Het is stil in huis (30-11-2016)

Het is woensdagmiddag. Hanna speelt boven met een vriendinnetje en Ruben heeft een vriendje te spelen. Ze maken een tent in de woonkamer van dekens en kussens, waarbij ze de volledige bank gebruiken. De oude dekenkist, die wij als salontafel gebruiken, moet open en keurig leggen ze de uiteindes van de dekens onder. Na flink wat heen en weer gepraat en gepruts is hun legertent eindelijk klaar. Dan vragen ze netjes of ze wat speelgoed van boven mogen ophalen. Prima. Om de beurt lopen ze naar boven en komen terug met bakken vol lego en Playmobil. Met een glimlach denk ik: ‘Het lijkt wel een volksverhuizing.’ Ondertussen luister ik met een schuin oor in het trapgat of het goed gaat in Hanna’s kamer. Het is nog rustig, ik hoor enkel wat gekibbel, maar dat is normaal. Wat heerlijk dat dit kan.  Ik houd van een huis vol kinderen, maar met Jacco erbij kon er nooit een vriendje komen spelen.

Er is zoveel gebeurd de afgelopen weken, dat ik besluit om achter de computer te duiken om een blog te schrijven. Ik loop namelijk gigantisch achter in mijn verhaallijn. Vol gedrevenheid wil ik beginnen, maar ik kan de juiste woorden niet vinden. Doelloos liggen mijn handen op het toetsenbord te wachten op instructies. Tevergeefs. Ondanks al het speellawaai en de complete chaos in de woonkamer vind ik het op een vreemde manier stil in huis. Het voelt aan als een ongemakkelijke stilte waar ik mij geen raad mee weet.

Is het echt nog maar twee weken geleden dat Jacco uit school kwam en zei: ‘Mamma kijk, dit heb ik voor jou gemaakt. Speciaal voor jou mamma.’ In zijn handen hield hij een kleurplaat vast die hij zorgvuldig had ingekleurd. Even dacht ik verdrietig: ’Hanna kan het netter.’ maar deze gedachte drukte ik zoals altijd snel weg en prees hem de hemel in om zijn mooie kleurplaat. Alsof het zijn grootste schat was zochten wij samen naar een plekje om zijn kunstwerk op te hangen. ‘Mamma, hij moet recht hangen. Recht mamma.’ Met een glimlach dacht ik: ‘Natuurlijk moet hij recht hangen, ik had niets anders verwacht’.

Tjonge, wat mis ik mijn ventje toch, zijn enthousiasme en heerlijke geklets. Zelfs zijn eindeloze herhalingen mis ik. Het is nu een week geleden dat wij hem naar zijn nieuwe woning hebben gebracht, maar het voelt aan als een eeuwigheid geleden. En dan komen mijn zorgvuldig weggestopte emoties toch naar boven, onzichtbaar voor de buitenwereld.

‘Ma-ham, mamma!’ Snel veeg ik mijn droge wangen schoon, sta op en roep: ‘Ik kom er aan!’