loodgieter te bellen. Deze is uiteindelijk twee keer langs geweest, waarbij hij de laatste keer zelfs de hoge drukspuit te voorschijn moest toveren. Maar toen was de klus dan ook geklaard: na twee weken ellende sjeest het water weer door de leidingen, hoppa, het riool in !
Nu alles weer z’n gangetje gaat en alle ‘rare dingen’ achter de rug zijn, is er eindelijk tijd om Jacco te missen. ’s Ochtends vroeg mis ik zijn heldere stem die vraagt; ‘Mamma, wat wou je koken vandaag, patat? Jacco wil graag patat eten mamma!’ Ik mis zèlfs zijn eindeloze herhalen waar pappa dan toch is. Vanuit deze herhalingen ontstonden namelijk de meest spannende en gekke verhalen waardoor ik ontdekte dat hij een ontzettend groot gevoel voor humor heeft. Ik herinner mij een gesprek dat ik alleen met Jacco kan hebben: ‘Mamma, waar is pappa?’ ‘Kom maar mee, dan zal ik je laten zien waar pappa is.’ In gedachten zie ik ons nog samen naar de keuken lopen en uit het raam kijken waar pappa dan toch zou kunnen zijn. ‘Kijk daar, in die boom. Daar zit pappa.’ Waarop Jacco mij met zijn grote pretogen aankeek alsof ik de gekste mamma van de hele wereld was. ‘Wat! Zit pappa dan niet in de boom? O, gelukkig maar. Anders hadden wij hem eruit moeten halen met een ladder!’ Zijn aanstekelijke schaterlach echoot nog door mijn hoofd. ‘Jammer hoor, want ik had graag brandweerman Sam gebeld om pappa uit de boom te halen.’ Vervolgens zette een vierjarig knutselend meisje ons echter weer met beide benen op de grond door te zeggen: ‘Brandweerman Sam bestaat niet mamma.’
Ja, ik mis deze bijzondere gesprekken. Want niet alleen pappa beleefde de vreemdste avonturen, ook opa en oma konden er wat van. Op zijn steeds terugkerende vraag waar opa en oma nou toch zijn, ontstond spontaan het verhaal dat opa en oma naar de maan zijn gevolgen om daar boodschappen te doen. Tja, wij hebben nu eenmaal een zeer interessante familie!
Tijd om mezelf weer eens flink onder handen te nemen. Wat heb ik vanmorgen allemaal gedaan: Is de vaatwasser al leeg? Nee, maar ik was er wel al mee begonnen. Is de was al klaar? Ja, het zenuwslopende piepje dat hij klaar is gaat al een half uur. Hier ga ik dus als eerste wat aan doen. Zijn de bedden al opgemaakt? Volgens mij wel. Toch nog iets afgemaakt vanmorgen! Heb ik de ontbijtspullen al opgeruimd? Nee, deze staan al de hele ochtend op het aanrecht te wachten tot de vaatwasser leeg is.
Oké, aan de slag Maaike! Deze dingen gebeuren niet vanzelf. Als ik snel ben, houd ik misschien zelfs nog tijd over om iets voor mijzelf te doen. Iets wat ik leuk vind en energie van krijg!
